Verloren in de duisternis

Proloog

Haar tranen glijden van haar huid en verdwijnen in de mist van de afgrond. Een achttienjarig meisje zit op het einde van de afgrond te huilen. Ze heeft lang stijl blond haar met een witte lok. Het voelt raar. Het voelt raar om hier te zitten zonder haar. Het is allemaal haar fout. Door haar fout is ze weg voor altijd. Haar zus, Aurelia, is dood. Elin kan nooit meer met haar knuffelen, bij haar slapen, trainen, maar bovenal kan ze bij niemand meer terecht.
Het voelt alsof ze in een diepe put zit, waar ze niet uit kan klimmen. Elke keer als ze probeert omhoog te klimmen, valt ze weer naar beneden. Elin kan niet zonder haar leven. Aurelia was alles voor haar. Ze was haar beste vriendin en voelde aan als een zus. En nu heeft ze niemand anders meer. Ze is helemaal alleen. Er is maar een ding dat haar nog te doen staat: haar wreken. Ze zal de moordenaar voor haar doden en dit keer zal ze niet falen. Dat kan niet. Ze zal niet falen. Ze zal, zolang ze leeft, nooit meer falen. Elin is de gekozene. Ze is het sterkste wezen van heel Athienië. Niemand zal voor de rest van haar leven aan haar familie of haarzelf komen. Niemand zal hen kwaad doen. Dat kan ze niet laten gebeuren. Het is haar taak om iedereen te beschermen en dat zal ze ook doen.

Een grote zwarte schim komt uit de mist gelopen. Naarmate de schim Elin benadert, verandert het in een persoon. De broer van Elin, prins van Athienië, kijkt met een wanhopige blik naar haar. Telkens wanneer ze iets niet meer weet, staat haar broer voor haar klaar. Elio is degene die haar recht houdt. Hij kent Elin beter dan wie dan ook. Soms zelfs beter dan haarzelf. Hij is een deel van Elin, maar sinds haar dood is hij nauwelijks een bekende. Ze hebben al weken niet meer met elkaar gesproken. Niemand heeft nog met haar gesproken. Het is alsof ze een levende geest is geworden.
Hij heeft haar nog nooit zo gezien. Zolang hij zich kan herinneren, is ze de liefste en vooral vrolijkste persoon in Athienië. Ze is de inspiratie van iedere inwoner. De moordenaar heeft haar deze keer echt gebroken. Ze is geen inspiratie meer. Ze komt niet meer in de stad om de inwoners hoop te geven. Ze komt niet meer om een 'goedendag' te zeggen. Iedereen begint bezorgd te worden. Dit is haar niet meer. Een deel van haar is met Aurelia gedood. Van zonsopgang tot zonsondergang zit ze in haar kamer. Ze probeert hem te vinden, maar dat lukt haar niet. Het is een moordzaak die onopgelost zal blijven. Het is al weken geleden dat iemand de dader nog heeft gezien. Hij is waarschijnlijk al lang gevlucht.
"Elin, je kunt ons niet voor eeuwig ontwijken. Ik weet dat je om ruimte hebt gevraagd, maar ondertussen zijn er al twee maanden verstreken. We weten dat je het zwaar hebt, maar denk je dat je de enige bent? Iedereen hield van haar."
"Niet zoals ik dat deed.", stottert ze met tranen.
Elio gaat naast haar zitten. Hij hoopt dat hij zo makkelijker met haar kan praten. Hij hoopt dat hij haar tot redenen kan brengen. Ze moet Aurelia loslaten en verder gaan.
"Je beweert dat je van haar hield, maar je was niet eens aanwezig op haar begrafenis. Aurelia zou willen dat je was om afscheid te nemen.", zegt Elio rustig. Hij wil haar niet kwetsen, maar dit is de enige manier om tot haar door te komen. Ze moet de waarheid horen.
"Ik ... Ik kon het niet. Ik wist niet wat ik tegen haar moest zeggen. Aurelia was als een zus voor me. Ze woonde al zolang ik me kan herinneren in het paleis. Ik wist niet hoe ik afscheid moest nemen. Ik kan nu nog geen afscheid nemen. Ik stelde voor om dit samen te doen. We zetten onze levens elke dag op het spel en omdat ik niet sterk genoeg was, is zij nu dood."
"Je moet niet vergeten dat ze haar leven gaf voor ons, zodat wij verder in haar erfenis kunnen leven. Zo zou ze het gewild hebben. Als ze je nu zou kunnen zien, zou ze zich schamen. Jij bent de gekozene, Elin. Je zou je er beter naar gedragen."
"Ik heb dit nooit gewild. Ik haat het om de gekozene te zijn. Van mij mogen andere tijdreizigers de gekozene zijn. Ik ben ... ik ben het niet waard!"
"Komaan Elin, je hebt al meerdere keren tegenslagen gehad, maar je kwam altijd sterker terug", zegt Elio terwijl hij een bloem plukt, "Moeder Natuur zou nooit de krachten aan jou geven, als ze dacht dat je het niet aankon."

Hij blaast de bloem van zijn handpalm. De bloem wappert naar beneden in de afgrond. Misschien heeft ze dat nodig. Zolang ze zich kan herinneren, is het haar lot om de inwoners te beschermen. Misschien is het tijd om dat los te laten en om een nieuw pad te volgen. Het is tijd om haar eigen pad te volgen.
Elio geeft haar een ijzeren medaillon, waarin een zwart-witte foto van hun drieën: Elin, Elio en Aurelia, inzit. Ze zien er zo jong uit op de foto. Het lijkt wel een eeuw geleden dat deze foto is gemaakt. Ze hebben alle drie nog een babyface. Elio doet een pluk haar achter haar oren.
"Ik zeg niet dat je haar moet vergeten of achterlaten. Ik zeg alleen dat je verder moet gaan. Anders is haar dood voor niets geweest. Wees de gekozene die Aurelia in jou zag. Maak haar trots."
Als antwoord geeft ze een knik aan Elio. Ze weet dat het niet makkelijk is, maar dit hoort bij haar job. Soldaten gaan naar plaatsen waar hulp nodig is en soms komen ze niet allemaal terug. Het is tijd dat ze dat accepteert. Aurelia komt deze keer niet naar huis.
"Mama vroeg of je naar haar wilde komen", zegt Elio. Elin gaat met haar hoofd op zijn bovenbenen liggen. Ze draait haar hoofd om en kijkt naar de horizon.
"Kunnen we niet nog even wachten. De zon gaat net onder."
Aurelia hield ervan om elke avond samen met Elin het paleis te verlaten. Ze kwamen hier elke avond kijken hoe de zon wegzakte in de horizon. Ze hield van de kleuren en het is hier stil. Het is enkele kilometer van de stad. Het is verboden om hier te komen, omdat er verbannen tijdreizigers een beetje verderop ronddwalen. Het is hier gevaarlijk, maar de maan is altijd een teken geweest. Een teken dat ze opnieuw een dag hadden overleefd. Het klinkt misschien suf voor anderen, maar dit is hoe het tussen hen werkt. Elke dag zetten ze hun levens op het spel en soms weten ze niet of ze die dag zullen doorkomen. Hier kunnen ze rustig ademen en wachten tot er een nieuwe ontstaat.
"Waar je ook bent, Aurelia. Ik zal altijd van je houden. Ik zal je trots maken", fluistert ze.