𝐄𝐮𝐩𝐡𝐨𝐫𝐢𝐚 | 𝐉𝐉𝐊

𝚢𝚎𝚘𝚕 𝚊𝚑𝚘𝚋

[𝐀𝐠𝐮𝐬𝐭𝐨𝐬 𝟐𝟎𝟏𝟓]

| 𝚂𝚊𝚛𝚊𝚗𝚐 |

Gecenin karanlığı üzerime çökmüş gibiydi. Tam anlamıyla. Nefes almanın her geçen saniye benim için bir zehir olacağını bildiğim bir andı bu.

Bir adım geriledim. Bilinmez bir sokakta kaçacak yerim yok gibiydi. Cesaretim olsaydı kaçabilirdim. Yine.

Fakat önümde bana bunun asla mümkün olmadığını gösterecek olan iki kişi bana bakıyordu. Bana doğru yavaş adımlarla ilerliyorlardı. Ve ben, derinlerimde çaresizliğin ve kırgınlığın parçalarının battığını hissedebiliyordum.

Sırtım soğuk ve ıslak duvara değdiğinde titredim. Yağmur, damlalarını yavaş bir şekilde karanlık şehrin üzerine akıtmaya başlamıştı.

"Seni bulmak için ne kadar efor sarfettiğimizi bilmek istemezsin."

Ve o an altı aydır zihnimde belirmeyen korku dolu çığlıklarım geri gelmişti. Zalim ve acımasız bakışlar. Bedenimde hissettiğim tüm o acı dolu darbeler.

Hepsi birer birer ruhuma nüfuz ederken gök gürültüsüyle tekrar irkildim. Fakat bunun en büyük sebebi abilerimden birinin tam karşımda olmasıydı.

Bakışlarımı ondan çevirip zemine sabitlediğimde ellerimin titrediğini fark ettim. Ve bununla birlikte titreyen diğer uzuvlarımı.

"Altı aydır bizden kurtulduğunu sandın, değil mi?"

Çenemin sertçe kavranılmasıyla acı dolu küçük bir çığlık sokakta yankılandı. Ardından onların kulak tırmalayan kahkahaları.

Çenemi kavradığını eliyle bedenimi sertçe geriye ittirdiğinde sırtım sert duvara çarpmıştı. Gözlerim yaşadığım acıyla dolduğunda kaburgalarımın şimdiden sızladığını hissedebiliyordum.

"Lütfen..."

Acımasız bakışlarını bana yaklaştırdığında gözlerinin içindeki karanlığı derinlerimde hissettim. En ufak bir merhamet kırıntısı yoktu.

"Lütfen ne? Sana acımamızı mı bekliyorsun?"

Alaycı bir kahkaha daha patlattı. Sesi sokakta yankı yaptığında gözlerimi sertçe yumdum. Bütün bunların sadece kâbus olmasını ve Jungkook'un gelip beni uyandırmasını diledim.

Tanrım... Jungkook... Şu yanımda olmasını o kadar çok istiyordum ki...

Fakat ben aptal gibi beni her zaman onlardan koruyan kişiden kaçtım. Uzaklaştım.

O an o kadar pişman olmuştum ki... belki de korku ve çaresizlik duygusundan daha baskındı. Çünkü yapayalnızdım.

Gecenin bir saatiydi ve sokakta sesimi duyaracağım kimse yoktu. Bağırsam bile yağmurun yoğun sesi bu nidalarımı bastıracaktı.