luggage ကို နေစင်ဟန် ခပ်မြန်မြန်
ဆွဲလာပြီး အိမ်တံခါးမကြီးကိုတွန်းဖွင့်
လိုက်တဲ့အသံက အနည်းငယ်တော့
ကျယ်သွား လိမ့်မည်။
ဆေးလိပ်သောက်နေတဲ့သူက လှည့်ပင်
မကြည့်ပဲ အေးဆေးစွာပင်ထိုင်လျက်
ရှိပေမဲ့ ဘေးကသီအိုဆိုတဲ့ကောင်ကတော့ သူဝင်လာသည်ကို အံ့အားသင့်နေဟန်။
ဧည့်ခန်းကဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့
နှစ်ယောက်ဆီကို ခြေလှမ်းကျဲတွေနဲ့
နေစင်ဟန် အမြန်လျှောက်သွားလိုက်
သည်။
"ငါထွက်သွားတာနဲ့ဒီကောင်ကို မင်း
မောင်းထုတ်မှာ ငါသိတယ်"
ပကတိငြိမ်သက်နေသည်။
သူ့ကိုပြန်မကြည့်လာပဲ ဆေးလိပ်ကို
တစ်ချက်ရှိုက်ဖွာလျက်။
"ဒီကောင်ကိုမောင်းမထုတ်ခင် မင်းပြန်
ဝင်လာမယ်ဆိုတာကိုလည်း ငါသိတယ်"
အေးဆေးလွန်းနေသည့်
မျက်နှာတည်ကိုကြည့်ရင်း
သူ ဘာမှထပ်မပြောနိုင်။
မပြောချင်တော့။
ဗျူဟာပိုင်ဘေးမှာ အကျအန ထိုင်နေတဲ့ ကောင်ကိုပဲ အခုချက်ချင်းဒီအိမ်ကနေ ဆွဲထုတ်ချင်နေပြီဖြစ်သည်။
"ပြန်ခိုင်းလိုက်"
အဖြေပြန်မလာ။သူစိတ်ကိုလျော့ထား
လိုက်ရရင်းပင်။
"ငါမပြန်တော့ဘူး။ဒီမှာပဲနေမယ်ရပြီလား"
ထိုင်နေရင်း သူ့ကိုမော့ကြည့်လာသည်။
ဘာမှပြန်မပြော။ဒါပဲလေ။ဒါကမှ
ဗျူဟာပိုင်ပုံစံ အစစ်အမှန်။
" ဘယ်နိုင်ငံမှမကူးဘူး။မြန်မာပြည်
လည်းမပြန်ဘူး။ဒီမှာပဲနေတော့မယ်။
ငါပြောနေတာကြားလား။မင်းဘေးက
ကောင်ကို ဒီအိမ်ထဲကနေအခု
ချက်ချင်းထွက်သွားခိုင်း!"
"မင်းတို့ဘာတွေပြောနေကြတာလဲ။အဲ့ကောင်လည်း ဘားမိစ်လား ဗျူ"
"မင်းပါးစပ်ကိုပိတ်ထား!"
"ဗျူ ဒီကောင်ဘာပြောလိုက်တာလဲ။
ငါ့ကို ဘားမိစ်လို ဆဲလိုက်တာလား"
သူတို့ မြန်မာလိုပဲပြောနေကြတော့ ဗျူဟာ ဘေးကကောင်က မနေနိုင်ဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။
YOU ARE READING
The First He Glared
Teen Fictionမင်းကိုပြောပြချင်တဲ့အကြောင်းအရာတွေအတွက်အခွင့်ရှိနိုင်ပါ့မလား....
