နောက်တစ်နေ့မနက် နေစင်ဟန်
ခြောက်နာရီခွဲလောက်ထပြီး အောက်ထပ်ဆင်းလာသည်။ မီးဖိုချောင်ထဲဝင်ပြီး
မနက်စာပြင်ဖို့ရေခဲသေတ္တာထဲကနေ
ပေါင်မုန့်ထုပ်ကိုထုတ်လိုက်လျက်။
ခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်ရင်းပေါင်မုန့်
ချပ်တွေကိုပန်းကန်ထဲထည့်ရင်းသူ
ယိုသုတ်မလို့လုပ်နေတုန်း ထမင်းစား
ခန်းထဲဝင်လာတဲ့ ဗျူဟာ။
"ဘာလုပ်နေတာလဲ ငါလုပ်ပေးမယ်!"
ချက်ချင်းအနားကိုအလျင်မြန်ရောက်လာသည်။သူအံ့သြချိန်တောင်မရှိ။
မျက်လုံးတွေကိုကြည့်တော့အိပ်ရေးဝ
ထားပုံမရနေ။
ထိပ်တိုက်မဆုံရအောင်သူမနက်စော
စောထပြီးပြင်ပေးမလို့လုပ်နေတာ
ဘယ်လိုသူထတာနဲ့အသံကြားပြီးလိုက်
နိုးလာလည်းမသိ။အပေါ်ထပ်မှာ
အခန်းချင်းကမျက်နှာချင်းဆိုင်ဆို
ပေမဲ့ အိမ်အကျယ်အဝန်းကြောင့်
အလယ်မှာတော်တော်လေးခြား
နေတာပင်။
"မနက်စာအပြင်မှာထွက်စားရအောင်။
အဲရစ်ညွှန်းထားတဲ့ မြန်မာဆိုင်
တစ်ဆိုင်ရှိတယ်။နည်းနည်းတော့
ဝေးတယ်။ဒီအချိန်သွားရင်တောင်
တစ်နာရီခွဲလောက်မောင်းမှရောက်မှာ"
"ငါမစားဘူး မင်းစားချင်ရင်အဲရစ်ကို
ခေါ်ပြီးသွား"
"ငါကမင်းကိုလိုက်ပို့ချင်တာလေ။
ရတယ် ဒီနေ့မသွားချင်ရင်နောက်နေ့
ပေါ့။အခုပေါင်မုန့်ယိုသုတ်စားမှာလား"
မျက်နှာတစ်ချက်မပျက်။
သူ့လက်ထဲကပေါင်မုန့်ချပ်ကို ဆွဲယူပြီး
ယိုဘူးထဲဇွန်းနဲ့ထပ်ယူကာသုတ်နေတဲ့ဗျူဟာ။
"တခြားမုန့်တွေရှိသေးတယ်လေ။
ကော်ဖီပါဖျော်ပေးမယ် သောက်မယ်
ဟုတ်"
အကြည့်ချင်းဆုံတော့တောက်ပစွာပြုံးပြသည်။မနက်စာပြင်ဖို့တစ်ကယ်
တက်ကြွနေတဲ့သူလို။
သူဘာမှထပ်မပြောတော့ပဲ
ချက်ချင်းမျက်နှာလွှဲကာ
ကျောခိုင်းလိုက်ပြီး ဘေစင်မှာ
ဆန်ဆေးကာ ထမင်းအိုးတည်ဖို့
လုပ်လိုက်သည်။သူထမင်းတည်
နေချိန်ရေခဲသေတ္တာကိုသွားဖွင့်
နေပြီး မုန့်တွေထပ်ထုတ် ဘေးမှာ
ကော်ဖီလာဖျော်နဲ့ တစ်ယောက်ထဲယောက်ယက်ခတ်နေသည်။
YOU ARE READING
The First He Glared
Teen Fictionမင်းကိုပြောပြချင်တဲ့အကြောင်းအရာတွေအတွက်အခွင့်ရှိနိုင်ပါ့မလား....
