NE AŞİRET AİLE Mİ

1. BÖLÜM

LÜTFEN OKUYUNUZ

Merhabalar canım sıkıldığı için aile kurgusu yazmaya karar verdim. Yazım hataları olursa şimdiden kusura bakmayın.

İYİ OKUMALARR
--------------------
Herkes gibi güne kuş cıvıltılarıyla uyanmak isterdim. Lakin benden bir yaş küçük kız kardeşimin başımda zeballah gibi durması isteyeceğim muhtemelen son şey olabilirdi.

"Kalksana be babam çağırıyor." diye adete cırlamasıyla güne merhaba demek zorunda kaldım.

"odamdam çık artık aslı he bende yüzümü yıkayım." Bana ters ters bakmayla yetinip kapıyı öküz gibi çarpıp çıktı.

"Allahım benim günahım ne de böyle bir kardeşe sahibim" diye söylemeyide ihmal etmedim ama her zamanki aslı diye de fazla kafamı kurcalamak istemiyordum ne de olsa gereksiz kişileri kafamıza takmamalıyız değilmi ;)

Odamdaki banyo ya ilerledim ve elimi yüzünü yıkadım. başımı kaldırdığımda gözaltılarımın morarmış olduğunu gördüm.

Saçmalamayın tabikide gece boyu kitap okuduğum için morarmadı.

inandık say canım benim.

sen yinemi geldin be içses.

bensiz olurmu ayol.

İçerden annemin "hadisene begüm seni mi bekliyeceğiz." diye bağırmasıyla iç sesimle konuşmayı bıraktım

Göz altlarımdan gece boyu kitap okuduğum anlaşılmasın diye kapatıcı sürüp odamdan çıktım.

Masaya varınca abimin yanağına sulu bir öpücük bırakıp "günaydın abimm" dedim

"Ya güzelim sana kaç kez dedim beni sulu sulu öpme diye" Bana kızıyordu falan ama beni seviyordu şapşik. 

"Begüm abin sana ne dediyse onu yap ayrıca geç otur."dedi babam evet babam bana karşı hep böyle annem ile kardeşim ses çıkarmıyorlar hatta bi nevi onlarda babam gibi davranıyor diyebilirim.

Sadece abim tepki gösteriyordu. Abimin kulağına "önemli değil alıştım artık." Dedim.

Ama bir insan öz evladına neden böyle davranırdı anlamıyorum.

Bütün düşüncelerimi şuanlık kovup masaya gözlerimi çevirdim.

Masada herzaman ki gibi baş köşede babam. Babamın sol tarafın'da annem. Annemin karşın'da ise abim. Abimin yanında da kardeşim aslı oturuyordu. Tek boş yer olan annemin yanı aslının karşısında olan sandalye'ye kuruldum.

Herkes kahvaltısını yapmaya başladı. ben sabah kahvaltı yapmayı sevmiyordum açıkçası o yüzden bir kaç zeytin ve peynir aldım tabağıma ve yemeye başladım bir yandanda düşünüyordum

Düşünmeye devam ederken aklıma daha önce hiç gelmeyen bir şey takıldı. Acaba ailem benim gerçek ailem olmayabilirmiydi çünkü hiç birbirimize benzemiyorduk en azından sadece ben.

Ama düşüncelerimin saçma olduğunu kanaatine varıp kafamı iki yana salladım. Ne yani ben ben küçükken başka bir bebekle mi karıştırılacağım bu imkansızdı.

Düşüncelerimi bölen babamın telefonuna bilinmeyen bir numaradan düşen çağrıydı babam telefonu eline alıp çağrıyı yanıtladı.

"Alo."

"....."

"Evet benim" derken göz ucuyla bana baktı

"......"