Verloren in de duisternis

Hoofdstuk 15

Haar voeten schuiven over de evenwichtsbalk. Ze hurkt door haar knieën en duwt zich zo hard mogelijk van de balk af. Voor enkele seconden zweeft ze door de lucht.
Voor enkele seconden hoeft ze aan niets te denken. Ze hoeft niet te denken aan tijdreizen. Of aan Rowan. In haar hoofd is het volledig zwart.
Dit keer maakt het haar niet bang, maar juist blij. Ze is opgelucht dat de stem in haar hoofd haar met rust laat.
Ze belandt terug op haar voeten en rent naar het einde van de balk. Ze duwt zich opnieuw af en landt met een achterwaartse salto.
"Ben je zeker dat alles goed gaat. Aangezien wat er gisteren gebeurd is", vraagt Anna bezorgd.
"Voor de duizendste keer: ik ben oké.", zegt ze met een klein lachje.
Het doet pijn om te weten dat Rowan tegen haar had gelogen. Maar wat verwachtte ze? Hij is een vampier. Hij is een leugenaar. Hij is haar vijand.
Ze moet hem vermoorden, voordat hij haar vermoord.

Beatrice en Anna wandelen door de gangen van de universiteit.
"Je begint terug goed te worden."
"Voor jaren achterstanden te hebben wel, maar ik kan jullie niet bijhouden."
"Dat kun je wel. Zie ik je straks?", vraagt ze en ze geeft haar een knuffel, "Succes met Rowan."
Zoals gepland, doet ze vriendelijk tegen Rowan.
Ook al weet ze dat ze hem niet kan vertrouwen. Ze wil hem zo graag vertrouwen. Ze weet niet wat het is, maar hij is anders. Niet alleen omdat hij een vampier is.
Als ze bij hem is, hoeft ze niet te denken aan haar krachten of aan de bovennatuurlijke wereld. Het is gewoon hem en haar. Samen.
Rowan, Thomas en Hayley willen ontdekken, wat de amulet betekent. Dat is precies wat Beatrice ook nodig heeft. Ze moet het ook weten. Hoe kan ze haar krachten beheersen, als ze geen idee heeft wat ze betekenen?
Bovendien moet ze nog steeds, haar amulet terugkrijgen. Het ligt nog altijd in de kluis.
Rowan zegt dat ze nog niets hebben ontdekt over de amulet. Denk hij echt dat ze dat echt geloofd? Ze zeggen niet eens de waarheid tegen haar over de plaats. Laat staan dat ze gaan vertellen wat het betekent.
Ze hebben een hele bibliotheek vol met boeken. Misschien zijn die boeken van haar visioen de boeken die ze nodig heeft. Wat als daar alles instaat? Is het zo gemakkelijk?
Volgens het internet zou het meer komen met een raadsel. Al die woorden, die gloeiden, zijn moeilijk te ontcijferen. Het is moeilijk om een verband te leggen. Het is moeilijk om ze te lezen. Waarom is dit zo gemakkelijk?
 Rowan vraagt aan Beatrice naar antwoorden die ze zelf ook niet weet. Waarom moet ze alle antwoorden hebben? Zij is niet degene met een bibliotheek vol met mythes over de bovennatuurlijke wereld. De wereld, waar ze niets van begrijp.

Zijn ze bang voor haar? Zijn ze bang voor haar met wat ze kan doen met de amulet? Is die, kleine ronde schijf zo gevaarlijk dan?
Rowan vraagt steeds naar haar krachten - vooral over hoe ze de amulet zomaar kon teleporteren - maar Beatrice geeft telkens hetzelfde antwoord. 'Ik weet het niet.'
Telkens wanneer ze haar ogen sluit en als ze zich goed concentreert. Bedenkt Beatrice wat ze wil en dan is het al gebeurd. Het gebeurt in enkele seconden. Ze heeft geen tijd om na te denken. Ze piekert nooit lang over iets. Daar heeft ze geen zin en tijd voor.
Beatrice haat nadenken. Ze denkt na over een onderwerp, waarvan ze de antwoorden meestal toch niet weet. Het geeft haar barstende hoofdpijn.

Ze hebben allemaal tegen haar gelogen. Ze houdt er niet van, als men tegen haar liegt. De waarheid is het mooiste ding dat er bestaat.
Beatrice moet de amulet terug zien te krijgen. Ze moet de betekenis ervan weten. Misschien weet de amulet wel wat ze moet doen. Misschien weet hij waar haar boek is.
Na haar visioen was het uit het niets weg. Haar boek was het laatste wat ze nog had over de tijdreizigers. Het laatste wat ze had over haar stam.
Ze gaven haar antwoorden die ze nooit in haar eentje kon vinden.
Heeft Rowan haar boek gestolen? Misschien heeft hij met zijn snelheid het boek genomen, zonder dat Anna het door had.

Op het einde van de schooldag gaan ze met zijn drieën naar het bos. Waarom gaan ze niet naar Rowan zijn huis? Waarom doen ze het hier?
Hier is helemaal niets. Er zijn hier alleen maar planten en bomen. Ze wandelen verder.
Beatrice herkent het bos. Het is hetzelfde bos waar ze heeft gekampeerd. Het is de eerste keer, waar ze haar gave gebruikte.
Weten ze dat? Weten ze dat ze hier als eerste haar gave heeft gebruikt? Wat weten ze nog meer? Waren ze haar al langer aan het spioneren? Is ze echt gewoon een pion voor hen?
Ze gaan naar dezelfde waterval.
Het zicht blijft adembenemend, ook al heeft ze het al eerder gezien. Het is nog steeds zo prachtig als ze zich herinnert. Alles lijkt hier zo vredig. De vogels fluiten, het water dat naar beneden stroomt, de prachtige bomen achter haar, .... Het is zo vredig.
Ze kan hier wel uren naar blijven luisteren. Het geluid is heel kalmerend.
Naast de rand van het meer staat Thomas hen al op te wachten. Wat doet hij hier nu? Ze dacht dat ze met zijn drieën zouden gaan. 
Thomas geeft de amulet terug aan Beatrice. Waarom zouden ze eerst zo geheimzinnig doen over de amulet? Waarom geven ze de amulet nu aan haar terug? Waarom hielden ze het in een kluis? Waarom zegt niemand iets tegen haar? Wat is hier toch aan de hand? Wat weten ze nog meer?

Deze familie is echt niet te vertrouwen. Het zit vol met leugenaars. Zelfs Rowan is er een. Beatrice neemt de amulet uit de handen van Thomas.
Ze besluit om toch maar gewoon mee te werken. Misschien komt ze nog iets nuttig te weten. Rowan doet de amulet rond haar nek.
Beatrice draait zich om en kijkt diep in zijn ogen. Ze kan nog steeds niet geloven dat hij tegen haar zou liegen. Zijn ogen zijn zo mooi. Ze verdrinkt er bijna in. Zijn glimlach ziet eruit alsof hij zo vriendelijk is.
Waarom zou hij tegen haar liegen? Wist hij wel dat de amulet in de kluis lag? Misschien deed Michael het alleen zonder de rest ervan te vertellen. Het maakt niet uit wat Rowan wel of niet gedaan heeft.
"Probeer het gewoon", fluister Rowan in haar oor.
Zijn woorden zijn geruststellend. Beatrice voelt zich al meer op haar gemak. Ze haat het dat ze met krachten zit opgescheept die ze niet begrijp.
De band tussen haar moeder en haar is echt verslechterd. Terwijl het haar en Anna juist dichter bij elkaar bracht.

Ze sluit haar ogen en concentreert zich. Het is zwart. Ze ziet niets. Het is te donker. Ze zit in de duisternis. Er is hier helemaal niets. Het is hier koud. Beatrice krijgt een bloedneus. Rowan rent naar Beatrice.
"Beatrice?", zegt hij, maar Beatrice hoort hem niet. 
Thomas gaat naast Rowan staan.
"Ze zit in een visioen. Ze kan je niet horen, Rowan."
"We moeten toch iets doen", schreeuwt hij door het dal.
"Dat gaat niet. We kunnen haar niet helpen. Ze staat er alleen voor."

Beatrice zit verwikkeld in haar visioen. Ze rent door de duisternis. Er komt geen einde aan. Is dit hel? Waar is ze?
"Is hier iemand?", roept Beatrice.
Er komt geen antwoordt. Het is muisstil. Ze kan zelfs haar eigen stem niet horen. Beatrice is helemaal alleen.
Ze vindt dit maar niets. Hoe komt ze terug?
Haar hartslag stijgt. Beatrice draait om zich een, maar ze ziet niets. Ze vindt dit echt niet meer leuk. Waar is ze?
"Is hier iemand? Hallo? Help", roept ze opnieuw.
Het zweet staat op haar voorhoofd. De druppels vallen tot op de grond.
"Help!", schreeuwt ze met tranen in haar ogen.

Beatrice loopt verder de duisternis in. Er is geen uitgang.
"Hallo?", roept Beatrice nogmaals.
Ze laat zich zakken op haar knieën.
Ze wil niet alleen zijn. Het is zo donker. Het doet haar denken aan de keer dat ze opgesloten zat in de badkamer. De sleutel was gebroken en de stroom was uitgegaan. Er was geen licht. Alleen maar oneindige duisternis.
De tranen rollen van haar wang.
"Help, alstublieft. Ik wil niet alleen zijn", zegt ze vol tranen.
"Je bent niet alleen, Beatrice", zegt een meisje met strak blond haar.
Beatrice gaat rechtop staan.
"Wie ben je?"
"Je hoeft geen antwoorden te stellen waar je het antwoordt al van weet, Beatrice."
Beatrice staat stokstijf. Ze kan het niet geloven.
"Elin?"
"In levende lijven. Tot zover je levend kan noemen natuurlijk.", zegt ze met een lach.
"Wie ben je? Ben je echt een tijdreiziger? Heb je hulp nodig? Waarom heb ik krachten? Waar ben ik? Wat is hier aan de hand?"
"Rustig, Beatrice. Een vraag tegelijkertijd. Maar ik hoef je vragen niet te antwoorden, Beatrice. Je weet de antwoorden al. Misschien nog niet direct, maar je zal ze vinden. Vertrouw op je instincten. Je bent niet voor niets gekozen. Je moet teruggaan, Beatrice. Je hoort hier niet thuis in de duisternis. Het is niets voor jou. Wordt wakker.", zegt Elin terwijl ze haar tranen van haar wangen veegt.
Elin vervaagt in de duisternis. Beatrice probeert haar te grijpen, maar dat gaat niet. Ze is een geest die aan het verdwijnen is.