Handora •Minsung•

0.5

Oy ve yorum 🎡
•••

Sessizlik. Silence. Schweigen. Gibi gibi ve bir çok dilde yazımı. Bana kalırsa bunlar sadece dışarıdaki sessizliği temsil ediyordu. Peki ya içimizdeki sessizlik? Hani şu beynin sanki derin bir nefes alıp kendini rahat bırakmasıyla ortaya çıkan o zihin sessizliği. İşte acaba onu da temsil edecek kadar güçlü müydü bu kelimeler?

Sanmıyordum.

Eğer sansaydım şu an somurtmam gerekirdi. Gülümseyerek her zaman nefret ettiğim şu duvarların arasına gitmezdim mesela. Sırtımdaki çantayı düzelttim. Zihnim berrak kalbim ise pamuktandı sanki. Onihra ile dans edişimizden sonra kendi odama dönmüş ve güzel bir uyku çekmiştim. Doğruyu söylemek gerekirse bazen yanıma geldiğini hissettmiştim. Saçımla oynamış, benim onu çağırmamı beklememişti. Bundan mutluydum. Hayatımda bundan daha güzel bir uyku çekmemiştim. Güzel rüyalar görmüş hayallerimi sanki gerçekmiş gibi yaşamıştım. Şimdi birine anlatsam 'cidden buna mı sevindin?' Diyebilirdi ama buna sevinmiştim işte.

Hemde çok.

Derin bir nefes alıp demir kapıdan geçtim. Artık içindeydim okulun. Saat ikiye kadar burada kalacak zorbalanacak muhtemelen de fiziksel şiddet yaşayacaktım ama şey. Bugün pek umrumda olduğunu söyleyemezdim. Bugün Jeongin dışarıda birlikte yiyelim demişti. Hyunjin'in antrenmanı olduğundan bizi rahatsız edemeyecekti. Onihra'yla ise yemekten sonra konuşabilirdim. Benim yanımdaydı o.

Hatta şu an bile yanımdaydı. Şey evet. Şu an kutuyla birlikte geziyordum. Biliyorum belki yanlış belki de tehlikeli ancak... Ancak kendimi ilginç bir şekilde güvende hissettiriyordu. Sanki. Sanki bir şey olsa çıkıp beni koruyacak gibiydi. Bu hissi sevmiştim. Hani böyle birinin korumasını almak felan. Bilmem. Daha önce sahip olmadığındandı sanırım.

"Aha okulun küçük pisliği de gelmiş. Sahi hani sincaplar ağaçlarda yaşardı? Sizce de bir tuhaflık yok mu çocuklar çöpçü bu ahaha"

Okula girer girmez omzuma konulan elle sarsıldım. Kendilerini bir şey zannedip güya güçlü olduklarını belirtmek isteyen bir takım ergen yine her zaman ki gibi beni bulmuştu. Gözümü devirip kolunu omzundan attım ve adımlarımı hızlandırdım. Küfür edip gülüyorlardı ama ben sınıfa giremeden beni tekrar yakalayıp köşeye sıkıştıracaklarını biliyordum. Her zaman böyle olurdu. O kadar işsizlerdi ki midemi bulandırıyorlardı. Bu yüzden çok tezat bir şey yaptım. Hemde çok.

Koştum.

"Hey! Seni- tutun şunu!"

Sınıfım bir kat yukarıdaydı. Onlarında öyleydi. Maalesef ki o şerefsizlerle aynı sınıftaydık ancak en azından bana orada daha az acı çektiriyorlardı. Hem çantamdaki kutunun güvenliği şu an daha da önemliydi. Bu yüzden tüm gücümle koştum ve hiç beklemeden merdivenlerden çıkıp sınıfın içine girdim. Bu hızlı girişim tuhaf bakışlara neden olsa da umrumda değildi. Sonuçta bu bir ilkti Onihra'nın yanından sonra uyumuş ve çok güzel rüyalar görerek huzurlu bir şekilde uyanmıştım. Buraya gelmek bile bana külfet gibi gelmemişti. Durum buysa bu ruh halimi korumalıydım.

Sanırım onu özledim.

Aklımda onun mor gözleri, en arkaya geçmek yerine pencere kenarının ortasına oturdum. Hep en arkaya oturduğumdan bana bile farklı gelmişti burası ama olsun. Aklımda o varken karanlığa gömülmek istemiyordum. Sanki bana yaşamı hatırlatmıştı ve bende onun bu emeğine saygısızlık etmek gibi yorumluyordum arkaya geçmeyi.

Normal bir şekilde çantamı çıkardım ve sanki içinde o yokmuş gibi önemsiz bir şekilde sıranın yanındaki yere astım. Tam duvar kenarında oturmak büyük riskti ama buradan çantamı göremezlerdi. Dikkat çekmezdi en azından.