Komutan// omegaverse// Hyunchan

4

Chan, sabah erken saatlerde gelen telefon ile yerinden kalkmış, hızlıca gitmişti evden.
Hyunjin bu arada uyanmış, ne olduğunu sormuştu..

"Chan, ne oluyor?"

"Bilmiyorum, bir hareketlilik var, normal değil, dediler.. gidip bakacağım. Sen de evde beni bekle, bir yere çıkacağın zaman haber ver, vaktim olursa birlikte gidelim.. vaktim yoksa da haberim olsun."

"Tamam.."

Hyunjin, arkasını dönüp uyumaya devam edecekken, tekrardan mırıldanarak konuşmuştu.

"Beni öpmeden çıkma!"

Ondan sonra uyuya kalmıştı, Chan biliyordu, hissetmeyecekti ama eşini kırmak istemiyordu.

Bağlanıyordu, varlığına alışıyordu..
Bunda kurdunun etkisi büyüktü tabi.. gerçi kurdu kadar bağlı değildi o, kabul ediyordu. Hyunjin'i düşünüyordu giderken
aslında güzel bir omegaydı, iyiydi.. sevecen ve yetenekliydi, bunun dışında fazlasıyla bağlıydı Chan'a kendini iyi hissettiriyordu, eskiden sadece komutandı ama şu anda bir eş, gerçek bir delta gibi hissediyordu. Kendini öğreniyordu... Chan en çok bunu sevmişti, kendini öğrenmeyi. Kendi duygularının varlığından haberdar olmayı. Mesela, Chan çok kıskanç biriymiş aslında, birini sevdiğinde kıskanıyormuş.
Küslüğe gelmiyormuş, eşi yani Hyunjin, ona küstüğünde senelerdir bir kere gözleri dolmayan Chan, oturup çocuk gibi ağlıyormuş.
Ha bir de.. Hyunjin'in ona verdiği koşulsuz sevgi, ona çok garip ve farklı geliyormuş. Her zaman o sevgi için onun yanında olmak istiyormuş. Hyunjin'i öpmek, ona sarılmak ve onun her şeyi olmak istiyormuş.

Hyunjin'in yaptığı şeyi sonradan fark etmişti Chan.
Hyunjin ona varlığını hissettiriyormuş...
Mesela ilk tanıştıkları zamanlar, Hyunjin evinde ki saatte pil bitse, Chan'dan istiyor, Chan gelip takıyor.. eğer Hyunjin hastaysa, Chan hastaneye götürüyor, Chan ilgileniyordu.

Bunları başta, Hyunjin'i sarhoş bir şeklide mühürlediği ve pişmanlık duyduğu için yapsa da sonradan fark etti Chan, bunları yapıyordu, Hyunjin kendi de yapabilirdi ama Chan, kendini değerli ve gerekli hissediyordu. Chan kendini bir eş gibi hissediyordu. Bir eş gibi hissetmek için bazen bir saatin pili bile o kadar değerli oluyordu ki.. bunu kelimeler ile anlatmak çok zordu.

Bir kaç saat sonra Hyunjin, uyanmıştı, kendi kendine edeceği kahvaltıyı düşünüyor, Chan'i çağırıp çağırmamak arasında gidip geliyordu.
Yatağından kalkmış, mutfağa doğru giderken karnına aniden saplanan ağrı ile yere çökmüştü.

Nefes almak güçlüktü sanki onun için bir yere tutunmakta bile zorlanıyordu.

Chan ise bunu bir rahatsızlık olarak algılıyordu zihninde, bir şeyler onu rahat hissettirmiyordu. Kendi kendine, Hyunjin uzaklaştı mı acaba? Diye düşünmüştü.. Hyunjin'i arıyordu ama telefonu açan yoktu.

Hyunjin, kapının önünde olmayı fırsat bilerek zorda olsa kapıyı açmıştı.

"KİMSE YOK MU!? YARDIM EDİN!"

Zaten nefes bile almak zorken, bağırması onun için bir mucizeydi.. her sabah binayı temizleyen bir Beta duymuştu bu sesi, koşarak aşağı, sesin geldiği kata indiğinde, Hyunjin'i zorlukla yerden kaldırıp yardım ederek onun koltuğa oturmasını sağlamıştı.