◇~Kingship~◇

14. Bölüm

"Benimle gel, seni sarayına bırakacağım."

Tuttuğu bileğimi bırakmadan beni arkasından sürüklemeye başlamıştı, bense hâlâ şok içinde olduğum için konuşmadan ona eşlik ediyordum. Dışarı çıktığımızda birden durdu ve bana döndü. Hanın ışıkları, oradan uzaklaşmamıza rağmen üzerimize vuruyordu.

"İyi misin, ben gelmeden önce sana bir şey yaptılar mı?"

Sorduğu sorularla yere kilitlediğim bakışlarımı kaldırıp yüzümdeki korkmuş ifade ile ona baktım. O ise meraklı bir şekilde bana bakıyordu. Kısa bir süre içerisinde kendimi toparlamaya çalışıp aklıma gelen ilk şeyi söyledim.

"Sen beni takip mi ettin?"

Sorduğumla şaşırmış ve bakışlarını kaçırmıştı. Aslında bunu sormam biraz saçma olabilirdi, sonuçta hayatımı kurtarmıştı ama ben merakıma yenik düşüp sormuştum işte bu lanet soruyu.

Boğazını temizleyip bakışlarımızı tekrar birleştirdi.

"Oradan öyle üzgün bir şekilde ayrılınca kötü hissettim ve kumaşı alıp sana vermek için peşinden geldim. Hepsi bu kadar."

Kafamı sallayarak başımı eğdim ve bana doğru uzattığı kumaşa baktım. Elimi uzattım ve ilk önce dokunarak dokusunu hissettim, sonra da elime aldım. Elime almamla başımı kaldırdım ve bana minik bir tebessüm ile bakan prensi gördüm. Bende ona minik bir tebessüm ile karşılık verdim.

"Teşekkür ederim, hem kumaş için hem de az önce hayatımı kurtardığın için."

Yine bana doğru biraz eğilmiş ve saçlarımı karıştırmıştı.

"Önemli değil, Ufaklık."

Başını eğip koluma ve üzerindeki eline baktı. Sonra ise yüzündeki tebessümle elini kolumdan daha aşağı indirip elimi tuttu ve başını tekrar kaldırdı.

"Hadi, artık gidelim. Seni sarayına bırakayım."

Saraya mı!? Olamaz!

Arkasına dönmüş ve atına ilerlemeye çalışmıştı. Ama onu durdurmuş ve tekrar arkasına dönmesini sağlamıştım. Tekrar meraklı bir şekilde bakmaya başlamasıyla bakışlarımı ayırmadan endişeyle konuştum.

"Lütfen, beni kendinle götür..."

Söylediğimle o şaşırırken bende gözyaşlarımı dökmeye başlamıştım. Çünkü son zamanlarda yaşananlar cidden beni çok yormuştu ve şimdi saraya dönüp benim kadar yorgun olan insanları görüp onlar tarafından sorguya çekilmek istemiyordum. 

"Bak, sana yolda merak ettiğin her şeyi anlatacağım ama ne olur beni kendinle götür." 

"Ne?"

"Biliyorum, daha yeni tanıştığımız için bana güvenmeyebilirsin ama-"

"Hayır, sana güveniyorum."

Aniden dediği şeyle duraksamıştım ve biraz daha sorgulamıştım.

"N-ne, ama neden?"

Bana doğru bir adım daha atmış ve gözlerime daha derin bakmaya başlamıştı.

"Çünkü gözlerin... Yalan söylemiyor."

"Gözlerim mi?"

Başını sallayarak onaylamıştı.

"Evet... Ayrıca son zamanlarda kulağıma gelen haberlerle az çok kim olduğunu tahmin ediyorum. O yüzden merak etme, benimle gelebilirsin ama önce üzerini aramalıyım. Her ne kadar sana güvensem de önlem almalıyım, Ufaklık."