Risks of love 《B.W.S.》

What the...?

"Kate? Jij ook nog een double chocolate?" Ze schud haar hoofd als ze met grote ogen haar mobieltje in haar zak stopt en opstaat. "Nee, sorry... Niels is ziek en ik moet er nu naartoe. Hij was al ziek, dat weet ik wel. Maar het word alleen nog maar erger. Het spijt me. We maken het later af oké?" Ik knik zuchtend. Ik heb net een Strawberry & Cream besteld en deze is al klaargemaakt, dus dan drink ik die eerst we even op. "Wens je hem beterschap van mij?" Zeg ik terwijl ik de barman zijn geld geef en ik haar snel een knuffel geef voor ze gaat.

"Doe ik. Je mag mee, maar ik zie dat je al besteld had. Ik kom morgen nog wel even langs. Wel thuis." Het is al half 9 en ik ga zo ook naar huis...

Ze pakt haar sleutels en verlaat Starbucks. Ik kijk om me heen. Met mijn ogen glijd ik langs de mensen. Veel stelletjes. Jong en oud. Bij de deur een klein meisje met ik denk haar oma, ze verteld haar oma de mooiste verhalen. In de hoek bij de deur van de bezemkast zie ik een jongen zitten. Hij komt me ergens bekend voor. Bruine krulletjes, leren jasje, bruine ogen. Niet verkeerd... Hij is alleen en kijkt alert om zich heen.

Er komt schreeuwend en met hun armen zwaaiend een groepje jongens binnen. Beetje stoer doen. Allemaal spuuglelijk. Ik neem een slok van mijn Strawberry & Cream en zit nog altijd aan de bar. De barman knipoogt steeds naar me waar ik de rillingen van krijg.De schreeuwende jongens worden meteen geholpen en gaan zitten aan de grootste tafel.

Na een tijdje staat 1 van de jongens op en loopt naar me toe. "Zeg... Kom jij hier vaker?" Zijn adem stinkt maar het is onbeleefd dat aan te geven dus zet ik mijn beste pokerface op. "Ja, hoezo?" "Ik ken je niet." "Ik jou ook niet dus 1 pot nat toch?" "Maar ik wil je graag leren kennen. Sorry, Ricardo." Hij steekt zijn hand naar me uit. Ik schud hem wantrouwend. "Jonne." Ik neem nog een slok en kijk weer om me heen. Ik hoop echt dat hij nu vertrekt en gewoon nooit meer terug komt. Mijn ogen blijven weer hangen op de jongen in de hoek. Hij kijkt me strak aan met een gezichtsuitdrukking die ik niet kan plaatsen.

"Wat doe je graag?" Vraagt hij. "Sorry, kun je dat herhalen?" "Wat doe je graag?" Herhaalt hij grinnikend. "Oh, ik? Ik speel graag gitaar. Ik moet het alleen nog, ehh... Leren zeg maar." Ricardo schiet in de lach. "En jij?" Vraag ik om de aandacht weer van mij af te krijgen. Ik vertel deze freak liever niet te veel. "Ik speel voetbal." "En welke positie?" Ik heb totaal geen verstand van voetbal en ik zou niet weten welke positie waar speelt, maar dat kan me niks schelen. Ik kijk hem zo min mogelijk aan. "Centraal middenveld."

Als ik mijn beker leeg heb kijkt Ricardo op een vragende manier naar de barman. Deze knikt en dan wendt Richard zich weer tot mij. "Zou je even met me mee willen gaan?" "Waarom?" "Gaan we moeilijk doen? Ik vroeg ga je met me mee, geen verdere vragen." "Hoezo?" "Omdat ik anders geweld ga gebruiken daarom." Bijt hij me sissend toe. "Oké, rustig. Ik gooi dit weg en ik loop met je mee." Het kan me niet eens meer schelen dat hij uit z'n vreet stinkt, ik kijk hem toch niet aan. Ik gooi mijn lege beker weg en loop achter Ricardo aan. Dat slappe geouwehoer van hem daar word je ook helemaal schijt van.

Hij opent de deur van de bezemkast. Opeens schieten er allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik heb eerder gehoord van een bende jongens die in de stad meisjes verkrachten of af en toe eentje neerknallen omdat ze niet doen wat zij zeggen. Is Ricardo lid van die bende? Ik huiver en loop langs de jongen, nu toch wel zenuwachtig wat hij van me wil. De jongen kijkt me gespannen aan en ik weet toch echt 100% zeker dat ik hem herken...

Ricardo sluit de deur achter me en ik kijk hem straks aan. Knikkende knieën en een hogere hartslag die hij waarschijnlijk kan horen. "Trek je kleren uit." Zegt hij kalm. "SORRY?!" Hij sluit zijn ogen en zucht diep. Hij stopt zijn hand naar achteren en terwijl hij naar me schreeuwt: "TREK JE KLEDING UIT BITCH!" trekt hij een revolver. Mijn ogen worden groot als hij deze op mij richt.

Ik trek mijn t-shirt uit en blijf naar hem kijken. Ik hoop dat iemand zijn kreet van net gehoord heeft. Ik buk en sta op het punt mijn veters los te trekken als de deurklink heen en weer gaat. Deze zit natuurlijk al op slot. De persoon aan de andere kant begint steeds harder te trekken maar geeft het uiteindelijk op. Ik zucht en kijk weer naar beneden om verder te gaan met mijn schoenen, als de deur plat getrapt word. De jongen met het leren jasje, de bruine ogen en de bruine krulletje staat in de opening. Hij veegt zijn jasje schoon en kijkt naar Ricardo die nu zijn revolver op hem richt. Ik trek snel mijn t-shirt weer aan. "Leg dat geweer maar weg." Grinnikt de jongen.

Is dit een grapje? Wil hij op die manier tegen deze doorgedraaide gek ingaan? Dan schiet hij ons beide nog neer! Ik denk na. "Oh, en waarom zou ik dat doen? Ik ben echt niet bang voor jou." Zegt Ricardo met een gemeen lachje die zo recht uit een horrorfilm kan komen. "Daar ben ik niet zo zeker van." De jongen kijkt hem strak aan en zet een aantal stappen naar voren, Ricardo zet het dubbele aantal stappen naar achteren. Ik moet die jongen helpen. "Wie ben jij en wat doe je hier? Dit is niet jouw business dude." "Oh, echt niet?" "Nee, echt niet. Dus flikker nou maar op." "Weet je wat ik denk? Ik denk dat jij een van de groentjes in de bende bent en dat je lang niet weet wat je moet doen. Anders had je ons beide toch al neergeknald nietwaar?" De jongen heeft een mooie zachte stem. Een warme stem.

Ik zie hoe het wapen in zijn hand trilt. Dit kan ik. Jonne even doorzetten nu. Niet denken aan de gevolgen, gewoon die jongen helpen. Van achteren pak ik behendig zijn wapen af en gooi deze over Ricardo naar de jongen. Hij vangt hem en richt hem op Ricardo. Ik houd mijn hart vast. "Laten we een deal sluiten, oké?"Begint de jongen weer. "Ik doe jou en je domme vriendjes niks, als jullie met zijn allen met 3 seconden de straat uit zijn, De tijd begint te tikken." Ricardo zet het op een lopen. "JONGENS RENNEN!" Roept hij snel."1...." De jongens rennen gezamenlijk Starbucks uit. "2!" roept hij. Hij loopt naar de ingang en kijkt de jongens na. "3!" Hij lacht en haalt de lading uit de revolver. Deze stopt hij in zijn jaszak en het wapen zelf stopt hij in zijn broek.

Ik ga tegen de muur staan en laat me zakken. Ik zit nu met opgetrokken knieën tegen de muur en houd mijn armen voor mijn gezicht, wat was dit? Iedereen is in paniek en ik snap ook echt wel waarom.

De jongen komt aan met een glas water. "Gaat het?" Vraagt hij met zijn charmante, warme, bezorgde stem. Ik knik en neem een slok. Hij steekt zijn hand uit en helpt me overeind. Er zijn nu enkele centimeters lege ruimte tussen ons in. Hij schraapt zijn keel en laat me aan de tafel zitten waar hij eerder ook aan zat. Ik neem nog een slok water. "Hay." Stamel ik. "Bradley. Aangenaam." "B-B-Bedankt, voor w-w-wat je d-deed." Ik schaam me dood. Normaal praten kan ik niet eens. Niet dat hij me nerveus maakt, integendeel.

Ik sta op en zie dat hij hetzelfde doet. "Je kunt beter naar huis gaan, ik zal meelopen naar het einde van de straat." Ik knik en pak mijn telefoon. In stilte lopen we naar het einde van de straat.

"Bradley... Hoe kan ik je hier in hemelsnaam voor bedanken?" "Dat hoeft niet. En geloof me, we zien elkaar snel weer. We praten dan wel weer verder." "Maar... Brad, ik probeer je te begrijpen." Hij zet een scheve grijns op. "Dat lukt je niet. Ik leg het je later misschien nog wel eens uit." Ik kantel mijn hoofd en kijk hem niet begrijpend aan. Lachend kijkt hij mij aan. "Dag Jonne." Grinnikt hij. Hij draait zich om en loopt weg. De straat over en voor een steegje blijft hij staan. Hij draait zich nog een keer om en steekt zijn hand op. Verward zwaai ik terug. Hij gaat het steegje in en ik kijk hem na tot hij uit het zicht verdwenen is.

Hoe wist hij mijn naam? Heb ik die verteld? Nee toch? Hoe bedoeld hij: We zien elkaar snel weer? Ik loop vol vragen verder.

_____________________________

En? Wat vinden jullie? Laat het weten ik ben benieuwd!!