The champion

Chapter 10

Τίτλος κεφαλαίου : The best friend
Vanessa's POV

"Και έτσι από την Μύκονο πήγαμε στη Σαντορίνη και εκεί γνώρισα τον Σταμάτη. Σου έχω πει γιαυτόν;" Η Νικολέττα φλυαρεί και χαϊδεύει με τα δάχτυλα της το φλιτζανι του καφέ. Έχουμε περίπου μια ώρα που βγήκαμε για να μιλήσουμε για τα νέα μας και δεν έχει σταματήσει να με ενημερώνει για κάθε μήνα που περάσαμε χωριστά. Φυσικά και εγώ δεν έχω κανένα νέο να της πω. Τότε το μυαλό μου προχωράει προς τον ποδοσφαιριστή και το σώμα μου ανατριχιάζει ελάχιστα. Δεν θα χρειαζόταν να της πω κάτι γιαυτό, δεν ήταν τίποτα. Άλλωστε τελείωσε πριν καν αρχίσει.

"Ναι." Λέω χωρίς να θυμάμαι ακριβώς την ερώτηση της. "Λοιπόν μέθυσε ένα βράδυ παρά πολύ και με ζήτησε σε γάμο. Έπρεπε να δεις τα μούτρα της Αναστασιας. Γιατί αυτή τον είχε βάλει πρώτη στο μάτι, αλλά φυσικά εγώ τον έκλεψα." Γελάω λίγο με την περιγραφή της.

"Και κάναμε σεξ." Λέει χαμηλόφωνα. Πίνω μια γουλιά από το τσάι μου και σηκώνω τα φρύδια μου χαρίζοντας της ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο. "Πως ήταν;"

"Ήταν απαίσιο." Κρύβει με τα χέρια της το πρόσωπο της. "Πραγματικά καλύτερα να τον είχα αφήσει για την Αναστασία." Γελάμε και οι δυο ταυτόχρονα όταν εκείνη αφήνει έναν μεγάλο αναστεναγμό. Ωχ οχι.

"Εσύ;"

"Εγώ τι;"

"Εσύ ποσό καιρό έχεις να.." ωχ Θεε μου. Πραγματι μου κνει αυτή την ερώτηση. Ωραια λοιπόν, ας δούμε. Έχω .. λοιπόν έχω. "Μάλιστα." Κουνάει το κεφάλι της και τα χείλη της ακουμπούν το άσπρο φλιτζανάκι μπροστά της. "Από τον Γρήγορη."

"Ναι.." η φωνή μου ακούγεται τοσο σιγανή. Στην θύμηση του Γρήγορη κλείνω γρήγορα τα μάτια μου για να τον απομακρύνω. Οι τραγικές εικόνες του λυκείου περνούν σαν αστραπή από μπροστά μου και τα χέρια της μητέρας μου που καθαρίζουν τα δάκρυα από τα μάτια μου , με κάνουν να αναπηδήσω ελάχιστα από την καρέκλα. Η Νικολέττα φαίνεται πως μετανιώνει για την ερώτηση της, όμως κάτι μέσα μου θέλει να την αγκαλιάσει και να της πει ευχαριστώ. Έχω θάψει αυτο το ζήτημα τοσο καλά μέσα μου που σχεδόν έχω ξεχάσει την ερωτική μου ζωή.

"Δεν με άφησες να τον πλακώσω όταν έπρεπε." Μου ανακοινώνει και με το χέρι της χαϊδεύει την παλάμη μου. "Και μετά συνέβη και.."

"Ναι." Απαντάω επίσης σιγανά και κοιτάζω γύρω μου. Χαρούμενα πρόσωπα αγκαλιάζονται και μιλάνε με τους δικούς τους ανθρώπους. Ζευγαράκια που δεν ενδιαφέρονται για τα αδιάκριτα βλέμματα περαστικών, εκδηλώνουν τα συναισθήματα τους με παθιασμένα φιλια και χαριτωμένα χάδια. Παιδάκια που τρέχουν πανικόβλητα πάνω κατω με τα ποδήλατα η τα πατίνια τους. Και στην μέση εγώ. Μια πληγωμένη κοπέλα που διάλεξε να βγει για καφέ με την καλύτερη της φίλη , μετά από μήνες. Μετά από μήνες που ήταν κλεισμένη και πληγωμένη στο δωμάτιο της, κουλουριασμένη στην γωνία του κρεβατιου της.

"Δεν έχετε νέα της; Ξέρεις από εκείνο το βράδυ;"

"Όχι." Απαντάω μονολεκτικά. Ξέρω πως θα στεναχωρηθεί με την συμπεριφορά μου αλλά μου είναι δύσκολο. Τα δυο χειρότερα θέματα μου. Πάνε πολύ. Πάνε παρά πολύ.

"Συγνώμη Βανέσα." Τολμάει να συζητήσει. "Αλλά πρέπει να ξεπερασεις αυτά τα θέματα στην ζωή σου. Ξέρω πως με την μητέρα σου είναι φρέσκο και δύσκολο, αλλά με τον γρήγορη; Έχουν περάσει δυο χρόνια." Δυο χρόνια; Θα ορκιζόμουνα πως ήταν πριν μερικούς μήνες;

"Εκεί που τα κατάφερα έγινε το άλλο." Της υπενθυμίζω.

"Το ξέρω." Απαντάει ειλικρινά. "Όμως να, σε μια εβδομάδα έχω τα γενέθλια μου. Κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και έλα μαζί μας έξω. Σου αξίζει." Σκέφτομαι ελάχιστα την πρόταση της αλλά την διώχνω σχεδόν αμέσως από το μυαλό μου. Ξέρω ότι έχει δίκιο. Μου αξίζει. Αυτοι οι δυο άνθρωποι καταπάτησαν τα συναισθήματα μου, έπαιξαν με την ψυχή μου και όταν δεν είχαν τι άλλο να κάνουν την πέταξαν μακρυά. Τοσο μακρυά που μαζί της χάθηκα και εγώ. Όταν ακούω την Νικολέττα να συνεχιζει τις ιστορίες από τις διακοπές της ανακουφίζομαι λιγάκι. Όμως μέσα μου οι αναφορές στα όνομα τους μου άνοιξαν ξανά βαθιές πληγές. Και όσο και εάν υποκρίνομαι πως ακούω, ξέρω πως δεν έχω ιδεα γιατί πράγμα μιλαει.