FORGOTTEN MISTAKE

CHAPTER 08

Y: long time no update! was able to write this chapter dahil xmas break namin sa skool hehe... anw, advance merry xmas peeps. hope you enjoy this long overdue chap mhuampss

CHAPTER 08

“You were amazing tonight, Arie...” bulong ni Priel habang hinahalikan ang pisngi ko.

Maliit akong ngumiti habang tinatanaw ang bahay namin mula sa loob ng sasakyan niya. Itʼs already two in the morning. Ngayon lang ako makakauwi dahil pareho kaming nakatulog ni Priel. If Aven hadn't called to check up on me, we wouldn't have woken up yet.

What happened earlier feels surreal to me. Hindi ako makapaniwalang ginawa namin iyon. Masyadong mabilis ang mga pangyayari at naunahan kami ng aming mga emosyon. But still, I donʼt regret it. I donʼt regret giving myself to him. Mahal ko siya at kahit kailan hindi ako magsisisi na siya ang nakauna sa akin. 

I just wish this all happened when we are both in our right minds. Lasing ako at ganoʼn din siya kaya rin siguro nangyari ang mga nangyari. But, no matter what, my feelings for him have not changed. Despite what happened, it went even more deeper.

“Are you sore?” he asked me all of a sudden.

Natatawa ko siyang nilingon. “Of course. What do you expect? Halos wasakin mo nga ako kanina.”

“I was controlling myself the entire time, Arie, trust me.”

Mabilis niya kong dinampian ng halik sa labi habang humahagalpak naman ako sa tawa. “Priel! Kakatapos lang natin!”

“Yeah, I know, but I canʼt stop myself when you look like this!” hinawakan niya ang mukha ko. “Better go home already or Iʼll wreck you even more,”

Ngumuso ako habang unti unting naglalaho ang ngiti. Nilingon ko ulit ang bahay namin at agad na bumagsak ang balikat ko.

I do feel sore and tired but I donʼt wanna go home yet! Kahit ayan na sa harapan ang bahay namin, parang ayaw ko pang bumaba. Once I get off this car, Iʼm back on my reality again. Realidad kung saan bawal akong sumaya gaya ng saya na nararamdaman ko ngayon.

“I donʼt wanna go home...”

Nakita kong umayos siya sa pagkaka-upo para harapin ako ng mabuti. “Why? Your parents might look for you.”

Thatʼs the problem. My parents. I donʼt wanna go home anymore because of them. Masyado na akong nasasakal sakanila. Nakakapagod nang magkunwari na isang mabait na anak para lang maabot ang standards nila. I just wanna be happy... and I find that happiness through this... by being librerated and free. Iyon ang gusto kong maintindihan nila.

But that's too impossible. Paano ko naman sila makukumbinse na pabayaan akong enjoy-in ang buhay ko kung simulaʼt sapul pa lang planado na nila kung ano ang mga dapat kong gawin. They want me to be a good daughter who comes home directly from school, has no boyfriend, and takes her school seriously rather than irresponsible and rebellious daughter that I am today.

“I just...” mariin akong napapikit. Hindi ko alam kung paano sasabihin dahil hindi niya rin naman ako maiintindihan. “.. Do you wanna go back to the club?”

He looked surprised at first but eventually started to smile. “Are you sure?”

Tumango ako. “Yes.”

Mas lalong lumawak ang ngisi niya bago hinarap ang mata sa daan. He then turned the car around and drove away from our house.

I didnʼt dare to look back. Ayaw kong lingunin dahil baka manaig ang kaduwagan ko at hindi ko na ituloy ito. Tiningnan ko nalang ang kamay namin ni Priel na magkahawak habang mabilis siyang nagpapatakbo ng sasakyan.