ငါကနေ့တိုင်းအချိုတွေ ကျွေးနေတယ်တဲ့ [ ဘာသာပြန် ]

Chapter-12.1/.2

[ Unicode ]

အခန်း-၁၂.၁။

------------

ရေခဲသေတ္တာ၏ တကျီကျီမြည်သံမှအပ၊ အခန်းတစ်ခုလုံးမှာ အင်မတန်မှတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေလေသည်။

‘သူဒီမှာမရှိရင် ငါလည်းနှုတ်ထွက်မယ်’ဟူသည့် စာလုံးခြောက်လုံးအား အချိန်အတန်ကြာသည်အထိ ငေးကြည့်နေမိပြီးနောက်၊ စာလုံး၏ စုတ်ချက်တစ်ခုချင်းစီတိုင်းက သူ့မျက်လုံးထဲ ထွင်းထုထားသကဲ့သို့ပင် စွဲမြဲသွား၏။

ရွှီလော့ယန်က တိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်မိသည်။

“ဒါက တကယ်ကို ညစ်ပတ်တာပဲ...”

လူတွေရဲ့စိတ်ကိုဖမ်းစားတဲ့နေရာမှာ နတ်ဆိုးတွေက ဒီလောက်တောင် တော်တာလား...။

သူက မနေနိုင်စွာ ချီချန်အန်း၏အိပ်ခန်းရှိရာသို့ ခေါင်းကိုစောင်းငဲ့၍ကြည့်မိသည်။ အခန်းတံခါးမှာ သေချာမပိတ်ထားသဖြင့် အနည်းငယ်ဟနေပြီး တောက်ပသည့်အလင်းရောင်က တံခါးကြားကိုဖြတ်၍ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဖြာကျနေလေသည်။

ထိုအလင်းမျှင်လေးများက ငါးမြှားချိတ်လေးအသွင်ပြောင်းလဲကာ၊ သူ့နှလုံးသားထဲတွင် အသေအချာဖုံးကွယ်ထားသည့် နာကြဉ်းချက်များအား ပိုးကြိုးမျှင်လေးများကဲ့သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲထုတ်ယူဆောင်သွားတော့သည်။

သူ့မိဘများ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ကွယ်လွန်သွားပြီးနောက်၊ ရွှီလော့ယန်၏ကောင်းကင်ကြီးမှာ ပြိုကျသွားခဲ့သည်။ ထိုအချိန်က သူ့အသက် တစ်ဆယ့်ခုနစ်နှစ်သာရှိသေးပြီး ပထမဆုံးအနေဖြင့် သေခြင်းတရားဆိုသည့် အဓိပ္ပာယ်ကို သူနားလည်ခဲ့ရ၏။

အချိန်ခြောက်လခန့်မျှယူ၍ လောကကြီး၏အေးစက်မှုနှင့် လူ့နှလုံးသားတို့ရဲ့စဉ်းလဲမှုများကို လက်ခံနိုင်ရန်ကြိုးပမ်းခဲ့ရသည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ သွေးသံတရဲရဲဒဏ်ရာများ အနာဖေးတက်စေရန် သူက နောက်ထပ်အချိန်သုံးလမျှ ထပ်ယူခဲ့ရပြီး တဖြည်းဖြည်းချင်း နေ့စဉ်လမ်းပျောက်နေခဲ့ရရင်းမှ ယင်းကိုသံချပ်ကာအဖြစ် ပြောင်းလဲတည်ဆောက်ခဲ့လေသည်။

အဆုံးတွင်တော့၊ သူက သူ့ခြေထောက်ပေါ်သူရပ်တည်ကာ၊ ပြိုကျလာသည့်ကောင်းကင်ကြီးအား ပြန်လည်တွန်းတင်နိုင်ခဲ့သည်။