ငါကနေ့တိုင်းအချိုတွေ ကျွေးနေတယ်တဲ့ [ ဘာသာပြန် ]

Chapter-17

[ Unicode ]

အခန်း-၁၇။

------------

နောက်တစ်နေ့ ရွှီလော့ယန် နိုးလာသည့်အချိန်တွင် သူ လန်းဆန်း နေခဲ့သည်။

သူ မျက်လုံးတွေအား မှိတ်လိုက်ကာ စိတ်ထဲ၌ စတင်ကာ မေးခွန်းတွေ မေးနေမိ၏ - ငါ ဘယ်သူလဲ ငါဘယ်မှာလဲ ငါ ဒီနေ့ ဘာလုပ်ရမလဲ။

မေးခွန်းမေးပြီးသည့်နောက်၊ ငါ့နာမည်ကရွှီ ဆူညံနေလည်း ကောင်းကောင်းအိပ်ပျော်တက်တဲ့သူလို့ အဖြေထုတ်လိုက်သည်။

ယခုနေ့တွင် သူကနာရီဝက်လောက် လမ်းလျှောက်ထွက်ပြီး မနက်ခင်း၌ မစ္စတာရှန်း နှင့် ရဲစခန်းက ဆရာကြီး တို့ကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်း လက်ဆောင်တစ်ခုစီပေးလိုက်သည်။ နေ့ခင်းဘက်တွင် ပြန်ရောက်လာချိန်တွင် အိတ်တွေထုတ်ပိုးပြီး မနက်ဖြန် သ‌င်္ဘောနဲ့ထွက်မည်ဖြစ်၏။

ငါ အခု ချီချန်အန်းရဲ့ အိပ်ရာပေါ်မှာ လဲလျောင်း‌နေတယ်။ နောက်ဆုံးမေးခွန်းကိုအဖြေထုတ်ပြီးသောအခါ ရွှီလော့ယန်သည် မျက်လုံးများကိုပင် မဖွင့်ရဲတော့ချေ။

ယင်းမှာ ပြဿနာ၏ အဓိကအချက်မဟုတ်ချေ။ ဤအခြေအနေ၏ အ‌ဓီက အချက်မှာ ယခုအချိန်တွင် သူ့လက်က လူတစ်ဦး၏လက်ကောက်ဝတ်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဆုပ်ကိုင်ထားကြောင်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်းခံစားနေရပြီး ထိုခံစားချက်က သူ့လက်ကိုသူဆုတ်ကိုင်ထားခြင်းမဟုတ်ပေ။

သူ့လက်သာဟုတ်မနေရင်တော့ ဒါ ချီချန်အန်းပဲ‌ဖြစ်ရမယ်......

မျက်လုံးတစ်ဖက်ကို တိတ်တဆိတ်ဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ရွှီလော့ယန်သည် ချီချန်အန်းက နိုးနေပြီးဖြစ်ကာ သူ့ညာဘက်လက်ကိုသာအသုံးပြု၍ စာအုပ်ထိုင်ဖတ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်ရှိ နေရောင်ကအစွန်းအလွှာတစ်ခုကဲ့သို့ သူ့ပုံသဏ္ဌန်ကို ဖုံးအုပ်ထားသည်။ ထိုအခြေအနေလေးမှာ အလွန်တရာမှနူးညံနေ၏။

သို့သော်လည်း ချီချန်အန်း၏ ဘယ်ဘက်လက်မောင်း ဟန်အနေအထားမှာ အနည်းငယ် သဘာဝမကျဖြစ်နေတာက သိသာထင်ရှားနေကာ တစ်ကိုယ်လုံးက ဘယ်ဘက်သို့ စောင်းကျနေသည်။