Villain Deku (My Hero Academia)

Birinci Bölüm: İNTİHAR

İzuku Midoriya ölmüştü. Cesedi yoktu, onun öldüğünü kanıtlayabilecek bir şey yoktu onun yaşadığını kanıtlayan bir şeyde yoktu ancak onu okul binasından aşağıya atlarken görmüştü.

(Bir kaç gün önce Bakugo'nun bakış açısı)

Okul çıkışıydı. Ortaokuldan mezun olmam için sadece bir yıl kalmıştı. Lanet ortaokuldan kurtulup liseye gidebilmem için son bir yıl.

Liseye geçtiğimde istemediğim ortaokul arkadaşlarım, bana düşük not veren öğretmenlerim ve İzuku yani Deku'dan kurtulmuş olacaktım.

Bunu düşünerek gülümserken sınıftaki herkesin çoktan gittiğini fark ettim. Herkesin sınıftan çıktığı zamana kadar ne kadar uzun süre hayal kurmuştum ki?! Hızlıca çantamı toplayıp dışarı çıkmak üzere yola koyuldum. Tam mersivenlerden aşağıya inerken okulun çatı katından sesler duydum.

Bu saate hangi gerizekalı çatıya çıkarki? Öğretmenler bile gitmişti okuldan. Buradaki tek kişinin ben olduğumu sanıyordum.

Çatıdaki kişiyi umursamadan aşağıya inerken içimi bir huzursuzluk hissi kapladı. Cidden beynim beni çatı katına çıkarmaya çalışıyordu.

İç çekip sinirli bir şekilde çatıdaki kişinin kim olduğuna bakmak için çatıya çıktım. Kapıyı açtım ve baktım.

Bir çocuk çatı katının koruma telinin dışındaydı aşağıya bakıyordu. Yeşil brokoli benzeri yeşil saçlar. İzuku!?

"Seni aptal Deku! Orada ne arıyorsun?! Orada olmaman gerekiyor en ufak haraketinde ölürsün! Sana yumruk atmadan hemen buraya gel!" Sinirli bir şekilde bağırdım ama İzuku bana bakmadan konuştu.

İzuku, "kacchan... oraya gelsem ne olacakki? Her şey aynı olacak ve hiç bir şey değişmeyecek."

"Ne yani hiç bir şey değişmicek diye atlayacakmısın?! Bu kadar aptal olduğuna inanamıyorum. Aynı bir Deku'nun yapacağı gibi! Hemen buraya gel!" Sinirli şekilde bağırırken ona yaklaşmaya başladım.

İzuku, "Ben senden nefret etmiyorum. Öğretmenlerimden nefret etmiyorum. Kendimden ya da annemden de nefret etmiyorum. Ancak bu hayat sence de çok boş değilmi? Asla kahraman olamam ve asla hayalimi gerçekleştiremem. Bu hayatta her şeyi analiz edip yazdığım defterim bile değer görmez."

İzuku'ya doğru yaklaştım. Onu durdurmayı plamlıyordum ama İzuku bana doğru dönüp gözlerimin içine baktı. İzuku'nun gözlerinde gördüğüm duyguyu tarif edemezdim.

İzuku, "yaklasırsan ya da beni durdurmaya kalkarsan atlarım Kacchan."

Daha çok sinirleniyordum ancak bu konuşmanın gittiği yön beni endişhelendirmeye başlamıştı. Bu saçma değilmiydi? Yaklaşırsam atlar ama yaklaşmazsam yine atlar.

"Oradan atlayamazsın Deku! O zaman hemen buraya gel! Dünyada başka mesleklerde var! Sanki tek meslek kahramanlık gibi konuşuyorsun! İnko Teyze'yi düşün! Atlamanı istemezdi!Zaten sen asla oradan atlayamazsın!" Bağırdım.

İzuku, "Atlayamam." İzuku alay eder gibi kıkırdadı. "Üzgünüm Kacchan. Malesef bu konuda yanılıyorsun. Anneme onu sevdiğimi söyle tamammı Kacchan?"

İzuku yapabileceği en güzel ve yalandan gülümsemesini takındı. Daha sonra hiç vakit kaybetmeden eriye doğru atladı. Ona uzanmaya çalıştım ama uzanamadım.

Onun kanlar içindeki cesedini gördüm. Yere düştüğünden ve öldüğünden emindim. Hemen telefonla panik içinde ambulansı aradım.

Ama ambulans polisler olayı öğrenip geldiğinde İzuku'nun cesedi yoktu. Her yer kan içindeydi ama ceset yoktu. Sadece beş dakika gözümü ayırdığımde ceset ortadan kaybolmuştu.

Canlı olduğu kanıtlanamazdı ama ölü olduğuda kanıtlanamazdı. Ancak tüm kanıtlar İzuku'nun atladığını gösteriyordu.

İzuku Midoriya polis kayıtlarına göre şüpheli bir şekilde ölümüştü.

Keşki zamanında ona daha iyi davransaydım...

417 kelime

Diğer yazdığım hikayelerdeki başarısızlıklardan sonra tekrar yazdığıma inanamıyorum. Resimler bana ait değil Pinterestten aldım. Okumalar ve beğenilerin beni motive edeceğini unutmayın bu yüzden beğenirseniz like yada yorum atın bu sayede hikyenin ne kadar çok sevildiğini anlarım.