The champion

Chapter 17

Τίτλος κεφαλαίου : No message

Vanessa's POV

Η ώρα είναι έντεκα το πρωί, όταν τρίβω τα μάτια μου και ανοίγω σιγά σιγά τα βλέφαρα μου για να αντικρίσω το απόλυτο σκοτάδι. Θα πρέπει να είχα κλείσει τα παντζούρια εχθές το βράδυ και γιαυτό οι ακτίνες του ηλίου δεν εισήλθαν στο δωμάτιο για να με ξυπνήσουν.

Η γνώριμη μυρωδιά του Μιχάλη έχει μείνει ακόμη επάνω στην μπλούζα και χαμογελάω πίκρα όταν κοιτάζω ότι την φοράω. Αρπάζω το κινητό μου από το κομοδίνο μου για να δονησει απευθείας επάνω στο χέρι μου.

"Ναι;" Ακούγομαι απότομη αλλά έχω κάθε δικαίωμα να είμαι. Μόλις ξύπνησα.

"Επιτέλους σε βρίσκω!" Ακούω την Νικολλετα έκπληκτη να φωνάζει από την άλλη γραμμή. Απομακρύνω το τηλέφωνο όταν εκείνη φαίνεται  να γκρινιάζει σε μια γριά που περνάει τοσο αργά τον δρόμο και θα την ξαναπιάσει το φανάρι.

"Το Σάββατο έχω γενέθλια." Παραλίγο να το ξεχάσω. Φυσικά και έχει γενέθλια.

"Θα πρέπει να σκεφτώ τι δώρο να σου κάνω." Βάζω το δάχτυλο μου στο πρόσωπο μου και προσποιουμε πως σκέφτομαι ένα ιδιαίτερο δώρο, όταν ξέρω πως το μοναδικό πράγμα που την κάνει να Αναπηδαει από την χαρά της είναι δώρο κάρτες των Sephora.

"Εγώ έχω ήδη βρει." Την ακούω να φλυαρεί όπως πάντα.

"Χμμμ"

"Λοιπόν θα πάμε μπουζούκια. Όποτε ξέρεις ότι την Παρασκευή θα έρθω να σε μαζέψω για να δοκιμάσουμε φορέματα."

"Ναι Εμμ δεν ξέρω." Μπουζούκια το Σάββατο; Πάει πολύ για εμένα και ξέρω πως πρέπει να οργανωθώ για την σχολή μου και να ψάξω για μια δουλειά. Τώρα που αρχίζω να βρίσκω ξανά τα πατήματα μου θα έπρεπε να ξεκινήσω από το μηδέν και αυτο είναι να βοηθήσω οικονομικά τον πατέρα μου και τον εαυτό μου. Η ανεξαρτησία μου θα είναι το σημαντικότερο βήμα για την νέα Βανέσα.

"Βανέσα!" Φωνάζει.

Για ακόμη μια φορά αντιμετωπίζω το ζήτημα σαν κακομαθημένο κοριτσάκι. Είναι τα γενέθλια της Νικολέττα και δεν θα ήταν σωστό να λειπω. Όμως όσο και να θέλω να δεχτώ, η διάθεση μου είναι τόσο πεσμένη που ανησυχώ μήπως ξενερώσω όλη την παρέα με την συμπεριφορά μου.

"Βανέσα." Ξανά φωνάζει εκείνη αυτή την φορά με ελάχιστο θυμό στην φωνή της. Παραδινομαι σχετικά γρήγορα και πέφτω στο στρώμα πισω μου, χτυπώντας ελάχιστα το κεφάλι μου. Άουτς!

"Τέλεια! Θα περάσω την Παρασκευή να σε πάρω και μετά να πάμε  για ψώνια και για μανικιούρ και για μαλλιά και.." Εάν δεν ήξερα ότι οδηγάει, θα ορκιζόμουνα ότι την ακούω να χτυπάει παλαμάκια με τα χέρια της. Βέβαια το ότι οδηγάει δεν θα την έκανε να μην καταφέρει να αφήσει το τιμόνι. Πολλές φορές έχω δει την ψυχή μου να το σκάει και να ανεβαίνει σιγά σιγά προς το στόμα μου,  όταν κάνω την απόπειρα να βρεθώ συνοδηγός στην Νικολέττα.

"Πρέπει να σε κλείσω." Την ακούω να μουρμουρίζει. "Η μητέρα μου με έχει τρελανει κυριολεκτικά, με σέρνει να δοκιμάσουμε νέες κουρτίνες για το σαλόνι γιατί οι παλιές, κιτρινισαν από τα πούρα του μπαμπά." Γελάω υπερβολικά με την οικογένεια της Νικολλεττας και πως αντιμετωπίζει την κάθε δυσκολία της με χιούμορ. Οχι πως είναι δυσκολία το κιτρινισμα στις κουρτίνες, αλλά φαντάζομαι την μητέρα της Νικολέττα να επιπλήττει τον πατέρα της για το κάπνισμα του και να κλαιει πάνω από τα άσπρα πτώματα των κουρτινών της που δεν θα μπορούν να διακοσμούν το υπεροπολυτελες διαμέρισμα τους άλλο. Είναι τρελή, αλλά είναι απίστευτη και πολύ φιλόδοξη. 

Αφού κλείνω το τηλέφωνο με την Νικολέττα και της υπόσχομαι πως δεν θα πάρω πισω την αθέτηση μου για το Σαββατοκύριακο , αποφασίζω να τσεκάρω το κινητό μου για τυχόν νέο μήνυμα από τον Μιχάλη. Όμως δεν υπάρχει τίποτα. Με ένα βάρος στην  καρδιά, αποχωρίζομαι τις συνομιλίες μας σβήνοντας τες και πετάω την μπλούζα του στο πάτωμα μονο και μονο για να την μαζέψω , να την διπλώσω και να την βαλω στην καλύτερη θέση της ντουλάπας μου μια ώρα αργότερα.