Karanlık Yıldızlar

3.Bölüm: Kaybolanlar

İlk bölümler size sıkıcı gelebilir ama hikaye ilerledikçe karakterlerim olgunlaşacak ve kurgum daha güzel bir şekilde ilerleyecek daha heyecanlı olacak....☺️

3.bölüme hoşgeldinnnizzz
Kurgumu beğenirseniz oy vermeyi unutmayın...

🥺 lütfen 🥺

🩷Keyifli okumlar🩷

_________________________________

𐬺𐬼★𐬼𐬺

Kapkaranlıktı gökyüzü, sanki yok olmuş gibiydi fakat halen yerinde duruyordu.
Kuşlar bu saatten sonra uçabilir mi?
Ya da ben yaşayabilir miydim?

"Ay, gitmiş gibiydi. Gecelerimiz aydınlanmıyordu, yıldızlar bile kararıyordu sanki ağlayarak."

꧁✯꧂

Hava kararmıştı çaresizce beklerken boğazımdan bir damla su bile geçmedi. Ağlamaktan gözlerim kızarmış ve şişmişti.

Tam olarak 174 cevapsız aramadan sonra pes etmiştik. Hayatın durma noktasındaydık yapacağın hiç bir şey olmaması ve belkide onların şu an acı çekmelerini bile hissedememen kadar kötü bir şey yoktur.

Abimle prizin önünde telefondan bir geri dönüş bekliyorduk. Telefon nerdeyse bozulma durumuna gelmişti tam olarak 4 saattir açık ve üstüne şarja takıp aramaları gözden geçiriyorduk.
Umarım telefon patlamaz.

Rüya gibi bir şeydi, ama gerçekti.
Daha önce hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim kendimi, hiç bu kadar mutsuz olmamıştım.

Abimle masada birbirimiz ellerini tutup duygulanıyorduk.
"Kimi aramamız gerektiğini bilmiyorum John"dedi ağabeyim.

"Yapacak bir şey yok değil mi?"dedim.

"Komşuya gidip durumu söylesek olur değil mi?"

"Şansımızı demiyelim"dedim yorgun, bir şekilde.

Abimle hızlı bir şekilde kapının anahtarını alıp evin kapısını kapattık. Ve koşarak karşı komşunun bahçesine gittik. Şiddetli bir yağmur yağıyordu. Sıcacık tenime çarpıp beni huylandırıyordu.

Komşunun zilini çaldık. Kapının önünde küçük parlak bir Noel baba vardı. Abim kapıyı bir kaç kez çaldı fakat kapıyı açan kimse yoktu.

"Geri dönelim abi" dedim hızlıca pes edip bahçe kapısına doğrularak.

"John, bu önemli bir şey bunu önemsemek zorundayız anladın mı? Burda anne ile babanın ölüm haberini almak mı istiyorsun? Kendinde kal John sen bir kahramansın tamam mı?"

"Tamam abi"dedim sadece abimin yanına dönerken.

Abim tekrar zili çaldı, fakat kapıyı açan hiç kimse olmadı. Sağ ve sol tarafımızda bulunan pencerelerden içeriye doğru bakmaya başladık. Işıkları kapalıydı sadece süslenmiş çam ağacının üzerindeki renkli ışıklar yanıp sönüyordu.
En sonunda pes ettik ve ağlayarak eve geri döndük.

Abimle kahverengi deri koltuğun üzerine oturduk ve ikimizinde yaptığı tek şey duvara bakmak oldu. Abim ayağa kalkıp şarjda olan telefonu aldı ve beyaz orta sehpanın üzerine koydu. İkimizinde gözleri telefona döndü. Bu sefer de sadece telefona bakıyorduk dalıp gidiyorduk ağlayarak.