GERÇEK AİLEM

🌿10.BÖLÜM: GÖLGE GERİ DÖNECEK🌿

Medya:Deren (gözlerini renkli ve saçını da biraz siyah hayal edin. Beğenmediyseniz bildirin veya aklınızda ki ile devam edin ♡)

İyi okumalarr oy vermeyi unutmayın olur mu😉

Bu bölümde olan tüm olay ve kurgular en ince ayrıntısına kadar hayal ürünüdür ve sadece bir kurgudan ibarettir

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Sabah gözlerimi sabahın ilk ışıkları ile gözlerimi açtım, biraz başım ağrıyordu ama sıkıntı etmedim. Yataktan kalktım ve banyoya girdim, küçük bir duştan sonra üzerime rahat edebileceğim bir şeyler giydim. Baş ağrım da şiddetlendiği için hap aldım ve aşağıya indim.

Pek iştahım olmadığı için sert bir kahve yapıp koltuğa geçtim.

Bugün sanırım şirkete geçerdim, tahminim olarak tüm dosyalar birikmişti. Ek olarak asistanımın dediğine göre bir sürü de toplantı olacaktı.

Ben telefondan toplantı içeriklerine bakarken zil çaldı. Kaşlarımı çattım ve kapıya yöneldim.

Açtığımda ise Hayat hanımı görmeyi kesinlikle beklemiyordum. Kaşlarımı daha da çattım,

"Sizin? Ne işiniz vardı burada?" Dedim mesafeli bir sesle.
Onların evinden kovulmamı izleyen bir kişinin evime gelmesi trajikomik bir durumdu.

Mahçup görünüyordu ve önümde eğilip bükülüyordu. "Kızım.. Ben seninle konuşmak için gelmiştim de-"

Lafını böldüm, "Şimdi mi?" Aradan günler, hafta geçtikten sonra gelmesi anlamsızdı.

Sözümle daha da mırın kırın etmeye başladı, "Hatalarımın farkındayım, seninle biraz da bu konu hakkında konuşmaya geldim,"

"Hayat hanım üzgünüm ama sizinle pek iletişim kurabileceğimi sanmıyorum. Ben size tüm önyargılarıma rağmen size bir şans verdim ama siz ne yaptınız? Beni oğlunuz kapının önüne koyarken siz cici oğlunuzun ameliyatı ile ilgilenmiyordunuz." Dedim sonlara doğru alaycılıkla.

Yutkundu, karşımda pişman, mahçup, bitik duruyordu. Ama bunların hiçbiri bana etki etmiyordu. İki duygu sömürüsü ile laflar geri silinmiyordu.

"Kızım ben davranışlarım için çok pişmanım, ne yapacağımı bilememiştim o an. Demirin o an ne yaptığını görmemiştim, görseydim inan ki engellerdim,"

"Görmediniz mi? Görmemeniz veya duymamanız imkansız Hayat hanım. Yan komşular bile oraya bakıyorlardı, bir yalanı uydururken inandırıcı olmanızı beklerdim."

"Kızım yalan söylemiyorum, inan bana lütfen.. seni.. seni ben çok özledim. Yıllar boyunca ayrı kaldım şimdi seni bulmuşken yine göz göre göre ayrı kalmak ist-"

"Hayat hanım bir daha evime gelmenizi istemiyorum."Dedim ve kapıyı kapattım.

Boş boş cümleler ile akıllarınca gönül almaya çalışıyorlardı. Halbuki bu cümlelerin aynısını ben evlerine gelmeden önce hastanede iken söylemişti ve bende salak gibi kanmıştım. Bir daha böyle bir hataya düşmeyecektim.

Göz devirdim ve içeri geçtim. Bir rahat yoktu.

Saatin geçtiğini fark ettiğimde odama geçtim ve saxs mavisi takım giydim. Saçlarımı ensemde topladım ve biraz makyaj, biraz da takı ile hazırlandım.

Çantamı ve telefonumu aldım ve aşağıya bahçeye çıktım. Hayat hanım gitmişti. Gitsindi zaten.

Arabama bindim ve şirkete sürdüm.