Bedenimde kalan son güç kırıntıları yavaş yavaş vücudumu terk ederken bayık bakışlarımı yüzünü tekrardan bana dönen adama çevirdim. Gözlerimdeki yardım çığlıklarını o da görüyordu fakat hiçbir şey yapmıyordu. Sanırım pes etmem gereken noktaya gelmiş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"GEÇMİŞİN İZİ"
Küçük kız odasında tek başına oyununu oynarken artık sıkılmış olacak ki elindeki bebeği hırsla yere atıp kollarını göğsünde bağlamış dudaklarını hüzünle bükmüştü. Ağlamak istemiyordu ama babası ona eski kadar ilgi gösteremiyordu. Tabii ki de babasının işleri yüzünden yoğun olduğunu biliyordu babasını da suçlamıyordu ama keşke demekten de kendini alıkoyamıyordu. Üzüntüsüne engel olamıyor, yetmezmiş gibi kalbi her defasında mümkünmüş gibi yalnızlıktan daha çok kırılıyordu.
En yakını, kardeşi bildiği arkadaşı yakın zamanda annesi ve babasını trafik kazasında kaybetmişti. Hal böyle olunca da arkadaşı eskisi kadar yakın değildi ona, kimseyle görüşmek istemiyor, Lina ile de vakit geçiremiyorlardı. İyice içine kapanmıştı. Lina ne zaman arkadaşının yanına gitse arkadaşı ona sırtını dönüyordu. Yetmezmiş gibi pes etmeyip arkadaşını eski haline döndürmeye çalışan küçük kızı odasında ne zaman görse çığlık çığlığa kovuyordu.
Arkadaşını da anlıyordu. Çünkü o da annesini kaybetmişti, yaşı küçük dahi olsa hissettiklerini en iyi o anlardı ya zaten. Verdiği tepki ister istemez onu üzüyordu. İri gözlerini kırpıştırarak yaş akmasını engellemeye çalıştı. Kollarını çözüp küçük ellerini gözlerine bastırdı, düzenli nefesler almaya çalışarak ellerini kucağına indirdi. Şu an daha iyi hissediyordu.
Uyursam zaman daha hızlı geçer diye düşünerek her zaman için uyurken kucakladığı yatağının baş ucunda duran, babasının anlattığı kadarıyla annesiyle birlikte aldıklarını bildiği pelüş ayıcığının yanına adımlarken duyduğu gülüşme sesleri hızının yavaşlamasına yetmişti. Babası ve Ece'nin sesine benziyordu. Ayıcığını kolunun altına sıkıştırıp kapıya doğru yol aldı. Sesler ara ara kesilsede çok geçmeden tekrar başlıyordu.
Parmak uçlarına çıkarak boşta olan elini kulpa uzatarak kapıyı açtı. Sesler daha netti artık. Demek ki babası eve ilk geldiğinde küçük kızının yanına uğramak yerine arkadaşının kızıyla vakit geçirmeyi tercih etmişti. Bu düşünce kalbinin daha çok kırılmasına yeterken arkadaşının odasına ulaşmıştı bile. Kapı sonuna kadar açıktı artık ikisini de çok rahat görebiliyordu.
Ece boyu kadar olan çalışma masasının sandalyesinde otururken babası da yere çökmüş, Ece'nin ona gösterdiği kağıtlara bakarken gülüşüyorlardı. Az önceki üzüntüsü yetmezmiş gibi bir yenisi daha eklenmişti. Dolan gözlerini artık tutmuyor yaşlarının bir bir akmasına engel olmuyordu. Bir kez daha aynısını yapmıştı babası fakat kızını bir şekilde kandırabilmişti, her zaman için ''O anne babasını yeni kaybetti sevgiye ilgiye muhtaç, sakın seni sevmediğimi düşünüp de beni yanlış anlama.'' diyerek avuturdu.
