~Kanlı Sis "Adaletin Kadını"~
"Senden nefret etmeme engel ol." dedim sırıtarak.
Sesli bir şekilde güldü, yüzüme bakmadan elindeki silahıyla oynamaya devam etti. "Neden?"
Çok küçük bir tebessümle suratına baktım. "Çünkü seni öldürürüm. Nefret ettiğim...
Hoş geldinizzz Oy vermeyi ve güzel yorumlarınızı eksik etmeyinnn.❤️
İyi okumalar diliyorum.:))🤍
🍂🌑
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
____________________________
-Hiçbir cesette yara yok...
_____________________________
Adamın suratına kaç saniyedir bakıyorum bilmiyordum ama duyduklarım karşısında beynim yanmıştı. Yara yoksa nasıl ölmüşlerdi ve bu kan nereden gelmişti? Gerçek bir kan kokusuydu sahte olmasına imkan yoktu... Hızlı düşünmeye çalışsam da böyle bir şeyi aklım almıyordu.
Bir dakika bir dakika Jack neredeydi?
"Jack?"
Arkama dönüp insanların arasında Jack'i bulmaya çalışırken korktuğumu yeni fark etmiştim. Korkuyordum. Fena halde korkuyordum, kalbim delice atıyordu, titriyordum. Sanki katil gelip beni öldürecek gibi hissediyordum. Bakınırken kalçamın üstünde, belimin ortasına bir ayakkabı dokunduğunu fark ettim, arkamı döndüm.
Ah tabiki! Yeni CÖB temsilcisi Catherine Davies şu burnu beş karış havada olan kadın, yağmurlu havada güneş gözlüğü takan!
"Adın ne senin?"
Gözlerimi kırpıştırdım. Kadının bakışları buz gibiydi. Çelik gibi sağlam bir duruşu vardı.
"Elena Robinson."
"Tezini ver." diyerek avucunu açıp bana doğru uzattı.
Sinir beynime işliyordu.
"Daha tezimi çıkaramadım maalesef, efendim."
Oturalı beş saniye oluyor hanımefendi!
Bu kadına iliklerime kadar nefret besliyordum. Ne kadar çoksa o kadar. Hiç kimseye gördüğüm anda nefret ettiğim olmamıştı. Adela'yı öldüren katil ve yeni Catherine Davies dışında tabii.
"Rütben ne senin?" Dedi kaşlarını çatarak. Çok sertti.
"Büroya yeni atandım birkaç gün oldu. Darian komiser, Dedektif yardımcısı rütbesini verdi."
"Darian komiser demek." Dedi tek kaşını kaldırıp yükünü tek bacağına vererek. Elini geri çekti ve beni baştan aşağı süzdü. "Tanışalım bakalım bu kadar kör olmasına sebep olan neymiş."
Ve arkasına dönüp gitti.
Dondum, çünkü şuan sinirden kudurabilir, cesetlerin 2. canını da ben çıkarabilirdim veya birkaç cesette ben eklerdim.
Çığlık atmak, ağlamak, vurmak, dövmek istiyordum. Bu kadını gebertmek istiyordum. Beni bu kadar aşağı bir rütbeye verirlerse göreceğim muamele tamamen buydu. Yıllardır gecemi gündüz ettiğim zamanlar göz ardı edilip çöpe atılıyordu. Madem bu kadar değersiz olacaktı, neden çalışmıştım? Neden puanın önemi çok değerli demişlerdi?
