MISS YOU... /Texting

4.1

Selammm, ben geldim. Naber?

Anlık tıkanma yaşadığım için bölüm biraz geç geldi, lütfen kusura bakmayın.

💛Lara💛

İyi okumalar...

Karşımdaydı, geçmişim ve geleceğim. Karşımdaydı, gizlediklerim. Karşımdaydı, saklandıklarım. Oysa o kadar uzaktakilerdi bana. Kaçtıklarım görebileceğim kadar yakın dokunamayacağım kadar uzaktı. Gerçi dokunmak istiyor muydum, bilmiyordum.

Uzaktım zihnimdekilere ama çok yakındım içimdeki o terk edilen kız çocuğuna. Hasrettim bir anne kokusuna, hasrettim anne sevgisine ve şimdi hasrettim hiç olmayan bir anneye.

Yıllar dakikalara dönüşmüş gözlerimin önünden akarken tek bir damla dökülememişti. Oysa içim nasıl yanıyordu. Yanıyordu canım, haksızlık yapılan yine ben olduğum halde. Ağlıyordu çocukluğum son umudu öldüğü için. Yıkılıyordu hiç olmayacak hayallerim.

Korkuyordum, gelecekte yalnız kalmaktan.

Korkuyordum, herkesi kaybetmekten.

Acısıyla çığlık atıyordu, duygularım ancak tepki dahi vermiyordu, bedenim.

Nefeslerim sıklaşırken öleceğimden korkmuştum.

Kabul edemiyordum.

Bu kadar acımasızlığı hak etmiyordum.
Yalnızlığa mahkum olmayı istemiyordum.
Gözlerimi sımsıkı kapattığımda bunun bir rüya olduğunu düşünmek istiyordum. Bu olmamalıydı. Yapamazdı. O kötü kalbiyle toprak anaya karışamazdı. Daha af dilemeden bunu yapmamalıydı. Hak etmiyordum. Bunu bana yaşatmasını hak etmiyordum.

Gelmeliydi ve özür dilemeliydi! Bir kerede olsa bunu yapmalıydı.

Bunu hak ediyordum!

Bana hak ettiğimi vermeliydi!

Bu kadar iğrenç bir insanken cezalarını ödemeliydi.

Bana yaşattıklarını kendi de yaşamalıydı.

Bir kere?

Bir kere bana sarılsa olmaz mıydı?

Bu kadar mı geç kalmıştı?

Biraz daha zamanı olsa olmaz mıydı?

Sadece birkaç dakika da olsa gözlerine bakamaz mıydım?

Geç mi kalmıştım? Geç mi kalmıştı? Geç mi kalmıştık?

Bakışlarım tekrar oraya ulaştığında fark etmiştim, galiba geç kalmıştık. Donuk bakışlarım bir süredir oraya bakıyordu. Gülümsedim en içten halimle. Gitmişti, istediğim gibi çıkmıştı hayatımdan. Onunda istediği bu değil miydi? Ağzımdan bir kıkırtı kaçtığında kendimi tutamayarak gülmeye başladım.

Sanırım deliriyordum. Hatta delirmiştim. Ne yaptığımı, yapacağımı bilmiyordum. Sarsak adımlarla yanına ulaştığımda gülüşlerim kahkahaya dönüştü. Kendimi tutamıyordum. O anda aniden boğazımdan yükselen çığlıkla kendimi dizlerimin üstüne bıraktım. Daha fazla dayanamamıştım.

Bu kadardı işte.

Gücüm bu kadardı, yalnız kalana kadardı.

Durmaksızın çığlık atıyor ağlıyordum. Ellerimle saçımı çekiştirmeye kendime zarar vermeye başlamıştım. İçimdeki ateş sönmüyordu. Sönmeliydi çünkü beni de kendiyle yakıyordu. Her nefesimde harlanıyor ruhumu, çocukluğumu yakıyordu. Tanrı beni yalnız bırakıyordu. Her nefesim bir çığlığa dönüşüyordu. Boğazım acıyamaya başlamıştı ancak kaldıramıyordum. Çok fazlaydı.

Artık kaldıramayacağımı düşüneceğim kadar fazlaydı.

Acı hissedilemeyecek kadar fazlaydı.

Yalnızlık ilk defa bu kadar korkunçtu.

Artık çığlık atamadığımda ağlamaya devam ettim ancak gözüm oradan ayrılmıyordu, istesem de ayıramıyordum. Çünkü orası,

Annemin mezarıydı

Bölümü atıp kaçıyorum baybayyy

Oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın seviliyorsunuz♡

Instagram: elasu-gr