" បើឯងនៅជាមួយយើង ឯងគ្មានអនាគតទេ ឯងយល់ដែរទេ? " រាងក្រាស់ងាកមកកំហគឲរាងតូចទាំងរអាករអួលគេមិនចង់ឲរាងតូចមកនៅជាមួយមនុស្សពិការដូចនាយទេ
"អូនមិនត្រូវការអនាគតស្អីទេ អូនត្រូវការតែបងត្រូវការបង បងមិនយល់ទេឬ? "
"..." ធ្វើឲនាយក្តុកក្តួលហេតុអីគេមិនបោះបង់មនុស្សដូចជានាយ ហេតុអីគេនៅតែចង់នៅក្បែរនាយ ទាំងដែលនាយពិការមើលមិនឃើញបែបនេះ?
" បងកុំដេញអូនបានទេ បើបងមិនស្រលាញ់អូនកុំរុញអូនឲអ្នកផ្សេងអី អូនសុំ ត្រឹមក្បែរបងទោះបងមិនស្រលាញ់អូនក៏អូនចង់នៅក្បែរបងដែរ " ថេយ៉ុងនិយាយទាំងអណ្តឺតអណ្តក់អោបរាងក្រាស់ជាប់ ជុងហ្គុកលើកដៃអង្អែលក្បាលរាងតូចតិចៗលួងលោមបញ្ជាក់ថានាយយល់ព្រមនឹងគេ
"ជុប..អ្ហឹកៗ អូននឹកបងណាស់" រាងតូច ដកមុខចេញលួចថើបថ្ពាល់អ្នកមើលមិនឃើញធ្វើឲនាយក្រហមមុខព្រោះតែគេថើបនាយហើយយំកាន់តែខ្លាំង
" ឈប់យំទៅ បានទេ? បងដឹងថាបងអាក្រក់តែអូនកុំធ្វើឲបងកាន់តែមានអារម្មណ៍ថាខុសអីបានទេ? " ជុងហ្គុកទាញរាងតូចយកមកអោបលួងលោមមិនចង់ឲគេយំតែថេយ៉ុងកាន់តែយំនាយកាន់តែឈឺចាប់រាល់ពេលឃើញទឹកភ្នែកគេពីមុននាយមានអារម្មណ៍ថាសមចិត្តពេលគេយំតែពេលនេះមានអារម្មណ៍ថាឈឺចាប់
Skip
រឿងរ៉ាវគ្រប់យ៉ាងបានបកស្រាយបន្ទាប់ពីពិធីមង្គលការនោះបញ្ចប់លោកចនក៏បានដឹងការពិតពីរឿងរាងតូចនឹងរាងក្រាស់គាត់ពិតជាមានអារម្មណ៍ថាខុសដែលប្រដៅកូនប្រុសមិនបានល្អតែគាត់ក៏សោកស្តាយពេលលែថាកូនប្រុសគាត់មានជំងឺ
" នាង....? ហេតុអីជានាង ស្រីសេរពិសថោកទាប "ស្គុបវាចារឡើងនៅពេលពួកគេគេងបន្ទប់តែមួយជាមួយនឹងជេហ៉ី
" លោកគិតថាខ្ញុំចង់? នេះជាអ្វីតែមួយគត់ដែលខ្ញុំអាច
ធ្វើតាមរបស់ប្អូនប្រុសខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ "
"បើនាងមិន ហេតុអីការជាមួយខ្ញុំ? "
" យ៉ាងមិច ? គិតថាខ្លួនឯងល្អណាស់?? មុខដូចត្រីកំពត " ជេហ៉ីនាងនិយាយឡើងធ្វើឲនាយកាន់តែមួម៉ៅខឹងសម្បារពីមុនជាប្រុសសុភាពតែពេលនេះនាយជាតោកំណាចភ្នែកក្រហមច្រាលដោយកំហឹងដើរមកជិតនាងធ្វើឲនាងដើរថយក្រោយរំកិលដល់ជញ្ជាំង
