Hales

17 bölüm

doktor ile tek görüşmek istediğimi söyledim kabul edip beni odasına davet etti odaya geçip oturdum kalbim titreye titreye sordum doktora neden beni öldü diye biliyor ? Doktor ise kafasına aldığı darbeler ve yaşadığı travmatik vakadan dolayı olabilir henüz bir şey söylemek için erken ama ihtimaller gerçekleşir ise bir süre rehabilitasyon merkezinde kalması gerekiyor dedi teşekkür edip yerimden kalktım ayağa kapıya doğru yetişince doktora dönüp yeni kavuşmuşken kaybetmek istemiyorum elinizden geleni yapacağınıza inanıyorum deyip dışarı çıktım gerçekten öyleydi yeni yeni kavuşacaktık birbimize uzun zaman sonra ilk defa sarılacaktım sevdiğim kadına ama ben ona ilk sarılmamı bir dağ evinde baygın bir halde yapmıştım kendimi de affedemiyordum ya zaten en başından gölgesi olmaya devam etseydim hiçbiri olmazdı diye içimde kendim ile savaşıyordum.

Kapıya çıktığımda omuzumun ağırdığını hissetim vurulduğum tamamen aklımdan çıkmıştı pekte umurumda değildi aslında ama bir savaşın içine girdiğimi biliyordum öldürdüğüm şerefsizin ailesi normal insanlar değildi bizden farksız bir yanları da yoktu zaten o yüzden artık kendime iyi bakmalı ailemi de gülü de güvenli bir yerde tutmam gerekiyordu ilk önce doktorun yanına gidip yaramı gösterdim kurşunun sıyırdığını söyleyip pansuman birkaç iğne yapıp dinlenmemi söyledi ama dinlenecek kadar çok uzun vaktim yoktu ayaklanıp dışarı çıktım hemen arkadaşlarıma ve akrabalarıma seslendim olacakları bir bir anlattım herkesin dikkatli olması gerektiğini bir savaşın içinde olduğumuzu söyledim kimler neler araştırılmalarını da istedim ilk hamleyi ben yapacaktım tekrardan kimseye zarar gelmeden önce herşeyi en başından çözecektim ki sevdiklerime bir daha bir zarar gelsin istemiyordum.

Günümüze ;
Kuvars;

Şu süre zarfında başımızdan geçen her şey bir hayal gibiydi kafam Allak bullak olmuştu gül yaşadığımı öğrenmişti önemli olan o muydu yoksa verdiğim savaşta sevdiklerimi mezara koymakmıydı zor olan ben neden her defasında acılar içinde kalıyordum tanrı neden hep bana bunu reva görüyordu ben neden anlayamıyordum insan değilmiyim ben ben neyin ve nasılım ? Benim yaşadığım olaylarda normal şartlara göre şu an bir deliler hastanesinde kafayı yemem gerekiyorken ben neden hala kafam dik yürüyordum ? Şu savaşta canımdan çok sevdiğim kuzenimi,yıllarca korumak için herşeyimi verdiğim kardeşim ahmeti toprağa koymak zorunda kaldım ben ne amaç uğuruna verdim onları toprağa gül için mi ? Kendim için mi ? Sevdiklerim için mi ? Ben bunlara herhangi bir cevap veremiyorum çünkü neyi ne amaçla yaptığımı dahi bilmiyorum evet soylarını kuruttuk o şerefsizlerin ama benim sevdiklerim ? Onların ne suçu vardı ki yanımda durmaktan başka kendimden tiksiniyordum artık herşeyi salmıştım ne annemin ne babamın nede sülalemdeki bir ferdin yüzlerine bakacak yüzüm kalmamıştı artık ben bir amaç uğuruna kavga ediyordum ama hangi amaçla yaşıyordum bilmiyorum ben kuvars tam dibe battım ve o bataklıktan tiksinsem bile o bataklık benim kalbime yuva yapmış...

2 yıl sonra:

Gül;

Neler geçmişti öyle hayatımızdan kuvasımla beşinci yılımız idi biz çocukken çıktığımız bu yolda ne ara bu kadar büyümüştük neler yaşamıştık öyle kuvars benim küçük prensim ne kadar da büyük bir kalbi vardı herşeye nasıl göğüs germişti sevdiklerini benim yüzümden toprağa koymuştu benim hatalarım kuvarsa büyük bedeller ödetmişti yapmaması gereken herşeyi yapmıştı kaybetmemesi gereken bütün insanları toprağa koymuştu ve tek bir sebebi vardı bendim bu konuyu ne zaman da kendisine açsam saçmalama senin bir suçun yok der sustururdu beni ama tüm kalbimle biliyordum benim hatam olduğunu ve kuvarsın ne denli canının benim yüzümden yandığını biliyordum ama izin vermiyordu buna ben hastanede iken annem kuvarsın benim için yaptığı her şeyi bir bir anlatmıştı bir kez daha hayranlık duyuyordum kendisine o farklıydı o çok farklıydı hatalara karşılık bile iyilik ile karşılık veriyordu yaptığım onca hataya hesap bile sormadı açıklamaya çalıştığım zamanlarda ise yaşandı ve bitti diyordu hep onu şu koca gönlü benim tüm dünyamı eline alıyordu onun kalbinde olmak benim bu dünyadaki en büyük şansımdı sanırım.