The champion

Chapter 20

Τίτλος κεφάλαιο : Hello past

Vanessa's POV

Δύο χρόνια πριν

"Μπες γρήγορα, εδώ μέσα" ο Γρηγόρης τραβάει το χέρι μου και με σέρνει προς το υπνοδωμάτιο του πάνω ορόφου. Το πάρτυ συνεχιζόταν και κανένας δεν θα έδινε σημασία σε ένα ερωτευμένο ζευγάρι που έψαχνε τρόπους να βρεθεί ολομόναχο. Το σπίτι του Γιάννη, ήταν τεράστιο και ο δεύτερος όροφος είχε πέντε υπνοδωμάτια και δυο μπάνια. Μέχρι να έφταναν στο τελευταίο υπνοδωμάτιο θα είχαμε ακούσει ότι και εάν συνέβαινε.

"Ντρέπομαι." Κάλυψα το πρόσωπο μου όταν ο Γρηγόρης κλείδωσε την πόρτα πίσω μας. Το υπνοδωμάτιο που είχαμε εισβάλει ήταν πανέμορφο. Στα χρώματα του άσπρου και του γκρι. Τα παπλώματα ήταν στρωμένα στην εν τέλεια και υπήρχαν ποντικί μαξιλαράκια καρδούλας. Το χρώμα στους τοίχους ήταν απαλό μπεζ και το παράθυρο απέναντι από το κρεβάτι, ήταν μισανοιχτο με την έκπληκτη θέα στην θάλασσα. Όσο περιεργαζόμουν ενθουσιασμένη το υπερπολυτελές υπνοδωμάτιο, ο Γρηγόρης άφηνε μικρά φιλια κατά μήκος του λαιμού μου. Έκλεισα τα μάτια μου απολαμβάνοντας την επαφή με τα κορμιά μας κολλημένα και τα χείλη του γρήγορη να κατεβαίνουν όλο και χαμηλότερα. Όταν φτάνει στον ώμο μου, με γυρνάει απότομα ενάντια στο σώμα του. Εισβάλει με την γλώσσα του μέσα μου, ψάχνοντας απεγνωσμένα την δίκη μου για να παιξει μαζί της και να την ικανοποιήσει. Αρχίζει να με σπρώχνει προς το κρεβάτι.

"Δεν είναι σωστό, στο ξένο σπίτι." Παραπονιέμαι.
"Μην ανησυχείς μάτια μου.." ανασαίνει βαρυά. "Κανένας δεν θα μας ακούσει." Βρίσκω το σώμα μου ακινητοποιημένο από την ζέστη αγκαλιά του να πέφτει σιγά σιγά προς το απαλό στρώμα του υπέρ διπλού κρεβατιου. "Σε αγαπάω." Λέω ήσυχα στο αυτί του, όταν τα χέρια του εξερευνούν το κορμί μου για να ανοίξει το κουμπί του παντελονιού μου.

"Γρήγορη;" Τα βουρκωμένα μάτια μου από τον καπνό του μαγαζιού και το κάψιμο της βότκας , σχεδόν δεν με αφήνουν να αναγνωρίσω το πρόσωπο μπροστά μου. Είναι απίστευτο. Πίστευα ότι μετά το λυκειο, δεν θα ξανά έβλεπα ποτέ τον άνθρωπο που μου προκάλεσε τοσο πόνο. Που με βασάνισε μέχρι τελικής πτώσης και έπειτα με πέταξε σαν να μην υπήρξα ποτέ μέρος της ζωής του. Σαν να είχε παγώσει τους δυο τελευταίους μήνες και τον έλεγχο του εγκεφάλου του να είχε πάρει ένας ήρεμος και ήσυχος άνθρωπος με φιλοδοξίες και ανοιχτή καρδιά , για εμένα.

"Βανέσα;" Ρωτάει πανικόβλητος και με εξετάζει με αυτο το βλέμμα, που κάποτε μπορούσε να με δολοφονήσει. "Είσαι καλά!" Παρατηρεί.