Karanlık Yıldızlar

6.Bölüm: Boşluk

𐬺𐬼★𐬼𐬺

"Yaşadıklarımız sizce normal mi? Bir melodi gibi kısa bir hayata sahip olmak...
Kısa bir dizinin ilk bölümü gibi, kısacık."

Yok olup gittiğimizde, gökyüzüne veda ettiğimizde kuşların o sakinleştiren sesi, yeşile boyanmış ağaç yaprakları birbirine çarptığında gelen o huylanma hissi yok olup gittiğinde, kendini çaresiz hissetmez misin?

"Bu karanlık bir hikaye, ölülerin yok olduğu, yaşayanların çöküp gittiği, kötülerin kazandığı, iyilerin kaybettiği, adaletsiz bir hikaye"
-John ve Anna'nın hikayesi
...

꧁✯꧂

Anna'nın anlatımıyla...

Yaşıyorum.
Hayattayım.
Tek bir sorun var.
Neredeyim ben?
Çıkartın beni burdan burası çok karanlık. Fakat onlar daha karanlık heryerimdeler etrafımı sarmışlar.

"YARDIM EDİN!"

Burası neresi? Hiç insan yok.
Sadece insan kılığında olan milyonlarca karanlık gölge var.
Kollarımı tutuyorlar ve çekiştiriyorlar. Beni sıkıyorlar ve sarılıyorlar.
Kollarım, onlar kararıyor. Hepsi yanıma gelmeye çalışıyor. Çok kalabalık ama çok sessiz ve karanlık.
Beni elliyorlar.
Kollarımı, yanaklarımı, yüzümü ve vücudumdaki heryerimi.
Saçlarımı düzeltiyorlar.
Boşlukta gibiydim ama aynı zamanda değildim.
Ellerimden tutup beni döndürüyorlardı.
İnsan gibiydiler ama çok karanlıklardı gözükmüyorlardı.
Parlıyordum.
Işıldıyordum.
Bembeyazdım.
Beyazlar içindeydim.
Yanıma yaklaşmaya devam ediyorlardı. Daha çok elliyorlardı.
Kimdim ben?
Özel birisi mi?
Bir Tanrıça mı?
Yoksa kimsenin görmediği bembeyaz bir gökyüzü mü?

"Çok çabalayabilirsin, kurtulmak istiyor olabilirsin." Dedi gözükmeyen ve sesi yankılanan birisi.

"Etrafına bak." Dedi.
"Geleceğini görüyor musun?"
"Hahaha! Göremezsin."
"Peki ya, şu etrafındakiler onların kim olduğunu biliyor musun?"
"Onlar sensin, onlar senin geleceğin, onlar senin her şeyin"
"Güzelliğine dayanamadılar ama elbet bir gün onlar gibi olacaksın."
"Ailesini öldüren bir zavallı olacaksın"

"Kimsin sen?" Dedim.

"Ben bir insandan çok daha fazlasıyım" dedi.

"Bunu bilemeyiz" dedim.

"Peki sen kimsin?"dedi.

Düşündüm. Kimdim ben? Adım neydi?

"Ben... b-bilmiyorum" dedim çaresizce.

Kahkaha atmaya başladı.

"Ne oldu? Dilini mi yuttun?" Dedi benle dalga geçerek.

"Hafızan nerede? Parçalara ayrılmış olabilir mi?"
"Artık belirsiz bir boşluksun"
"Geri dönüş yok. Hiç bir şey yok"

"Neredeyim ben?" Dedim.

"Kaybolmuşlar sarayı nasıl güzel bir başlık olabilir mi?"

"Neredeyim ben?" Diye tekrarladım.

"Kaybolan bedenleri hatırlıyor musun?"