YENİ MAHALLE -BXB

44- Adana

Aklımda daha birkaç sahne var, onlarıda yazıp final veririm. Bu ikisi oldu artık, suyunu çıkarmaya gerek yok diye düşünüyorum.

■ ■ ■

25.10.2023

-Adana

Şu an hayatımdaki en garip hissettiğim anlardan biriydi.

Yanımda Fatih oturuyordu, babasıyla bir konu hakkında konuşuyordu ama o kadar gergindim ki dinlemeyi bırak konuştuklarından emin bile değildim.

Ben ne kadar 'ben gelmeyeyim, gerilirim orada' desemde Fatih beni dinlemeyip ta buralara kadar sürüklemişti.
İlk geldiğimiz andan beri ne babası ne de annesi bana, bize kötü veya rahatsız edici bir gözle bakmasa bile ben çok huzursuz hissediyordum.

"Deniz, sen nasılsın oğlum?" Fatih'in annesi, Bahar ablanın sesiyle gözlerimi
oynayıp durduğum parmaklarımdan çekip ona çevirdim. Tatlı bir gülümsemeyle bana bakıyordu.

"İyiyim abla, sen nasılsın?" Nasıl olduğunu sorarken bile sanki yanlış veya saçma bir şey demişim gibi geliyordu.

"Bahar abla tam tekrardan konuşmak için dudaklarını aralamıştı ki Fatih'in sesiyle durdu.

"Ablam ne zaman gelecek?" Diye söylendi Fatih.

"Gelir şimdi oğlum, ne acelen var?"

"O kadar yoldan geldik bekletiyor bizi ayıp değil mi?" Dedi yalancı bir ayıplamayla.

"Düğünü var kızın, işi gücü var. Gelin olacak sonuçta kolay mı." Bahar ablanın bunu demesiyle Cemil abi sıkıntılı bir nefes verdi.

Ona baktığımda gözleri yerde rastgele bir noktaya kilitlenmiş, üzgün üzgün bakıyordu.

"Kızım gelin oluyor değil mi..." Diye mırıldandığında dudaklarım aralandı.

"30 yaşına gelmiş, olsun bir zahmet." Dedi Fatih oturduğu yere biraz daha yayılırken. Kaşlarımı çatıp ters ters baktım ona. Ona baktığımı hissedince o da gözlerini bana çevirip gülümsedi. Daha önce dediğim gibi, bu adamdaki rahatlık kimsede yoktu.

"Siz acıkmışsınızdır şimdi, ben size yemek getireyim." Dedi Bahar abla hızla ayağa kalkarken. Ne kadar yolda yedik, tokuz desek de ikna olmuyordu bir türlü.

Fatih anında elini koluna koyarak annesini durdurdu. "Ya anacığım valla aç değiliz, akşam hep birlikte yeriz." Bahar abla arada kalarak bana baktığında ben de Fatih'i destekleyerek başımı salladım.

"Siz bilirsiniz..." Dedi ama hâlâ ikna olmuş gibi değildi.

Bu sırada kapı çalınca Bahar abla hızla ayağa kalkıp kapıya yöneldi.

Bu evde yazlık tarzı iki katlı, bahçeli bir yerdi. Dışarıdan eski gibi gözüksede evin içi ve eşyalar oldukça lükstü. Ve Fatih'in dediğine göre o da bu evde büyümüş. Yüzümde bir gülümseme oluştu.

Sevdiğim adamın çocukluğunun geçtiği ev, bu düşünce beni mutlu etmeye yetmişti.

"Neye gülüyorsun?" Dedi Fatih kısık bir sesle, o da gülümsüyordu.

"Ne bileyim, senin burada büyüdüğünü düşününce bir mutlu oldum." Dedim ama cümlem biter bitmez pişman oldum. Çünkü Cemil abinin burada olduğunu bir anlığına unutmuştum ve kötü bir şey dememe rağmen aşırı utandığımı iliklerime kadar hissediyordum.

Göz ucuyla ona baktığımda gözleri açık olan televizyondaydı ama beni duymuş olmalı ki kaşları hafifçe çatılmıştı. Yüzünde bir gülümseme vardı ama pek belli etmiyordu.