ÖLÜ RUHLAR DÖNGÜSÜ (+18)

7.BÖLÜM

ÖLÜ RUHLAR DÖNGÜSÜ

7.BÖLÜM

"💎"

"Karina NORTH"

Evin önünde, elleri ve ayak bilekleri bağlanarak üzerime gelmeye çalışan kız çocuğunda kalmıştı aklım. Sıktırdığı dişlerinin arasından çıkardığı sesler, gözlerinin aldığı şekil, asla bir kız çocuğunda göremeyeceğim kadar korkunç bir görüntüydü.

Hafif esintiyle ayağımın dibinde birikmeye başlayan küçük kum tepesini izlerken, aklımdan sadece yaşadıklarım ve gördüklerim geçiyordu sırayla. Gideceğimiz yere kadar dayanamamış, yolun yarısında zihnime ağırlık yapan düşünceleri daha fazla taşıyamadığımdan küçük bir taşın üstüne oturarak dinlenmeye karar vermiştim.

Diğerleri de bir şey dememişti bu isteğim karşısında, fakat gergin olduklarını, sırtlarının aldığı şekilden anlaşılıyordu. Arada beni kontrol ediyorlar daha sonrada bakışlarını karşıya dikip büyük kum tepelerinin en uç kısmına dikkatlerini vermeye devam ediyorlardı.

Otis yanımızdan ayrılarak, tam karşımdaki kum tepesinde gözcülük yapmaya karar vermişti. Herhangi birini gördüğünde, bize işaret verip yola devam edecektik.

"Hayır Yvonne, sakın çıkarma onları!" Edwin'in sesini duyduğumda, gözlerimi ayaklarımın ucundan kaldırıp onlara baktım. "Burada onları kullanamazsın dedim sana!"

Yvonne'nin kolunun birini arkasını attığını gördüm. Yvonne bizden birkaç adım önde duruyordu. Edwin ve gözleri kapalı Myron'da tam önümde durarak görüş alanımı kapatıyorlardı.

Yvonne, önce bana, daha sonra da önümde nöbet tutan Edwine baktı kaşları çatılmış bir şekilde. "Onları dışarı çıkarmam gerekiyor. Herhangi bir tehlike de daha hızlı kullanabilmem için." Dedi ve bakışları bana indi. "Ne zaman kalkacaksın o taşın üzerinden?" diye sordu.

Ne zaman ayaklanacağımı bilmiyordum. Sıcak, yaşadıklarım ve anlamadığım şeyler başımı döndürüp midemi bulandırıyordu. Hele tepemdeki yakıcı güneş, beni fena halde halsizleştiriyordu. Ben asla sıcak seven bir insan olmamıştım. Şimdi derecesinin göğün bin katına çıkan bu sıcaklıkta nefes almam bile zorlaşıyordu.

Yvonne, pelerinin altındaki bıçağının başını parmakları ile sarıp önünü tekrardan kum tepesine çevirerek, Otis'i izlemeye başladı. "İyiyim artık!" dedim. Yalandı söylediğim! İyi değildim. Hızlıca yerimden kalkarken, bakışlarımının önünde oluşan küçük kum birikintisine yavaş bir tekme savurarak etrafa dağılmasını sağladım.

"İsterseniz biraz daha dinlenin efendim." Edwin, koluna girdiği Myron'u biraz daha kendine doğru çekerken konuştu. Edwin'i cevaplamadan önce, kafama geçirdiğim pelerinin şapkasının altından geldiğimiz evleri tekrardan kontrol ettim. Çok fazla uzaklaşmasakta o kız çocuğunu buradan bile görebiliyordum.

Uyurken, yüzünün aldığı masumiyet, uyanınca birer vahşete dönüşüyordu. Bunun asıl nedenini sorduğumda ise, Edwin'in verdiği cevap kız çocuğunun yaptığı davranışa eş değer bir korkunçluktaydı.