Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
┏━━━━━━༻❁༺━━━━━━┓ "Derinlerimde bir yangın, asla sönmüyor. Yandıkça yanıyor, Yanıyor da hep bana sıçrıyor."
┗━━━━━━༻❁༺━━━━━━┛
Mavi Gri Ölümle Yaşam Arasında
🥀
Son kalp atışlarımın ritmini duyar gibiydim her bir hamle bir kalp atışımdı. Kalbim atacak atacak daha sonra duracaktı. Zor olan itiraf değildi, zor olan itiraf ettikten sonrasıydı. Yanmak gibiydi, bin yangınıma bir eklemek gibiydi.
Yandığımı hissediyordum.
Diri diri yanıyordum karşısında, on yedi yıllıkyaşamımın onuncu evresinde girmişti bu adam hayatıma. Ben on yaşımdayken kendisi yirmi bir yaşındaydı. Nerdeyse yedi yıldır her anımdaydı. Bu hislerin ilk başta basit bir hayranlıkolduğunudüşündüm ama ben büyüdükçe hislerimde büyüdü. Ona göreçokküçükkalıyordum ama yaşadıklarım beni öyle bir büyütmüştü ki değilyirmibeşyaş, beni kırk yaş yaşlandırmıştı.
İnsanın içide yaşlanıyordu.
Bıkkındım, isyankârdım, yorgundum ve hep arkamda olan bu adamdı.
Bu ilgiye muhtaçlıkta değildi. Eğeröyleolsaydı ona her şeyi anlatırdım. Bu ayrımıçok net yapabiliyordum. İlgisini değil aşkını istiyordum.
Çevresinde onun yaşlarındaçokfazlakız vardı. Afşin üniversitede bayağı popüler birisiydi, üniversiteden sonra hemen askerliğebaşlamışbordo bereli olmuştu. Komutan olma yolunda ilerliyordu ve böyle giderse olacaktı. Çok çalışkandı, kafasınakoyduğunuyapardı. Saçmalasan bile seni kırmaz dinlerdi. Yüzümü güldürmekiçinsevdiğim en ufak ayrıntıyı dahi unutmuyordu.
Ona yıllar önce, Karanfil demiştim. Karanfilleri çok severim abi.
Küçücükçocukkenağzımdançıkan herhangi bir kelimeydi. O anda Afşinyoğundu ve telefonla konuşuyordu. Beni dinlediğini bile bilmiyordum ta ki elinde bir karanfille gelene kadar.
