နွေဦးသည် နောက်တစ်ဖန်

Chapter (30)

လူတစ်ယောက်၏ဘဝကို သိသိသာသာပြောင်းလဲနိုင်စေသည့် ဖြစ်ရပ်တွေက မကြာခဏမဖြစ်ပေါ်တတ်ပေ။ သို့ပေမဲ့ ထိုသို့အချိန်ရောက်ပြန်လျှင်လည်း ရှိသမျှသောအင်အားများနှင့် ကြံ့ကြံ့ခံလို့ရင်ဆိုင်ရတော့သည်။

နွေဦးသည် ထိုအချိန်ကာလကို ထပ်ပြီးဖြတ်ကျော်နေရခြင်း။

အမြဲတမ်းသူ့တိုက်ခန်းရှေ့မှာစောင့်နေတတ်ပြီး သူနှင့်အတူအိမ်ထဲလိုက်ဝင်ဖို့ ကြိုးစားနေသည့် ဆယ်လေးကို အသံတိတ်မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ဆက်ဆံမိသည်။ ထပ်ပြီးလာနေရင် ငါအိမ်ပြောင်းဖို့ပဲရှိတော့တယ် ဆိုသောစကားမှာ ဆယ်လေးကသူ့ကို လုံးဝလက်လွှတ်လိုက်ဟန်ရှိသည်။ သူကလည်းသူပါပဲ...ဆယ်လေးကို ချောက်ကမ်းပါးအစွန်းထိ တွန်းပို့လိုက်တာ။ထပ်ပြီး စီးကရက်တွေကသူ့ကို အဖော်ပြုပေးသည့်အရာတွေ ဖြစ်လာသည်။

စားပေးမည့်သူမရှိဘဲ မုန့်ထုပ်ပေါင်းများစွာကို သူဝယ်သိမ်းထားမိတုန်း။

သူ့ဘဝဟာ နေရောင်ခြည်မရသည့်သစ်ပင်လိုမျိုး ခြောက်သွေ့သေဆုံးသွားသည်။ ဘဝကို ကိုယ်တိုင်ပိတ်ဆို့ကာရံပြီး နှလုံးသားကို ကိုယ်တိုင်ဖျက်ဆီးပစ်သည်။

သူနေနိုင်ပါတယ်... သူအဆင်ပြေနေပါတယ် ချစ်ရတဲ့သူကိုလက်လွှတ်ပြီး မေ့ပစ်
နေနိုင်တဲ့ အတွေ့အကြုံတွေသူ့မှာအများကြီး ရှိတာပဲလေ။

အရာရာက နွေဦးမျှော်လင့်ထားသလို လှလှပပလေး ကြေကွဲကာအဆုံးသတ်သွားသည်။
အန်တီမေခင်ဆီက ဖုန်းမလာခင်အချိန်ထိ သူအဲလိုပဲထင်ခဲ့သည်။

.................................................................

ဆယ်လေးသည် အိမ်ကိုလုံးဝပြန်မလာ။ ဘယ်မှာနေသည်ဆိုတာလည်းမသိရသလို တစ်ပတ်လုံးကျောင်းမတက်ပေ။ ဒီထက်ပိုပြီးကျောင်းပျက်ရင် ကျောင်းတစ်နှစ်နားရလိမ့်မည်။ ဒီထက်ပိုသည့်ဆိုးကျိုးတွေဖြစ်လာမည်ဆိုလျှင်တောင် ဂရုမစိုက်ဟန်ရှိသည်။

ဒေါ်မေခင်ရော၊ လင်းမာန်ရော မိသားစုဝင်တွေအကုန် ခေါင်းမီးတောက်နေရပြီ။ ဆယ်လေးသည် ထိုသို့မပြောမဆိုပျောက်သွားဖူးတာ တစ်ခါလားပဲရှိဖူးပြီး ထိုစဥ်က ဒေါ်မေခင်နှင့်စကားများပြီး၂ရက်လောက်အိမ်ပြန်မလာခြင်းသာ။ အခုတစ်ခေါက်ကတော့ တော်တော်ဆိုးသည်။ အဆက်အသွယ်လုံးဝလုပ်၍မရ။
ဒေါ်မေခင်သည် သွေးကျဆေးသောက်နေရင်းဖြင့် သားပျောက်ရှာဖွေနေရသည်။