Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
┏━━━━━━༻❁༺━━━━━━┓ "Sen yaşanmamış say, ben kaldığım Yerden seni sevmeye devam edeceğim. ┗━━━━━━༻❁༺━━━━━━┛
Kaldık Böyle Yakma Tenimi
🥀
Ellerimi kaldırarak yattığım yerden sargılı bileklerime baktım, kaldırmakbilecanımıinanılmaz bir biçimde yakıyordu. Sanki bileklerimi değil ellerimi kökünden kopartmıştım. Öyle bir acı hissediyordum ve kımıldatmak çok zor geliyordu, her seferinde ağlamamak içindişlerimi birbirine bastırıyordum.
Hastanede 4. Gün
Ölmeyi beceremedim. Hiçbir şeyi beceremediğim gibi.
Şimdi ne yapacaktım?
Aklımdangeçen tek cümle buydu, ben şimdi ne yapacaktım? Bir amacım vardı, intihar etmekti. Bu şekilde gidişatımı planlamış, üniversite sınavına dahi çalışmamış, ölüp gideceğimiçin son itiraflarımı gerçekleştirmiştim. Sınava bir ay kalmışken babamdan kurtulmak için sınava çalışmaya başlayamazdım. Bir ayda konular yetişmezdi, babamla biryıl daha geçiremezdim. Elim kolum bağlanmışken ellerimle yüzümü kapatıp içliiçliağladım, gözlerimin beyazı kıpkırmızıydı.
Babamı dörtgündür kendimden uzak tutuyordum, bu odaya giremiyordu. Girmiyordu değil, giremiyordu. Korkudan çığlıkatıpağlamam Afşin'i delirtiyor, anında hemşireler dibimde bitip kollarımaiğneler geçiriyordu. Sürekli uyutuluyordum ve bu iyice çökmeme sebep oluyordu.
Karanlığı seviyordum ama karanlığım zifiri bir karanlık altına girmişti, küçücük bir ışık bile göremiyordum. Kendi karanlığımda kurduğum o küçücükışık intihar edip gitmekti. Ama o da olmadı, onu da becerememiştim.
Başımağrıyordu, uykumdan yeni uyanmıştım ve sürekli bu döngüde olmak başımı ağrıtıyordu.
"İncir'im?" Diye soran bir sesle irkilip ellerimi yüzümdençektim. Zihnimin deliler gibikonuşmasından Afşin'in yanıma gelip bir sandalyeye oturduğunu bile duyamamış görememiştim. Kuruyan dudaklarımı dilimle ıslatırken ıslak gözlerle yüzünebaktım. Keşke diyordum, keşke o denize atlasaydım.
