NE AŞİRET AİLE Mİ

17. BÖLÜM

Uykumdan yavaş yavaş uyanıyordum.

Belimdeki ve boynumadaki ağrı ile gözlerimi hemen açtım.

Lan bilmediğim bir yerde sandalyede oturuyordum. Hemen kalkmak için bir harekette bulunduğumda bacaklarımı hareket ettiremediğimi farkettim. 

Lan adamlar sadece bacaklarımı bağlamışlardı.

Ama kollarımı hâlâ kullanabiliyordum. 

Siktir.

Kaçırılmıştım.

Kim kaçırmış olabilirdi ki beni?

Harun?

Yok be onun götü yemez. Dünkü yüzü aklıma gelince bomboş yeri Kahkaham doldurdu.

Ve bir anda büyük kapı iki yana açıldı.

Abi kendimi ikide bir filmdeymiş gibi hissetmem normal mi? Yoksa ben mi abartıyorum?

İçeriye 2 adam girdi.

Off maşallah ikiside taş gibi mübarek. Analar ne doğuruyor be.

Allahım ben kaçırılmıştım dediğim şeye bak acilen Sena ve ya Ecrinin psikolog olması lazımdı.

Ayy benim güzellerim ne yapıyorlar acaba?

Bir dakika en son benim kaçırılmamı konuşuyorduk Sena ve Ecrinin nasıl olduklarına ne ara geldik?

Gerçekten laf atlamada üstüme yoktu he.

Belki merak ediyorsunuzdur kaçırılmama rağmen nasıl soğukkanlı davrandığımı çünkü sadece bacağımda ip vardı ve bu kaçmam için gayet makul bir seçenek. Fakat biz süper akıllı watty kızları olarak tabikide kaçmayı akıl etmeyecektik. Benim seçtiğim seçenek ise bacağımdaki gevşek iplerden kurtularak karşımdaki iki adamı haklamaktı.

Ama emin olun nasıl haklayacağımı İnanın bende bilmiyordum.

Neyse burası wattpad tabiki olağanüstü güçler yüklenecek bana ve pat pat diye adamları yere serecektim.

Allah kahretsin bugünde çok akıllıyım bebeğimm.

Adamlardan birisi "Abi Begüm uyanmış şimdi ne yapacağız?" 

Lan bu bebe benim adımı nerden biliyor.

Neyse kaçıracağı kişinin adını elbette bilmeleri gerekiyor.

Hem abi dedi demekki bunu diyen kişi küçük kardeşti. Diğerinde bu diyenin abisi oluyordu.

Bu bünyeye bu akıl fazla 💅🏻

"Bilmiyorum Merih." Diyerek ofladı abi.

"Ne demek bilmiyorum abi?" 

"Ya ayıptır sorması ama siz kimsiniz ve beni niye kaçırdınız?" Diye en sonunda sesimi çıkardım. 

Keşke çıkarmaz olaydım şuan da ikisininde gözleri üzerindeydi ve sanki şey gibi bakıyorlardı. Bakışları mafya bakışı gibimsi bir şeydi.

"Bizim birazdan kim olduğumuzu öğrenirsin ama şimdi değil." Dedi abi.

"Niye şimdi değil?"

"Sen orasını boşver." Diyerek ortaya atıldı küçük kardeş "Hem abi bu kız diğerine benzemiyor gibi."

"Bilmiyorum Merih ya oraya gidersek her şey eskisi gibi olursa?" 

"Denemeden bilemeyiz abi." 

"Şey yine ayıptır sorması ama nereye giderseniz her şey eskisi gibi olur?"