Calculus : Minsung

7

Selamm şimdi birazcık zaman atladık çok değil şöyle 1 ay kadar kurgunun gelişimi için önemliydi. İyi okumalar💚
*Aradaki görseller sosyal medyadır internetiniz kapalıysa açmanızı tavsiye ederim

Elimde oynadığım kalemi boynuma saplayıp şu an ölmeyi kesinlikle yeğlerdim. Son 1 ayım okul ev arasında geçmişti ve bu zaman boyunca sadece ders çalışmıştım biraz daha ders çalışırsam nefes alamayacağımdan emindim.

Liseden beri ilk defa bu kadar sistemliydim, çocuklarla görüşmüyordum, geceleri dışarı çıkmıyordum ve aldığım tüm dersleri vermek için sadece çalışıyordum tabii calculus hariç.

Son dersten sonra bir daha derse gitmedim Changbin'in tüm ısrarlarını görmezden geldim ve Minho'yla bir daha iletişim kurmakla uğraşmadım boşuna bir çaba olacağının farkındayım çünkü.

Egosunu başkası üzerinden tatmin eden, karşısındakini küçümsemekten zevk alan insanlardan hayatım boyunca nefret etmişimdir çünkü kimse kimsenin hikayesini, bulunduğu noktaya gelene kadar kaç kere düştüğünü, nasıl kalktığını bilemez. Sırf sen olduğundan daha iyi hisset diye binbir duyguyla savaştığını bilmediğin insanların üzerinde egemenlik kurmaya çalışıyorsan aslında hiçbir şey öğrenmemişsindir şu hayattan. Benim mottom  her zaman budur kimsenin hikayesini bilemezsin ünvanı, işi, yaşı ne olursa olsun iki kelime konuşmadığın birine tepeden bakamazsın ama maalesef üzerimdeki baskı ve yılgınlık yetmiyormuş gibi nefretim kanlı canlı karşımdaydı şimdi.

Her ne kadar sıkıcı geçse de iyi şeyler de olmuştu son bir ayda mesela Hyunjin ve Jeongin beklediğimden de hızlı bir şekilde aralarını düzeltmişlerdi anladığım kadarıyla eskisi kadar sık görüşmüyorlardı ama yıllardır içinde boğuldukları o garip histen kurtulmuş gibiydiler. Empati yaptığım zaman ikisini de çok iyi anlıyorum aslında. Alışkanlıklarından ve zaaflarından vazgeçmek dünyanın en zor işiydi benim için ve onlarda birbirinin zaafı ve alışkanlığıydı görüdüğüm kadarıyla. O yüzden bunları aşmak için adım atmaları bile büyük bir gelişmeydi bizim için.

Hayatımın bir diğer önemli noktası Chagbin'dir her zaman. Büründüğü kişiliğiyle duygularını saklamaya çalışsa da tek bakışla anlıyorum onu çünkü aynıyız. Hüngür hüngür ağlamak istediğimizde kocaman kahkahalar atarız birlikte, yorgun düştüğümü benden önce anlar ben de onu anlarım hemen belki de yıllardır başımın etini yemesi bu yüzden rahatsız etmiyor beni. Şu hayatta emin olduğum tek şey Changbin'in beni asla yalnız bırakmayacağıdır o yüzden kopamıyoruz zaten. Aramızda gergin bir dostluk bağı var birimiz tek bir adım atsa diğeri ileri çıkar yıllardır bu dengeyi korumak birinci vazifimiz haline geldi.

O yüzden ilk adımı atan yine Changbin olmuştu bana. Daha iyiydik son kavgamızdan sonra hatta ona müzik akademisi işinden bahsetmiştim o da "ne bok yersen ye" diyerek onayladığını belli etmişti benim için yeterliydi bu cevap.

Yine de beni şaşırtarak en büyük destekçim Jeongin olmuştu Hyunjin bile daha şüpheci yaklaşmıştı bu fikre.

Jaehyun'la konuşmuştum güz dönemi bitince okulla bir işim kalmıyordu kaldığım ders olursa ki biri zaten kesindi  bir sonraki güz döneminde verebileceğimi düşünüyordum o yüzden dönem biter bitmez akademide çalışmaya başlayacaktım. Çalışma fikri bir motivasyon olmuştu aslında bana. Çalmaktan delicesine keyif aldığım gitarı en az benim kadar hevesli çocuklara öğretecek olmak ya da her tuşuna dokunduğumda beni ayrı bir dünyaya götüren piyanoyla bu sefer başkalarını yolculuğa çıkartmak aşırı derecede haz verici geliyordu.

Okulu bırakmak en doğru seçenekti aslında ama bu zamana kadar yanımda olan arkadaşlarıma, aileme küfür gibi gelecekti bu hareketim o yüzden devam etmeye karar vermiştim.