Aynaya bak, konuş.
Sen bir isyansın.
Aynaya bak, konuş sen bir haykırışsın.
Aynaya bak çocuk ve konuş.
Sen bir günahın bedelisin.
Aynaya bak, konuş, sen bir ceza, bir kabus, bir cehennemsin.
Aynadakine bak ve de ki; Sen kimsesizliğin suretisin.
Sen var olan, var olmayan bütün kötülüklersin.
Tanrı'da sensin, şeytan da. Acı da sensin umut da.
Nefes alanda sensin, ölü olanda sen.
Soğuk ve rutubet kokan o eve yine gitmiştim.
Artık bu eve neredeyse her gün geliyor ve o aynanın karşısına geçip kendimi izliyordum.
Hayır, kendine aşık bir narsist değilim.
Yalnızca yıllardır bana öğretileni yapıyorum. Bu kırık olan fakat parçalanmamış aynaya bakıyorum.
Öylesine bir adam değildim, öylesine bir hayatım yoktu, öylesine bir günüm olmazdı, gecem olmazdı... Öylesine olan hiçbir şeyim olmazdı.
Şimdi ezberlediğim yüzümde ki çizikler kadar yaşanmışlıkları ve yaşanması mümkün olanları düşünüyorum.
Düşünmek; dipsiz bir kuyu, kapısız bir ev ve sonu olmayan bir yolculuk.
Düşünmek; diri diri toprağa gömmek kendini.
Gözlerim şakaklarımdan çeneme kadar ulaşan sönük yanık izine daldı. Fazla belirgin değildi hatta uzaktan göründüğünü bile sanmıyordum fakat derime işlemişti işte. Bir kusur değil bir gururdu.
Sus, sessiz ol çocuk. Yanmıyor artık canın.
Sakin ol çocuk, ellerin üşümüyor, alıştın artık.
Ağlama çocuk, tenin de kalbin de yanmıyor artık.
Unut çocuk, hiçbir masal annenin söylediği gibi iyi sonla bitmez.
Ellerime baktım. Kesik izleriyle dolu, nasırlı ellere baktım.
Unut çocuk, avuçların terlemeyecek korkudan ve gözlerin dolmayacak acıdan.
Düştüğün yerden kalk ve silkelen çocuk, senin senden başka kimsen yok.
Kes artık bu sessiz haykırışları çocuk, kalbin titreyen ellerinde.
Sızlamasın yaraların çocuk, kalbin bir katilin elinde.
Anlatamazsın artık çocuk, dilin acımasızlıkla mühürlendi.
Sevemiyorsun artık çocuk, dokunamıyorsun, gülemiyorsun, ağlayamıyorsun ve anlatamıyorsun artık çocuk.
Hissedemez oldun çocuk.
Kaldır gözlerini ve kırık aynalara çevir ruhunu. Maskesi düştü her bir masalın.
Sen artık öldün çocuk, mucizeler ancak masal kahramanlarına aittir.
Titrek ellerindeki kanı çekilmiş kalbi, acıya dolaya dolaya göm bu kurak toprağa.
😔
Soğuk mezar taşının üzerinde duran isme baktım ve dudaklarımı araladım.
Konuşmak istedim. Tek bir kelime söylemeyi diledim. Fakat öylece donuk bakışlarla yazıya bakmaktan başka bir şey yapamadım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ISLAK KELEBEK
Fiksi UmumBir katlin feryadıyım artık. Kambur bir sırtın ağır bir pişmanlık yüküyüm yalnız. Vatanından haksız yere sürülmüş zavallı bir adam, acısı dinmeyen bir canım. Ben Efken Ezel Mir. Sütten çıkmış ak kaşık değil kandan çıkmış paslı bir bıçağım, her beden...
