The champion

Chapter 22

Τίτλος κεφαλαίου : Second date

Vanessa's POV

"Βανέσα." Μια φωνή τραγουδάει στα όνειρα μου. Είναι αρκετά γνωστή, γνώριμη από την παιδική μου ηλικία αλλά δεν την κατανοώ. "Βανέσα" γίνεται πιο δυνατή. Όλα είναι μαύρα και πριν από λίγο δεν είχα καν επαφή με την πραγματικότητα. Μήπως είχα ταξιδέψει όντως κάπου που δεν ήταν ο πλανητης γη;

"Βανέσα." Ο Ανδρέας. Ο Άνδρεας στο δωμάτιο μου; Πετάγομαι απότομα από την θέση μου στο κρεβάτι και αισθάνομαι εντελώς άρρωστη. Το κεφάλι μου πονάει περισσότερο από ότι σήμερα τα ξημερώματα και το στομάχι μου κάνει ήχους πάλης. Όταν τα μάτια του Αντρέα πέφτουν στην μπλούζα μου αντιλαμβάνομαι ότι έχει ανακαλύψει το μυστικό που προσθπαθω να κρύψω εδώ και μια εβδομάδα. Η υπογραφή του Μιχάλη είναι στο πισω μέρος, όποτε εύχομαι να μην την έχει αντιληφθεί.

"Τι έγινε;" Η φωνή μου είναι βραχνή και πονάει αρκετά ο λαιμός μου. Τον ακουμπάω με τις παλάμες μου και προσπαθώ να τον χαϊδέψω κάνοντας ένα απαλό μασάζ. Αυτο με πονάει ακόμη περισσότερο. "Χτυπάει το κινητό σου εδώ και αρκετές ώρες." Με ενημερώνει.

Αρπάζω το κινητό από το πάτωμα που προφανώς μου είχε πέσει στον ύπνο μου και απευθείας κλείνει από μπαταρία. Ρολάρω τα μάτια μου και γυρίζω στο πλάι ώστε να σηκωθώ, όμως σταματάω γρήγορα όταν αντιλαμβάνομαι ξανά τι φοράω. "Πιάσε μου το φορτιστή" χασμουριέμαι.

Εκείνος αρπάζει το καλώδιο από την πρίζα και μου το πετάει δίπλα στο σώμα μου. Κάνω μια γκριμάτσα νεύρου και σκύβω πλαγιαστά προς την μπαλαντέζα δίπλα από το κρεβάτι μου. "Δεν ήξερα ότι αγόρασες αυτή την τέλεια φανέλα"

"Για εσένα ήταν." Αυτο μουντζώνομαι.

"Για εμένα; Εσυ την φοράς!"  Ποντάρει με το δάχτυλο του προς το μέρος μου. "Πριν μου την δώσεις, να την πλύνεις."

"Ξέρεις κάτι;" Σκεπαζομαι με τα σεντονια και ακουμπάω το κεφάλι μου στο προσκέφαλο. Κοιτάζοντας το ταβανι συνεχίζω "θα την κρατησω."

"Όπως θες" ακούω τα βήματα του να απομακρύνονται από το δωμάτιο και όταν επιτέλους κλείνει την πόρτα αφήνω μια ανάσα που δεν ήξερα πως κρατούσα. Οχι αυτό δεν ήταν το πρωινό ξύπνημα που ήθελα, αλλά νομίζω πως το υπέροχο όνειρο που έβλεπα με ξεγέλασε. Το κινητό μου ανοίγει σιγά σιγά και τρίβω τα μάτια μου για να αντιμετωπίσω την σημερινή ημέρα. Εχθές η Νικολέττα έφερε τον Γρήγορη στα γενέθλια της. Γνώριζα πως η Κωνσταντίνα είχε κάποιες επαφές με τα αγόρια αλλά δεν πίστευα ποτέ ότι θα ξανά έβλεπα αυτά τα πρόσωπα τοσο κοντά μου. Δεν είχαν αλλάξει καθόλου. Από τα λίγα και μπερδεμένα πράγματα που θυμάμαι, ο Γρηγόρης ήταν ξανά απρεπής και αθυρόστομος απέναντι μου. Δεν αντιλαμβάνομαι το ότι κανείς τους δεν έχει μπει ούτε ένα δευτερόλεπτο στην θέση μου, εκείνη την ήμερα, σε εκείνο το πάρτυ. Γνώριζα πως η Νικολέττα το είχε κάνει, αλλά όλα αυτά μέχρι εχθές.