ငါကနေ့တိုင်းအချိုတွေ ကျွေးနေတယ်တဲ့ [ ဘာသာပြန် ]

Chapter-8

[ Unicode ]

အခန်း-၈။

------------

"ခင်ဗျား သက်သာသွားပြီလား အဖျားရှိသေးလား"

ရွှီလော့ယန်တစ်ယောက် ဆန်ပြုတ်ထုပ်တွေ၊အရံဟင်းတွေဖြင့်ပြန်လာကာ တံခါး၀မှာဖိနပ်လှဲနေရင်းမေးလိုက်သည်။

သူ အနံတစ်ချက်ခံလိုက်ပြီး သူ့ဆီကိုလာနေတဲ့ချီချန်အန်းကိုကြည့်ကာမေးလိုက်သည်။

"ဟမ် အိမ်ကိုတယောက်ယောက်လာသွားတာလား"

နေ့ခင်းဘက်အပူချိန်က မြင့်ပြီး သူလမ်းအမြန်လျှောက်လာရတာကြောင့် သူ့ဆံပင်ကချွေးတွေဖြင့်ရွှဲစိုနေသည်။အရှေ့ဆံပင်ကနည်းနည်းလောက်ရှည်နေပြီး သူမျက်လုံးတွေကိုကွယ်ထားသလိုခံစားရတာကြောင့် ရွှီလော့ယန် လက်ဖြင့် ဆံပင်တွေကိုဒီအတိုင်းလှန်တင်လိုက်တော့ သူရဲ့ပြောင်ရှင်းနေတဲ့နဖူးလေးပေါ်လာသည်။

"ကိုယ် အတော်လေးသက်သာသွားပြီ အဖျားလည်းကျသွားပြီ"

ချီချန်အန်းက ရွှီလော့ယန်လက်ထဲရှိပစ္စည်းတွေကိုယူလိုက်ပြီး စပ်စုနေသည့်မျက်လုံးတွေဖြင့်သူ့ကိုကြည့်နေတာကိုမြင်တော့ သူပင်မသိလိုက်ဘဲပြုံးမိသွားရကာ"ကိုယ့်အေးဂျင့် မနက်ကလာသွားလို့ ဆေးတွေယူလာပေးတာလေ"

"ကျွန်တော်ပြောပါတယ် ကျွန်တော်နှာခေါင်းကအရမ်းကောင်းတယ် အိမ်ထဲမှာ ယောက်ျားလေးရေမွှေးနံဖျော့ဖျော့လေးရပါတယ်လို့ ကျွန်တော်ချက်ချင်းကိုအနံရတာနော်"

ရွှီလော့ယန်က ဂုဏ်ယူနေသည့်ပုံဖြင့်မေးစေ့ကိုမော့လိုက်ပြီးမှ တခြားမေးရမည့်မေးခွန်းကိုတွေးမိသွားကာ"ခင်ဗျားရဲ့အေးဂျင့်ယူလာပေးတဲ့ဆေးက ခင်ဗျားရဲ့အံဆွဲထဲမှာရှိတဲ့ဆေးပုလင်းတွေလိုမျိုး နံပါတ် 1 2 3ပါတဲ့ဟာမျိုးလား"

ချီချန်အန်းက ထိုဆေးနှစ်မျိုးကိုသောက်တာသူမြင်ဖူးသည်။

နံပါတ်01 နှင့် 04ကိုပေါ့...။

"အင်း ကိုယ့်ရောဂါက နည်းနည်းလေးရှုပ်ထွေးလို့လေ ပြီးတော့ အပြင်မှာရောင်းတဲ့ဆေးတွေက ကိုယ့်အတွက်ဆေးမတိုးဘူး အဲ့ဒါကြောင့် ကိုယ်က သီးသန့်ထုတ်ထားတဲ့ဆေးကိုသောက်ရတာ ဒီကိုအမြန်လာရတော့ ဆေးပါမလာဘူးလေ ကိုယ့်အတွက် အေးဂျင့်ကဒီကိုအချိန်ပေးပြီးလာပို့ရတာ"