Pahimakas (The last farewell)

Pasko

"Sapat na marahil ito." bulong ko habang nakatitig sa hawak-hawak kong supot kung saan nakalagay ang mga sangkap parasa aking lulutuin na handa para sa salubong sa araw ng pasko.

Hindi ko maiwasang hindi makangiti nang madaanan ko mga tahanang may simpleng parol na nakasabit. Iba-t-ibang kulay. Tuluyang lumitaw ang ngiti sa aking labi nang makita ang mga batang nagtatakbuhan sa daan na puno nang tawanan tila ba sila'y naninirahan sa bansang puno ng kaligayahan.

Aking iniling ang mga nabubuong mga ideya sa aking isipan hindi ko dapat sinisira ang gabi ko lalo na't malapit na ang disperas ng pasko. Tahimik kong tinahak ang daan pabalik sa aking tahanan. Habang papalapit ako ay hindi ko maiwasang makaramdam ng labis na tuwa nang matanaw ko ang munting gasera sa loob. Hindi pa man ako tuluyang nakararating ay bumukas ang pintuan at lumabas ang nag-iisang tao kung bakit tuluyan ko nang natatawag na tahanan ang bahay na naging tirahan ko sa matagal na panahon. Tanaw ko ang malawak nitong ngiti ang makita ako. Hindi ko na sinayang ang bawat segundo at tumakbo papalapit sa kanya. Isang mahigpit na yakap ang ginawad niya sa aking nangmakalapit ako.

Isang halik ang ginawad nito sa aking uluhan habang kinukulong ako sa kaniyang mga bisig. Kinuha nito ang hawak at marahan akong hinila papasok sa loob.

"Alek..." Hindi na niya pinatapos ang aking winiwika at hinila muli ako sa isa pang mainit na yakap habang maingat na lumapat ang labi niya sa akin. Marahan at magaan ang paraan nito. Ipinikit ko na lamang ang aking mga mata at sinagot ang bawat halik na ibibigay niya. Alam kong hindi ito isang bagay na pangkaraniwan sa paningin at paniniwala ng iba ngunit tama man o, mali ang tangi ko lamang alam ay iniibig ko si Alek. Iyon ang mahalaga para sa akin.

"Kumusta ang iyong araw, mahal?" Usisa ko dito habang inihahanda ang mga sangkap para sa aking lulutuin. Pinagmamasdan nito ang bawat galaw ko.

"Hinintay lamang kita, mahal. Kay lungkot maiwan dito mag-isa." Napatawa ako sa sinambit nito. "Nais ko nang lumabas pero alam kong hindi pa maari." Humarap ako dito at hanaplos ang kaniyang mukha.

"Darating ang araw na maari ka nang lumabas dito, Alek. Mahal. Sa ngayon kailangan nating mag-ingat dahil ika'y pinapahanap parin ng iyong pamilya. Kaya hangga't maari dumito ka muna."

Nagpakawala ito ng hangin bago tumango. "Hangga't ikaw ang aking hinihintay sa bawat dapit araw handa akong makulong dito sa tahanan natin." Tuluyan akong muling nahulog sa kaniya sa kaniyang tinuran. At alam kong sa sobrang lalim hindi ko na kakayaning bumangon pang muli mula sa pagkakalugmok dito.

Inilatag ni Alek ang dala naming tela sa damuhan. Inilapag ko ang dala-dala naming pagkain na aking niluto para sa pagsalubong sa araw ng kapaskuhan.

"Uno, tuwing darating ang araw na ito anong kadalasan mong ginagawa?" Nakaupo na ako sa tabi niya nang bitawan niya ang katanungan na iyon. Dumaan ang lungkot sa kalooban ko. Tumingala ako at napangiti dahil sa mga bituin sa kalangitan. Buhay na buhay na naman sila.

"Tumutungo din ako dito at pinipiling mag-isa at pinagmamasdan ang kalangitang puno ng buhay." Naramdaman ko ang paghawak nito sa aking kamay.

"Kaya ako'y nagpapasalamat na dumating ka. Ilang taong sinasalubong ko ang okasyon na ito na puno ng lungkot at nag-iisa. Ngayon may kasama na ako." Nilihis ko ang tingin ko dito at doon ko nakitang seryoso itong nakatingin sa akin. Kita ang lungkot sa mga mata nito marahil dahil sa tinuran ko.

"Hindi kana mag-iisa, mahal nandirito na ako. Sasamahan kita sa bawat pasko." Narinig namin ang tunog ng kampana sa hindi kalayuan hudyat na pasko na. Hinawakan ni Alek ang aking mukha. "Uno, pasko man o hindi, palagi kong dalangin na sa mga susunod pang mga taon hawak-hawak ko ang kamay mo habang pinagmamasdan ang mga bituin sa lugar na ito."

Hindi ko alam kung anong dahilan ngunit kusang lumandas ang luha sa aking mga mata. Hinalikan niya ang mga luha ko bago ilapat ang mga labi niya sa aking labi. "Pangako hinding-hindi ako lilisan sa tabi mo—I woke up gasping for air. I looked around seeing myself in my room. I hold my face and cursed as I felt tears that streaming down from my eyes. I clutched my chest because it was aching so bad.

"W-what the hell is happening to me?!" I hissed. Trying to stop myself from crying but I can't. This is not the first time I woke up in this kind of state. It was countless and I know because I dream something.

"What the fuck is that?" bulong ko. I tried to remember what I dreamt but I couldn't. I reached for the glass of water that I asked to our maid to prepare for me in case I woke up in the middle of the night. Agad ko ito inubos at muling bumalik sa pagkakahiga para matulog ulit pero hindi ko magawa. Inis akong tumayo sa kama ko at lumabas sa terrace ng kwarto ko. I lend on the railing and looked around. Hindi ko maiwasang hindi mamangha sa mga iba't-ibang dekorasyon sa iba't-ibang bahay. All of the houses in our street was filled with Christmas decorations. They are beautiful but nothing compares to the view that the sky's holding. Sobrang ganda ng langit.

I closed my eyes to try remembering my dream but I still couldn't. Hindi ito ang unang beses na nanaginip ako at hindi ko maalala. I'm aware that I dreamt something that I never remembered at all. Nasanay na lamang ako sa gano'n. I tapped my chest where my heart was located. It feels incomplete and lost but like those dreams that I cannot remember, I don't know the reason for my pain.

"Anak, prepare early later baka maubusan tayo ng upuan sa simbahan. Huling simbang gabi ngayon." Paalala ni Mommy habang nilalagyan ng kanin ang plato ko bago lagyan ang plato ni Dad. We have maids but Mommy still hand-ons in everything.

"Darling, alam na ni Gavin ang gagawin. Ilang taon na tayong nagsisimbang gabi hindi na bago sa kanya ang sistema." Dad said.

"Pinapaalala ko lang. Ikaw din mabagal ka ding kumilos." Natawa na lamang ako sa kanila at nagsandok ng ulam. Konti lang ang kakainin ko dahil may Noche Buena pa mamaya.

After I ate. Umakyat na ako sa kwarto ko para maghanda sa huling simbang gabi. I take a bath and woke a casual clothes and a hoody. Malamig na sa labas. Kinuha ko rin ang airpods ko, wallet, at Cellphone. After preparing bumaba na ako. Pagdating ko sa sala nandoon na sila Mom and Dad nakaayos narin ang mga ito. Sabay-sabay kaming lumabas ng Mansion at sumakay sa kotse. Wala pang kalahating oras nakarating na kami sa simbahan. Humanap kami ng pwesto. Many people greeted our family, especially dad becauase he is the Mayor of our City. Not too long the Mass started.

Everyone clapped their hands when the mass ended. "Let's go," Mom said. Paglabas namin ng simbahan napansin ko ang mga stall ng mga food sa gilid bigla akong nakaramdam ng gutom.

"Mom, Dad. You go first po. I'll jut buy puto bumbong and bibingka."

"Just make it fast, hijo, Ilang oras nalang pasko na." Tumango ako kay Dad. I walk towards the stall. Some elders greeted me. Nakita ko rin ang iba kong classmates at Batchmates. Nakatanggap narin ako ng message mula kila Matthew. Wala ang mga kaibigan ko sa Pinas. They are all out of the country. Dapat kami rin nila Mom but Dad decided to celebrate Christmas here in Philippines and shared it with those less forturnates. Tomorrow we will go to the different Orphanages to spend the whole Christmas.

"Bayad po," Inabot ko ang bayad sa tindera. "Salamat po. Merry Christmas." I added.

"Merry Christmas din hijo." Inabot nito ang binili ko pero nagulat ako nang hawakan nito ang kamay ko at binigyan ako ng isang ngiti. "Masaya ako para sa 'yo. Tuluyan na niyang matutupad ang pangakong hinadlangan ng panahon."

"P-po?" Umiling ito at binitawan ang kamay ko.

"Masasagot ang tanong mo pagtuluyang nagtagpo muli ang mga mata niyo. Tuluyan muli kayong mahuhulog sa mararahuyong titig ng bawat isa." Lumakas ang kabog ng dibdib ko nang marinig ang salitang marahuyo. Pamilyar ito sa 'kin. Magtatanong pa sana ako kaso inasikaso na nito ang sunod na bumili. Napailing nalang ako at tumalikod. Mabilis lang ako nakarating sa parking lot.

Mabilis na lumipas ang oras. Mom and Dad give the gifts for me. And I also gave mine. Salo-salo kaming kumain. Pinauwi narin nila Mom ang mga tauhan namin sa bahay para magcelebrate sila sa kani-kanilang bahay kasama ang mga pamilya nila.

"Merry Christmas, Gav!" Matthew and Miles greeted me on the video call. Ipinakita nila ang background kung saan makikita snow. Tumawag sila after ang kanya-kanyang celebration with their families. We talked for an hour before they bid goodbyes. Mom and Dad went out to go in their friend's house. Hindi na ako sumama dahil puro business lang naman ang pag-uusapan nila. Good thing they agreed.

Niyakap ko ang sarili ko nang salubungin ako ng hangin paglabas ng gate namin. I decided to walk. I don't feel sleepy. Buhay na buhay pa ang bawat bahay na nadadaanan ko. Liliko sana ako sa kanto nang biglang may sumulpot na nagbibike. We both ended up fell in the group dahil bumunggo kami sa isa't-isa. I hissed feeling the pain in my knees and back.

"Shit! Shit! I-I'm sorry! Are you okay?" A familiar voice asked with concern. Inalalayan ako nito. "Shit! Your right need is bleeding!" Ramdam ko ang panic sa boses nito. He made me sit in the nearby gutter.

"I'm okay don't worry it's just a scratch—" 

I stopped in the middle of my sentence when our eyes met. He's the guy I bumped at the museum month ago. I suddenly feel pain. Sa iba't-ibang parte ng katawan ko. Gusto kong dumaing pero parang may kung anong meron ang mga mata niya. Hindi ko malihis ang tingin ko dito. And the next thing I saw something in his eyes. I saw myself but I knew it wasn't me and I saw him also, but their clothes are different. Hindi ko na alam ang sunod na nangyari para akong nahila kung saan at nakita ko kung paano nagsimula ang lahat.

I saw myself loving the man named Alek and cherishing him because he gave me happiness no one else could. Nakita ko ang sarili kong hinayaang mahulog at mahalin siya. I saw how our story ended with a tragic one. I also see how he killed himself to follow me. Nakita ko lahat hindi lang ang mga ala-ala ko maging ang pinagdaanan ni Alek nang piliin niya akong iwan para maprotektahan niya. Nakita ko—naalala ko.

And in just a snap we come back to the present. My tears escaped to my eyes. He's also shedding. His eyes flashed love and longing.

"U-uno... V-vino... M-mahal..." He uttered almost breathless. His hands are shaking cupping my face. I feel stiff. I don't know how to react. Is that even true? What the fuck is happening.

"A-alek..." I called him. Kita ang paglandas lalo ng luha niya. "W-why?" I reached for him. Ingat-ingat itong hinawakan ang mga kamay ko. "W-why did you end your life... I'm sorry..." Napahagulhol ako. Ang bigat tangina. The pain I had in my chest suddenly vanished but it was replaced with pain knowing how he suffered too, how we both suffered. Hinigit ako nito sa mahigpit na yakap. Soothing me.

"S-sshh. It's okay. Wala kang kasalanan. Wala. That was my decision." Para akong naghina. I just placed my face on his chest until I calmed down.

Mahigpit ang hawak nito sa kamay ko habang nasa Park kami malapit sa kanto kung saan kami nagkita. Nagamot na niya ang sugat ko. We both letting the silence comfort us. Our hands are interwined to each other.

"When we first met at the museum did you also feel something weird and sudden pain?" He broke the silence.

"Yes. Different pain in my body."He shifted his head on mine.

"Mahal..." He called me with his longing voice. Muling pumatak ang luha niya. "This is true, right? W-we are both born again and this time in a different time?"

Tumango ako dito. Pero humugot ako ng hangin. "Pwede na... Pwede pa ba?" Dugtong niya.

"Vino—" I cut him off.

"Gavin. I'm Gavin. Mahal. Gavin is my name in present life." Ngumiti ito at paulit-ulit na tumango.

"Gavin. My love." He tilted his head staring at me with love. Para akong maliligaw sa paraan nag pagtingin niya. Nasa ibang panahon at buhay na kami but my heart is still know him. "I promised that night that I'll be with you in every year of your life. Not just at Christmas. I wasn't able to do that because fate wasn't with us at that time but now..."

Muling nanubig ang mga mata ko masuyo niyang hinalikan ang likod ng palad ko. "I always dreaming about a man that made me feel home even in my dream but waking up I can't remember his face.I keep searching because I know when I found him I'll just found answers but also a sanctuary that I'll never let go. And now? I clearly remember his face and everything I did with him. How he offered his home. And how he never give up even it cost his life. Hindi ko na hahayaang mawala siya. Alam kong mabilis pero mahal kita. Mahal na mahal parin kita. I love you in every life time that'll have, Uno, Vino, o, Gavin. Kahit sino kapa."

Napatigil ito at pilit pinunasan ang mga luha niya. "Gavin. Will you continue our story with me and this time no one can stop us." Lumunok siya bago magpatuloy. "Balik kana sa 'kin. Uwi kana sa 'kin, Mahal..."

I immediately throw myself on him—hugging him. Humikbi ako. Our memories in past keep flashing to my head. How I ended up dying and how this man filled me with love. Nasaktan kami pero wala namang nagbago. Mahal ko parin siya. Mahal na mahal. 

"Uuwi na ako sa 'yo. Mahal."

And that night, under the vast of stars and the moon, those who witnessed how our story in our past life began and ended with a bitter bloody goodbye continued to witness how everything began again and this time no more bitter-sweet goodbyes.

"I love you..." He whispered leaning down to me. "Mahal na mahal kita. Merry Christmas. Mahal."

I beamed in content. "Merry Christmas, love. I love you too." With that, our lips clashed to each one. We poured our everything as our lips claimed each other and let our tears trickle down.

Sa wakas, nakauwi na kami...

[Advance Merry Christmas everyone. Enjoy the spirit of Christmas with your families. Mahal ko kayo palagi.]