AHRAZ

BÖLÜM 30: YENİ HAYAT

İnstagram – Tiktok: aysegulkalayzengin

Twitter: aysegulkalay_

***

Yeni bölümden herkese selamlar...

Umarım bölümü beğenirsiniz ve bolca yorumla taçlandırırsınız.

Keyifli okumalar!

***

(ESMA)

"YENİ HAYAT"

(8 AY SONRA)

Mutlu son...

Aklıma gelince o iki kelime, gülmeden edemiyordum. Gülüşüm, keyfi değildi. Aksine oldukça sinir bozucu bir ima saklıyordu içinde. Onlarca kelime duydum ama hiçbiri bu iki kelime kadar yakmamıştı canımı. 'Yüreğimin yarısı' deyişi bile affedilirdi ama 'Mutlu son' hiçte masum değildi.

Olmayan bir hikâyenin ne mutlu ne de mutsuz bir sonu olmazdı!

Bizim ortada bir hikâyemiz yokmuş ki, sonu olsun. Mutlusu veya mutsuzu fark etmezdi, sonu olan bir hikâyemiz olmalıydı bizim. Başlamalı ve bitmeliydi. Ne başladı ne de bitti...

Boğazımda bir düğüm var, inmek bilmez. Yüreğimde bir ağırlık var, geçmek bilmez. Ölüm ile yaşam arasında araftayım, sonu bilinmez.

Derin bir nefes soludum, soğuk geceden. Mevsim atlamıştı hasretim ama unutmak nedir bilmemişti. Elimi, duvara yasladığım başımın arasından çektim. Uyuşmuştu.

Ayağı kalktım yavaşça ve uzun penceremden bahçeyi izledim. Sonbahar geliyordu yeniden ve ben buna hazırlıksızdım. Gönlümü de ruhumu da acıya hazır etmeliydim. Zira onu tanıdığım sene doluyordu. Yıllara karışıyordu, bir hikâyesi olmayan sevdam. Yaş alıyordu.

Sağ kolumu, sol elimle hafifçe ovdum. Isıtmaktı niyetim ama asla ısınmayacağını da bilmekteydim. Soğuk değildi aslında oda, ısıtmak istediğim de bedenim değildi zaten. Ruhumdu.

Güne kavuşmayan kaçıncı gecedeydim, sayamadım. Odamdaki kaçıncı dönüşümdü, sayamadım. Zihnimdeki görüntüleri silmek için kaçıncı çabalayışımdı, sayamadım. Velhasıl, ben yine yorgun düştüm yaşadıklarıma.

Örtümü kaldırıp, yatağıma girdim usulca. Yanı başımda uyuyan bedene gülümsedim genişçe. Her şey zaten onun için değil miydi?

Tüm aldığım kararlar, doğrusunu veya yanlışını düşünmeden attığım adımlar, sırf onun içindi. O, mutlu olsun diyeydi.

Uzanıp, yanağına küçük bir buse koydum ve gözlerimi kaybettiğim huzurla yumdum. Yeni bir gün, yeni bir umut...

***

Elime aldığım bordo saç fularını da alnımdaki perçemlerin duruşunu bozmadan bağladım. Omzuma kadar kısalttığım saçlarımı, elimle hafifçe düzelttim. Kenarda duran tekli koltuğumun üzerinden çantamı aldım ve yataktaki yaramazın yanağına öpücük kondurup, sessizce odadan çıktım. Yuvarlak merdivenleri koşturarak indim ve vestiyerden ayakkabılarımı alıp, hızla giydim. Çantamı boynuma geçirirken, yine yakalanmıştım.

"Erken değil mi daha?"

Arkamı döndüğümde, yeşil gözler bana yaramaz bir çocuğa bakar gibi bakıyordu. Beklemeden onun da yanağına hızlı bir öpücük kondurdum ve evin uzun ahşap kapısını açıp, hızla çıktım. Arkamdaki ses, yine alaycıydı.