"Zaten bir savaşta değil miyiz doktor? Yaşam savaşı gibi." elindeki kağıdı parçalamaya devam ederken konuştu.
"Buna hangi gözden baktığın önemli; sana göre bir savaş gibi gözükse de, çoğu kişi bunlar için hayatın ufak acıları der."
Hyunjin'in uyuması ile birlikte yavaşça odadan çıktı. Güvenini kazanması zor oluyordu ama sonunda iyi bir sonuç alacağına inanıyordu Minho.
Odadan çıkması ile panik hâlinde olan Ryujin hızla yanına geldi.
"Bir şeyin yok değil mi? Hyunjin sakinleşti mi? Bir yerine sen veya o hasar alma-"
Sırayla sorularını sıralayan asistanı ile derin bir nefes vererek sözünü böldü.
"Ne bende ne de Hyunjin'de bir sorun var, şimdi de sakinlestiği için uyuyor. Temizlik görevlilerine söyle odasındaki eşyaları değiştirip odadaki camları toplasınlar, Hyunjin uyandığı zaman."
Tam gidecekken arkasını dönüp şaşkınlıkla ona bakan kıza gülümsemiş ardından kısa bir şekilde yanağını sıkarak "Bana bir şey olmayacağını biliyorsun, her seferinde bu kadar panik yapma. Erken yaşlanırsın." dedi.
Adımlarını odasına doğru yönlendirerek kendini içeri attı hemen. Her ne kadar Hyunjin'e belli etmese de istemsiz telaş yapmıştı.
Kendini yine belli eden baş ağrısı ile çekmecesinden eksik etmediği ağrı kesiciyi içerek en azından bir süreliğine ağrısının geçmesini umarak başını koltuğuna yaslanarak gözlerini kapattı.
Tam uykuya dalacağı zaman çalmaya başlayan telefonu ile lanet ederek gözlerini açmadan telefonu yanıtladı.
"Minho neredesin? Tanrı aşkına haber vermek bu kadar zor mu? En azından ufak bir not veya mesaj bıraksaydın.'
İç çekti. "Sana da günaydın Minji. Keyfiyetten çıkmadım maalesef, hastanede acil bir işim çıktı. Bende izin günümde hastaneye uğramak istemezdim, emin olabilirsin."
Karşıdan bir süre ses gelmeyince homurdanarak tekrar konuştu. "Birazdan gelirim eve, çıkmadan önce son kontrolleri yapacağım. Sende ben gelene kadar dün verdiğin sözü yerine getirirsin. Eve gelince konuşuruz, öptüm güzellik."
Yanıt gelmesini beklemeden telefonu kapatmış. Kapattığı gibi de kardeşini bekletmemek adına kendini odanın dışına attı.
"Ryu ben birazdan çıkacağım, saat on gibi gelirim geri. Çıkmadan önce son bir kez Hwang'a bakacağım, benden başka odaya kimsenin girmesini istemiyorum."
Ryujin'in onayıyla Hyunjin'in odasına doğru ilerleyerek yavaşça kapıyı araladı. Hâlâ uyuduğunu görmesi ile kapıyı kapatmış, hızlı adımlarla kendini hastanenin dışına atmıştı.
Evinin yakınındaki fırından kardeşinin sevdiği kruvasan ve makaronlardan alarak arabayı eve doğru sürdü.
Minho geldiğinde kardeşinin kırgın bakışları eşliğinde kahvaltıyı tamamlamış ikisi beraber salonda sessiz bir şekilde oturuyordu.
"Sana haber vermem gerekirdi ama her şey çok ani gelişti. Normalde bilgi vermemem gerek ama üstü kapalı bir şekilde söyleyeceğim, aramızda kalacak."
Minji'nin başını sallaması ile devam etti. "Yakın zamanda gelen bir hastam var ve kriz geçirmeye çok meyilli birisi. Bende tam yatacakken beni arayıp yine kriz geçirdiğini söyledikleri için mecburen gitmek zorunda kaldım. Diğer insanlar onu korkutuyor ve ben onun güvenini yeni kazanmaya başlamışken tekrar en başa dönmek istemedim."
Kardeşi oturduğu koltuktan ayaklanarak abisine sarıldığında Minho da hiç düşünmeden karşılık vermişti.
"Hastalarınla olan ilişkilerine karışmak benim haddime değil, sadece... Kırıldığım nokta annem yüzünden seni zaten ayda yılda bir görüyorken, uyandığımda seni görememek beni incitti."
Gülümseyerek kardeşinin yanağına minik bir öpücük bıraktı. "Özür dilerim bebeğim, seni incitmek istemezdim. Aciliyeti olmasa gerçekten gitmezdim, biliyorsun."
Minji yine kafasını sallayarak onu onayladığında ikili bir süre sarılmış ardından annesinin çağırması üzerine Minji'nin gitme vakti gelmişti.
"Gelmek istediğinde beni araman yeterli fıstık, ben onları hallederim."
Gülümseyerek abisinin yanağına kocaman bir öpücük kondurmuş ardından evin önündeki onu bekleyen araca binerek uzaklaşmıştı.
O da daha fazla oyalanmak yerine yine kumaş pantolon ve gömlek giyerek hastaneye geçti.
Gelir gelmez odasına geçmiş kendini raporlara gömerek her zamanki sessizliği sağlayarak çalışmaya başladı.
Üç saat aralıksız çalışmasını içeri giren bedenle durdurmak zorunda kalmıştı.
"Minho bir şey soracağım ama kızmak yok. Acaba sen hayatsız olabilir misin biraz?"
Tek kaşını kaldırarak ona baktığında Ryujin gülümsemiş. " Şaka yapıyorum, gül diye.."
Onun gelmesini fırsat bilen Minho direkt isteklerini saymaya başladı.
"Onları da hallet ve... Bana Hwang Hyunjin'in ailesi ile görüşme ayarla. Ne kadar erken bir buluşma olursa o kadar iyi olur."
Ryujin hepsini not defterine yazarken birden kafasını kaldırarak Minho'ya baktı. "İlk gün ailesi ile görüşmek istememiştin. Bir sorun mu var?"
Omuz silkti Minho. "Sadece kafamda oturmayan şeyler var, onları oturtmam gerekiyor."
Ryujin onu onaylamış sonrasında ise beklemeden odadan çıkmıştı.
Oturduğu koltukta gerinerek ayağa kalktı ve hasta raporlarını tuttuğu defterini alarak tek tek hastalarını gezmeye başladı.
Diğer odaları tek tek gezdikten sonra tek Hyunjin'in odası kalması ile oraya ilerlemeye başladı. Her ne kadar gerek olmasa da üç kez kapıya hafifçe vurmuş, Hyunjin'den başta ses gelmese de tekrar kapıyı çalması ile ses vererek gelmesini söyledi.
"Ne yaptın bakalım bal çocuk? Bir sorun yok değil mi?"
