Bedenimde kalan son güç kırıntıları yavaş yavaş vücudumu terk ederken bayık bakışlarımı yüzünü tekrardan bana dönen adama çevirdim. Gözlerimdeki yardım çığlıklarını o da görüyordu fakat hiçbir şey yapmıyordu. Sanırım pes etmem gereken noktaya gelmiş...
Kulun yaratılışında vardır yanılmak ———— Yola çıktığımızdan beri dört bir yanımı saran huzursuzluk karşı kaldırımdaki adamı görmemle daha çok artarken gün içinde molalara çıktığımda da kafenin etrafında aynı adamı gördüğüme yemin edebilirdim. Aynı tempoda yürüyor, arada kaçamak bakışlar atıyordu. Kaşlarım çatılırken Ece'ye döndüm, o da kaşlarını çatmış adama bakıyordu. ''Aynı şeyi mi düşünüyoruz?'' sorumla bana döndü anlamaz gözlerler bakıyordu. ———— Beklemediğim tepkisinin ardından telaşla elini çantasına attı.
Adama bakmak için kafamı kaldırdığımda köşeyi dönerek gözden kayboldu. Derin bir nefes verirken kasılan bedenimi yeni fark ediyordum. ''Gitti adam.'' Konuşmamla Ece'nin hareketleri aynı hızda kesilmiş onun da derin bir nefes vermesine neden olmuştu. Tedirgin bir şekilde gülüp elini havaya salladı. ''Demiştim sana bak, gitti işte.'' ———— "Kim aptalmış göreceğiz."
Dediği şeyi anlamayıp çatılan kaşlarla yüzüne baktım. "Anlamadım?" Güldü. Yanımdan rüzgar gibi geçti ve odasına girdi. Seçimini yapmış birine neden sormak benim aptallığımdı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
