ကျောင်းဂိတ်ဝကနေဝင်လာတဲ့
ကားအမည်းရောင်သည် ပါကင်
ထိုးပြီးသည့်အချိန်ထိ အထဲကထွက်
လာတဲ့ ကားပိုင်ရှင်ကို ကားပါကင်အနီးအနားမှာရှိနေတဲ့သူတွေက ပေါ်
တင်ပင်ကြည့်နေကြသည်အထိ။
ကားထဲကထွက်လာတဲ့
ဗျူဟာပိုင် ကတော့ ကားတံခါးကိုပိတ်လိုက်ကာ သန့်ပြန့်နေသည့်ကျောင်းယူနီဖောင်း၊မူပိုင်မျက်နှာနှင့်တစ်ကိုယ်လုံး
ရှိုးအပြည့်ဖြစ်ကာအရင်ကအတိုင်း
ဘယ်သူ့ကိုမှဂရုမစိုက်သည့်အနေ
အထားနှင့်ပင်။
သူ့ကားနှင့်ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာရပ်ထား
သည့် ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့သူ
ကိုတွေ့တာနဲ့ ဗျူဟာ ခြေလှမ်းတွေ
ဦးတည်လိုက်သည်။
ဗျူဟာ သူ့ဆီကို လျှောက်လာတာ
မြင်တာနဲ့ ဆိုင်ကယ်သော့ကိုလှည့်
ကစားနေသည့် ဆန်းဆက်ရဲ့လက်တွေကလည်းရပ်တန့်လျက်။
" မင်းတကယ် သွားလိမ့်မယ်လို့
မထင်ထားဘူး စိတ်တွေတောင် လှုပ်ရှားသွားတယ် brother!!"
ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှာ ထိုင်နေသည့်
ဆန်းဆက်က အေးအေးဆေးဆေးပင်မျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးလေးနှင့်သာ။
" အပိုစကားတွေပြောမနေနဲ့။ငါ့ဘက်ကကတိတည်ပြီးပြီ မင်းသာ
ယောက်ျားဆိုရင် ယောက်ျားလိုစကားတည်"
" ဟား!! ယောက်ျားမဆန်ပဲလက်သီး
ပုန်းထုတ်ပြီး နေစင်ဟန်
ကိုငါ့ဆီ အရင်ပို့ခဲ့တာကဘယ်သူလဲ"
"ငါပြောထားပြီးသား ဆန်းဆက်မှူး
မင်း လှေနံနှစ်ဖက်နင်းပြီး
နေစင်ဟန်ကို လူတွေအပြောခံရတဲ့ဇာတ်သွင်းဖို့မစဥ်းစားနဲ့။ငါကိုယ်တိုင်
မင်းကိုသတ်မှာ။ဘိုးတော်ဆီမှာမျက်နှာ
ကောင်းမရမှာစိုးလို့ မင်းဝတ်ရည်ကို
မဖြတ်နိုင်ဘူးမလား။ဒီကိစ္စ ဒီမှာပဲ
ရပ်လိုက်တော့။ငါတို့ချင်းကျေပြီ။
နေစင်ဟန်ကို ဒီလောက်နဲ့ပဲ လွှတ်
ပေးလိုက်"
ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်က
နှစ်ယောက်ထဲကြားရုံ ပြောနေတာ
မလို့ ဘေးကသူတွေမကြားနိုင်။
ဆန်းဆက် သူတို့ကို ကြည့်သွားတဲ့အသိကျောင်းသူတွေကို ပြုံးပြကာပင်
ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကဆင်းလိုက်သည်။
ဗျူဟာကိုကြည့်ရင်း နှစ်ခြိုက်စွာပြုံး
လျက်ပင်။
YOU ARE READING
The First He Glared
Teen Fictionမင်းကိုပြောပြချင်တဲ့အကြောင်းအရာတွေအတွက်အခွင့်ရှိနိုင်ပါ့မလား....
