ÖLÜ RUHLAR DÖNGÜSÜ (+18)

6.BÖLÜM

ÖLÜ RUHLAR DÖNGÜSÜ

6.BÖLÜM

"💎"

"Karina NORTH"

Şiddetli esen rüzgar artık durmuş, hepimiz tahta kapının arkasında bekleyerek birbirimizin gözlerinin içine bakıyorduk. Yanımda ve karşımda dikilen kişiler endişeli bir şekilde kaşlarını çatmış bedenleri ise kasılmıştı. Sanırım dışarda bizi bekleyen her neyse fazla büyük bir sorun olacağı belliydi.

Edwin derin bir nefesin ardından gözlerimin içine bakarak konuşmaya devam etti. "Karina..." ismimi söylemek onu hafif güldürmüştü, ama çok geçmeden ciddi tavrını takınıp konuşmaya devam etti. "Varacağımız yere kadar kimse ile göz temasını kurup konuşma, yoksa başımız daha büyük belaya girebilir."

Titrek bir nefes alırken, ciğerlerime yetmemişti aldığım bu nefes. Nereye düştüğümü bilmeden, birde dışarda hangi tehlikelerin beni bulacağı endişesi düşmüştü yüreğime. Korku beni mahvetmesini istemiyordum ama burası bilmediğim bir yer ve insanlar ile doluydu. Fakat şu an bu insanlara güvenmek zorundaydım.

"Oraya gitmek zorunda mıyız?" parmaklarımı birbirine kenetleyip beni izleyen yüzlere çevirdim bakışlarımı. Parmaklarımı kütlettiğim için hepsinin bakışları ellerime indi. Endişeli ve heyecanlı olduğumda hep bu şekilde yapardım, sesin geldiği yöne dikkatimi verirdim ki heyecanımı unutabileyim diye.

Ama şu an o sesler bile dikkatimi dağıtacak kadar güçlü değildi, kafam da dönen delice sorular her şeyiyle beni ele geçirmişti.

"Oraya gitmemiz lazım, çünkü birini bulmamız gerek." Yvonne sol tarafımda kaldığı için, kafamı o tarafa doğru çevirdim. Kaşlarını havaya kaldırmış, arkadaşlarının bir şeyler söylemelerini bekliyormuş gibi onları süzüyordu.

"Çünkü bize yardım edebilecek tek kişi o." Yvonne'nin yanında duran Myron konuşmuştu.

Yardım edecek olan o kişi bize nasıl yardım edebilirdi ki? Aklıma gelen o soruyla bir anda heyecanlanıp öne doğru atılmamak için kendimi zor tutmuştum. Belki de buradan gitmem için bana yardım edebilirdi, ya da en kötüsü buraya nasıl geldiğimi ya da buranın ne olduğunu bana açıklayabilirdi en azından.

Karşımda dikilen kişilerin ağızlarını bıçak bile açmıyordu, hepsi o yere gitmemiz gerektiğini söyleyip duruyordu.

"O kişi buradan gitmeme yardım edebilir mi?" omuzlarıma astığım yeşil pelerinin içinden ellerimi çıkarıp havaya kaldırmıştım. Edwin boğazını temizlerken, kapının kolundan tutan Otis ise gözlerini kaçırır gibi yeri izlemeye başladı. Myron ve Yvonne'ye çevirdim bakışlarımı bu sefer. Yvonne gözlerini benden ayırmazken, Myron ise sıkıntıyla dişlerini dudaklarına geçirip o da yeri izlemeye başladı. Lowell'de kollarını göğünde kavuşturup abisini izliyordu.

Verecekleri herhangi cevaptan ötürü, havaya kaldırdığım ellerimi yumruk yapıp sıktırıyordum. Gitmek istiyordum; annemi, babamı, Royan'ı görmek istiyordum. Onları şimdiden çok özlemiştim.

"Bilmiyorum." Dedi Edwin, "hiçbirimiz bilmiyoruz. Güçlü biri ama buradan çıkmana yardım edebilir mi bilmiyoruz." Sesindeki tınısında çok fazla olmayan şüpheyi sezsem de vazgeçtim çünkü gerçekten bu durumuma üzülüyor gibi gözüküyordu.   Bakışlarını, karşısında bulunan arkadaşlarına hızlıca değdirip tekrar bana çevirdi.