Karanlık Yıldızlar

1.Bölüm: Gökkuşağı

Merhaba ben Rumeysa
Bu benim ilk kitabım, küçük yaşlarda hikaye yazmaya başladım ve kendimi geliştirdiğimi düşünüp roman yazmaya başladım,
Küçüklükten beri hayalim yazar olmak.
Bir kez bile olsa elime kitabımı almak istiyorum, bu yüzden kitabımı geliştirilmiş bir şekilde Wattpade yazmaya başladım.
Bu benim ilk bölümüm, umarım beğenirsinizzz.
🩷🩷🩷☺️☺️
İyi okumalar dileriiimm

————————————————————————

𐬺𐬼★𐬼𐬺

"Bulutlar açmadı, mavi gök orda mı?"
Cahit Zarifoğlu

Kapkaranlıktı ruhları, ama temiz kalplilerdi. Gökyüzü masmaviydi, kuşlar süzülüyordu gökyüzünde, en kötü çocuklar bile özür dilemeyi öğrenmişti düne kadar.
Ve şimdi de...
Heryer karanlık hiç kimse yok ruhları parçalanmış bedenleri ise kaybolmuş, ıssız sessiz sokaklarda.
...

Hiç kimse gölge olmak istemedi...

Karanlıkta kaybolan ruhlar, geri dönüşü olmayan milyonlarca yol, ardımızda bıraktıklarımız ve gelecekte bizi bekleyenler...

14.01.2010.

Karanlık... sadece karanlık ama bir ışık var. Bu ışık bize umudu gösteriyor.
Ormanda bize yolumuzu ve düştüğümüzde ise bize kalkmayı öğretiyor.

꧁✯꧂

Gözlerimi açtığım da tek gördüğüm şey, yüzlercen ağaç gövdesiyle tanışmak oldu. Saatin kaç olduğu hakkında en ufak bir fikrim bile yok.
Güneşin doğması gerekiyordu... ama... bir terslik vardı.

Önümü göremiyorumdum ve aynı zamanda çok fazla ağrım olduğu için kendimi ayağa kalkmak için zorlamıyordum.
Güneşi ele geçirmişlerdi. Tamamen karanlığa çekmişlerdi güneşimizi.
Sanırım... artık güneş yoktu. Işık kaynağımız gitmişti.

Artık tamamen karanlıktaydık.

Onlar... güneşimizi ele geçirdi.

꧁✯꧂

Efsaneler... gerçek olursa, o zaman ne olur peki? İnsanların öldüğü ve sadece bir karartıya dönüştü bir efsane. Karanlığa mahkum edilmiş biri olmak. Hapsolmuş gibi hissetmek...
Konuşamadığın ve sadece yeryüzünde belirmenin korkusunu yaşadığın bir efsane. Daha halen yaşayan insanları kendine benzetmek için seni görevlendirmiş olan, seni yöneten canlının diğer insanları da ele geçirmek için hepsine bir kusur bulan canlı. Karanlık bir efsane gerçek olursa, insanoğlu yaşamak için direnir mi?

___

John'un anlatımıyla...

İnsanları hatırlamaya çalışıyorum ama sanki zihnimde bir yerlerde kaybolmuşlar. Bir savaşçı olduğum zamanları hatırlamaya çalışıyorum ama sanki onlarda gitmiş gibi... bir çizgi roman gibi sanki, okudukça satır satır aklımın ucundan kaçıp gidiyor.

Bu arada ben John... hep gökyüzü olmayı hayal eden ama gökyüzüne bile bakamayan o çocuğum.

Ben gökyüzünde yıldızlarla savaşıyordum ama sanki bir çizgi romandaydım. Bilirsiniz çizgi romanlar... hoş görünen ama aslında o kadar da hoş olmayan kısa hikayeler.

Bir abim var ve evet sadece o kadarcık.