KARABAYIR

7. Bölüm LALE

Herkese merahablaaaarrr

Aslında aylardır bu bölümü yazıyorum ama yazmak çok vaktimi alıyordu

Size şunu söylemek isterim ki ben,Berfu'nun düşüncelerini fazla iyi yazamıyorum.Bence yazamamamın nedeni ilk defa yazıyor olmam.
Umarım bölümler ilerledikçe Berfu'nun düşüncelerini size daha iyi aktarabilirim

Bu arada 200 okunmayı geçmişizz
Okuduğunuz için çok teşekkür ederim

                             ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Uyandığımda Ayaz,bebeğin ayak ucunda telefona bakıyordu.Saate baktığımda saat 03.48 idi.Fazla uyumadığıma çok sevindim.Uyuduktan sonra çok geç de kalkabilirdim."Sence şuan hastaneye gitmemiz mi daha iyi olur yoksa evde durmamız mı daha iyi olur?"diye sordum Ayaz'a.Şunu fark ettim ki sesim kısılmıştı.Evet hastalanacağımı tahmin ediyordum ama bu kadar çabuk olmasaydı iyi olurdu.

Ayaz bir kaç saniye gözlerime baktı ve "Burada durmak."dedi.Olumlu anlamda başımı salladım.Ayaz tekrardan telefonuna bakacağı sırada konuşmaya başladım."Evde durmaktan rahatsız oluyor musun?Sonuçta birbirimizi doğru düzgün tanımıyoruz."dedim.Aslında o rahatsız olursa da fazla bir problem olmazdı.Çünkü o askerdi.Ve adım gibi eminim ki şuan belinde tabancası da vardı.Ama ben ne askerdim ne de belimde bir silahım vardı.Fakat şuan onunla beraber evde yalnız olmaktan rahatsız olmuyordum.Çünkü Ayaz bana güven veriyordu.

"Ben canımı emanet ettiğim kişiden rahatsız olmam.Sen rahatsız olmuyor musun?Sonuçta bu evde tek yaşıyorsun."dedi.Mutfakta onunla sohbet ederken bana evde tek mi yaşadığımı sormuştu.Bende ona 'Evet' demiştim."Ben de canımı emanet ettiğim kişiden rahatsız olmam."dedim.Onun verdiği cevabın aynısını ona söylemem hoşuna gitmiş olucak ki dudağının bir kenarı hafifçe kıvrıldı.

Telefonumu alınca sinyallerin çekmediğini gördüm.Annemi arayıp durumumun iyi olduğunu söylemeyi istiyordum.Annem telaşlı bir kadındı.Aslında 'dı' eki fazla oldu.Annem telaşlı bir kadın.Ben küçükken de öyleydi.Hâlâ da öyle.Eminim ki haberlerde burada bomba patlatıldığını görünce aklına bin bir türlü senaryo dönmüştür.Ve yine eminim ki bu senaryoların hepsinin sonu kötü bitiyordur.

Neden bomba patlatıldığını bilmiyorum.Merak ediyorum.Ayaz'a sorarsam cevap verir mi,hiç bilmiyordum.Bence onun bilmeme gibi bir olasılığı yoktu.Ama ya ona sorunca bana 'Özel bilgiler söylenmez.' derse?Derse desin ya.Belki özel bir bilgi değildi de söylerdi?Bence söylemesi gerekirdi.Çünkü bu benim de vatanımın meselesiydi.

"Neden bomba patlattılar?Dağda filan patlatsalar anlarım da şehir merkezine inip patlattılar.Çevreye,ailelere çok büyük zarar verdiler.Anne babasız kalan çocuklar var.Savaş tek taraflı olmaz ki.Hele de içinde onlarca,yüzlerce masumun olduğu yerde direkt savaş olmaz."dedim.Ayaz bir kaç saniye düşündü.Belki de bana en doğru hangi cevabı verebileceğini düşünüyordur."O hainlerin tek bir isteği var.Burayı kendi devletleri yapıp,buradaki insanlarıyla da kendi milletini oluşturmak.Onlara karşı çıkanları görünce,akıllarınca kimin üstün olduğunu göstermeye çalışıyorlar."dedi.Bu yaptıkları çok cânice.

"Ailesini bulamadın mı?"diye sordu bir süre sonra."Bulamadım.Umudumu kesmeyi istemiyorum ama nedense bulamayacakmışım gibi hissediyorum."dedim.Evet,içimde böyle bir his vardı."Kesme umudunu.Ailesini bulamasak bile eminim ki bir yakınını buluruz."dedi.Tekrardan önüme döndüm.'...buluruz' derken?Beraber mi?Ben ona beraber bulalım, dememiştim ki.O niye şimdi böyle bir şey dedi?Niye durduk yere benim aklımı karıştırıyordu ki?

Aklımda dönen onlarca sorunun susmasını tek bir şey sebep oldu:Dışarıdan gelen bir kaç el silah sesi.

Gözlerim aniden Ayaz'ın gözleri ile buluştu.Bebek uykusundan uyanıp ağlamaya başladığında Ayaz ile hızlıca ayağa kalktık.Ayaz benden çok daha hızlıydı.Bir koluyla bebeği yattığı yerden alıp,bir eliyle de kolumu tuttu ve bizi salondan çıkarıp koridora getirdi.Bebek,Ayaz'ın kucağında hâlâ ağlamaya devam ediyordu.Ayaz bebeği bana uzatıp "Şunu bi alsana."dedi.Bebeği alınca "Burada durun.Sakın kafanı salona sokup içeriye bakmaya çalışma.Ben geliyorum."dedi ve belindeki tabancasını çıkarıp salona girdi.