ÖLÜ RUHLAR DÖNGÜSÜ (+18)

5.BÖLÜM

ÖLÜ RUHLAR DÖNGÜSÜ

5.BÖLÜM

"💎"

"Karina NORTH"

"İz sürücüler geliyor!"

İz sürücüler mi geliyor?

Bu cümle kafamda tur atarken, Yüzüne sardığı siyah peçenin üstünden sadece kocaman açılmış gözlerle yüzüme bakan kişiye, bende aynı şekilde gözlerimi dikmiştim. Diğer odaya giden kişiler ise hemen kimin geldiğine bakmak için ortasında durduğum odaya gelerek yanımda belirdiler.

Aralıklı duran kapının arasından, şiddetli esen rüzgar ile beraber içeriye kumlar giriyordu. "Kapıyı kapat Otis." Diyen Myron, kapıyı kapatmak için yeltenmişti ki, Yvonne, "sen dur, biz hallederiz. Yardım et bana Lowell." Dedi. Ardından eli ile yanlarında duran çocuğu çağırdı. Burada uyanmadan önce, beni bayıltan çocuğun adı, Lowellmiş. Yvonne ve Lowell, kapıya omuzlarını dayayarak kapıyı kapatmışlardı. Bu sefer çok zorlanmamışlardı, şiddetli esen rüzgar dinmek üzereydi sanırım.

Bakışları hâlâ üzerimde olan Otis isimli kişinin, elinin birini yüzüne çıkararak, gözlerinin altına kadar çektiği bez parçasını aşağıya indirdi. Yanağından başlayarak, çenesinin altına kadar derin bir çizik yarası vardı. Ardından gözlerini kapatıp başını hafif aşağıya eğdikten sonra, sağ dizini kırarak önümde çömeldi. Sağ elini de hızlıca göğsüne vurup bekletti. Bu hareketi, adımımın birini geriye atmama sebep olmuştu.

Otis'in arkasında duran Lowell'de aynı şekilde yaparak beklemeye başladı. Bunları neden yaptıklarına anlam vermemiştim. Şaşkınlıktan dudaklarım aralanmış, ellerimi ise eteklerimin kenarlarından tutarak sıkıyordum. Gözlerim, Otis'in arkasında ve Lowell'in yanında duran kişiye, yani Yvonne'ye çevrildi. Dudaklarını ince bir çizgi haline getirirken, omuzlarını silkeledi.

"Evinize hoş geldiniz. Efendim." Yan tarafımdan gelen sese çevirdim bakışlarımı. az önce yatağın içinde, kafası sargılı olan kişi, yattığı odanın kapısının önünde diğerleri gibi çömelmişti. Gözleri kapalı, başı ise önünde eğik duruyordu.

Bu yaptıkları da ne oluyordu?

"Neden böyle yapıyorsunuz?" dedim odanın içinde olan kişilere gözlerimi gezdirirken. "Irklarının Efendileri sonunda onlara kavuştu." Siyah gömleğinin kollarını dirseklerine kadar katlayıp, göğsünde birleştirmeden önce konuşan Myron olmuştu.

Irklarının Efendisi mi?

Yok artık!

Bu durum beni güldürmüştü. Güldüğüm için hepsinin bakışları bana doğru çevrildi. Dudaklarımı içeriye doğru kıvırırken, daha fazla gülmemek için elimi üzerine kapattım. Kaşlarım, alay ile havaya kalkarken, benim neden güldüğümü anlamayan şaşkın yüzlere çevirdim bakışlarımı.

Aslında ben de şaşkındım. Söyledikleri şeyler, yaptıkları davranışlar beni endişeye boğduğu için güldürmüştü. Çünkü şu an gülmesem, oturup sabaha kadar ağlayabilirdim. Korkumu, gülme ile kapatmaya çalışıyordum.