The champion

Chapter 16

Τίτλος κεφαλαίου : Number 10

Vanessa's POV

Ξεχνώντας πως είχα πληροφορήσει τον Μιχάλη να μην σταθεί έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας μου, εκείνος σταματάει στο στενό όπου είχαμε δώσει το ραντεβού νωρίτερα με εμένα να περιεργάζομαι τον χώρο.Ήταν μια απερίγραπτη ημέρα , ένα απροσδόκητο και συνάμα παραξενο ραντεβού. Η ώρα πέρασε αρκετά γρήγορα και παρότι δεν κάναμε πολλα πράγματα αισθάνομαι γεμάτη. Ρίχνω μια μάτια στο γαλανομάτικο αγόρι διπλα μου, που τώρα περνάει τα δάχτυλα του μεσα από τα μαλλιά του και τα τινάζει δεξιά αριστερά. Όταν γυρίζει το βλέμμα του σε εμένα αμέσως κοιτάζω άλλου ντροπιασμενη. Δεν ξέρω τι να πω , πως να ξεκινήσω την συζητηση για να τον αποχαιρετήσω. Καθόλη την διαδρομή δεν ανταλλάξαμε καμία λέξη. Απλά και οι δυο ρίχναμε κλεφτιες ματιές ο ένας στον άλλον. Μάλλον και οι δυο θέλαμε κάτι να πούμε που δεν μπορούμε να το περιγράψουμε με λόγια αλλά μονο με τις ματιές μας και τις αντιδράσεις του προσώπου μας.

Ο Μιχάλης λυγίζει μπροστά και έπειτα γέρνει προς το πισω κάθισμα, τραβώντας κάτι κίτρινο. Τα μάτια μου πέφτουν στις παλάμες του όταν εκείνος τις φέρνει κοντά μου.

"Τι είναι αυτο;" Κάνω την αρχή με την ερώτηση μου. Εύχομαι να μην έχει ακουστεί απελπιστική ή χαζή.

"Είναι μια μπλούζα." Χαχανιζει. Πραγματι ένα κίτρινο ύφασμα. Μια μπλούζα. Η μπλούζα της ομάδας του. Με το όνομα του και τον αριθμό δέκα στο πισω μέρος. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός πως είναι παντοτε το νούμερο δέκα, σε οποία ομάδα και εάν έχει βρεθεί. Ένα νούμερο αρκετά σημαντικο, υποδηλώνοντας τον καλυτερο παίκτη της ομάδας όπου βρίσκεται. Εκείνος ήταν παντα, σε όλες , ο καλύτερος.

"Το έφερα για εσένα." Τα φρύδια μου συνοφρυώνονται με τις λέξεις που έχει διαλέξει. Σίγουρα το ερωτηματικό μου βλέμμα τον ωθεί στις επόμενες κουβέντες του. "Να το κρατήσεις. Ως ενθύμιο." Ανοίγει την μπλούζα στα πόδια μου για να μου δείξει πως είναι υπογεγραμμένη. Δεν ξέρω τι να πω, έχω μουδιασει κοιτάζοντας την. Η σημερινή ημέρα μου έδωσε πολλα μαθήματα καλά και κακά. Το πρώτο είναι να μην φοράω τοσο κολλητά ρούχα για το μεγάλο μου στήθος και το δεύτερο να δίνω περισσότερες ευκαιρίες σε ενεργούς ποδοσφαιριστές. Και στα δυο αστιευομαι. Μάλλον.

"Σε ευχαριστώ!" Λέω και τα χέρια μου χαϊδεύουν την υπογραφή του. Αυτή η μπλούζα θα κρατηθεί στην ντουλάπα μου και δεν θα βγει ποτέ από εκεί. Πάντα θα μου θυμίζει το σημερινό μου ραντεβού και τον τρόπο που ένιωσα διαφορετικά, πολύ διαφορετικά από ότι θα έπρεπε να νιώσω. Δεν έμαθα πολλες πληροφορίες για το παραξενο αγόρι που τυγχάνει να είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής  της χώρας μου αλλά ελπίζω να μείνει για πάντα στην καρδιά μου. Πάω να ανοίξω την πόρτα όταν το χέρι του με πιάνει και με τραβάει πισω.