┏━━━━━━༻❁༺━━━━━━┓
"Özgürlüğümün ilk yağmurunu bana
veren kişi bu şefkat dolu adamdı.
┗━━━━━━༻❁༺━━━━━━┛
Geceler Kara Tren
🥀
Korkuyla etrafına bakışlar atan gözlerim en çok evin içine bakıyordu. Evin içinde neler oluyordu bilmiyordum, tek bildiğim göğüs kafesimin çatırdamasıydı. Hayatım boyunca sürekli korkuyla yaşamıştım
Şimdiyse apayrı bir gelecek beni içine çekiyordu. Afşin beni artık babamın eline bırakmazdı. Karmakarışık bir durum ciğerlerime bıçak saplıyordu.
Yanımdaki adam gitmişti, içeriye yeniden girmiş beni arabanın içinde yalnız bırakmıştı. Arabanın kapısına doğru oturmuştum ve temiz hava yüzüme çarpıp gozyaşlarımı kurutuyordu. Ayak bileklerimin üzerinde olan eteğimi uçuşturuyordu. Yutkundum, yutkunuşum dilime yayılan acı bir tattı. Ellerimdeki pet şişeyi sıkmaktan sürekli sesler çıkıyordu.
Ne zamandır burada öylece duran evi izliyordum bilmiyordum, babam çığlık atıyorsa ben duyamıyordum. Tıpkı kimsenin sesimi hiç duymadığı gibi. O evde olan evde kalırdı, içeriden dışarıya ses gitmezdi. Yıllarca çığlığım dışarıya çıkmamıştı.
En sonunda kapıdan Afşin'i zorla çıkarttıklarını gördüm. Sanki hâlâ içeriye girmek için savaşıyordu ama arkadaşları ona izin vermiyordu. Boyu zaten 1.97 idi. Bir de üzerine böyle sinirlenince çok heybetli görünüyordu. Dizlerimin üzerindeki ellerimi yumruk yaptığımda şişe ellerimin altında hışırdadı.
Gri gözlü adam Afşin'in öfkesine kahkaha attığında onun bu kaoslardan hoşlandığını anladım, kimse bu duruma gülemezdi ama bu herif hoşuna gidiyor gibi kahkaha atıyor bir yandan da Afşin'i arabaya doğru sürüklüyordu.
"Sizinde amınıza koyarım, bırakın lan!" Diye sinirle haykırdı Afşin, parmaklarımı birbirine kenetleyip olanı sessiz sessiz izlemeye devam ettim.
Gri gözlü olan," Bizim amımız yok Afşin." Diye cilveli bir sesle konuştu." Olsaydı ilk sana verirdim."
Diğer adam bu kelimeye kızmış gibi," Baran!" Diye haykırdı," Abuk subuk konuşma lan! Afşin zaten bizi duyamıyor! Kendisini kaybetti, bir de seninle uğraşıyoruz!" Afşin hâlâ," Bırakın lan!" Diye çırpınıyordu." Lan bırakın lan!"
Adının Baran olduğunu öğrendiğim adam gür bir kahkaha patlattığında kızıl olan öfkeyle soludu." Zaten adamı kan içinde bıraktın Afşin! Ya öldüyse!"
İrkilip evin içine baktım, babam normalde bu kadar sakin durmazdı. Eğer baygın değilse kalkıp peşlerinden gidecek kadar arardı belasını. Ama gelmemişti, gelmemişti çünkü bilinci açık değildi. Gerilen damarlarım midemi artık bulandırıyordu.
