Risks of love 《B.W.S.》

And now?

p.o.v. Bradley.

Ik denk na. Jonne zit nu hier in de auto en de bende zal ons niet vinden zolang we blijven rijden. Maar... hoe nu verder? We kunnen niet dagen, weken of misschien zelfs maanden in een auto slapen... Ik zou Joe kunnen vragen of hij hotels kan boeken vanaf volgende week? We kunnen 2 nachten blijven, weer verdergaan, 1 nacht in de auto blijven slapen en weer verder rijden? Dan moeten we een week in de auto slapen. Het is even niet anders...  Zie het als een wereldreis.

De stilte begint me op mijn zenuwen te werken en ik word er chagrijnig van. Jonne lijkt diep in gedachten verzonken, ver van deze plek vandaan. Een vredige plek waar alles beter is dan hier. Sterker nog, alles IS beter dan hier. We zullen voorlopig leven in onzekerheid...

Ik besluit Joe te bellen en hem in te lichten dat we opnieuw bedreigd worden. Hij zal het vast op prijs stellen dat hij het nu wel van mij zal horen en niet via derde hand. "Joe, ja hey, met Brad." "Ja, heey jongen, hoe is het nou?" "Ja, nou... Ehh..." "Wat is er?" "Ja, nou... Jonne heeft weer een sms gekregen met een dreiging, van dezelfde persoon. We zijn hem gesmeerd en rijden nu op ehh... Weet ik het ook, ergens op een snelweg. Wat moeten we doen?"

"Jezus... Eh.. Ik boek een hotel in de buurt voor jullie, ik gebruik de track app wel even en voer je nummer in. Ik sms je zo de gegevens van de boeking." "Is goed, we rijden door tot vanavond een uur of 6, dan kunnen we eten in het hotel en de volgende ochtend weer vertrekken. Geloof me die kerel heeft overal zo z'n mannetjes wel zitten..." "Dan boek ik voor morgenavond weer een hotel. Geen probleem. Is de politie ingeschakeld?" "Als het goed is wel. Maar als jij even aangifte kunt doen tegen Aiden Malony, zou dat fijn zijn. Hij is de man die dit begon." "Doe ik. Doe voorzichtig." "Tuurlijk." Joe hangt op en ik leg mijn telefoon in de bekerhouder om hem goed in de gaten te kunnen houden.

P.o.v. Jonne.

"En... ehh... sorry dat ik niet opnam,  niet antwoorde op je berichtjes en dat ik zo dom deed... Ik heb gewoon het gevoel dat het allemaal mijn schuld is. Dat je opgesloten zat... Dat jij nu ook moet vluchten... De dood van Kate.... Het verlies van Niels..." "Dat is het niet. En het geeft niet. Ik had je alleen graag willen helpen dit alles te verwerken en je leven zonder Kate weer op te bouwen." Zucht hij. Hij lijkt echt verdrietig....

"Wil... je me daar misschien,  nouja,  nog steeds mee helpen?" Vraag ik zachtjes. Een glimlach verschijnt rond zijn mondhoeken. "Tuurlijk,  Jonne,  je weet toch dat ik je overal wel mee wil helpen? Je hoeft het alleen maar te vragen." Zegt hij. "Dat weet ik ook wel... maar." "Geen gemaar." Grinnikt hij. "Oké sorry..." lach ik. Ik schrik als er opeens een hond van achter mijn stoel op de achterbank springt en zijn hoofd tussen de stoelen steekt. Ik begin zacht te lachen. "Oh hallo,  wie ben jij?" Zeg ik zachtjes als ik hem over zijn kop aai. "Dat is Jesse." Grinnikt hij.

De hond,  Jesse,  begint te kwispelen. "Wat een schatje,  is hij van jou?" "Ja,  dat is mijn schatje. De jongens hadden ook op kunnen passen maar ik heb hem liever bij me. En zo te zien vind jij dat ook niet erg." Lacht hij. "Tuurlijk niet! Ze is super lief! Of is het een hij?" "een zij." Lacht hij. Jesse likt zijn wang. Ik schiet in de lach. "Ahh, Jesse." Zegt hij dan. Hij is schattig. Bradley is geen verwaande diva die alleen om zijn uiterlijk en om geld geeft. Hij geeft om anderen en het bevalt me wel. 

"Joe boekt straks een hotel voor ons, morgenvroeg vertrekken we weer en dan boekt hij weer een hotel." "En we blijven ons verplaatsen totdat die Aiden opgepakt is?" Hij knikt zuchtend. "Het spijt me Jonne, maar ik heb geen geschikte schuilplek of wat dan ook, daarom kunnen we zelf ook niet boeken, onze naam mag nergens geregistreerd worden. Anders hebben ze ons in no time gevonden." "Heey, Bradley?" "Zeg maar Brad." Zegt hij. "Ja, maar Bradley klinkt schattiger." "Wat wilde je zeggen?" Zegt hij met een brede glimlach. "Ik neem het je niet kwalijk. Het is niet jou schuld dat die flapdrol van geen ophouden weet. En daarbij, ik vind het helemaal niet erg om op de vlucht te zijn als jij bij me bent." Hij lacht verlegen en krijgt een kleur. Schattiggg... 

Het is waar. Als hij er is voel ik me veilig en een stuk vrolijker. Hij kan me helpen Kate achter me te laten. Ik ben ervan overtuigd. Hij zet de radio aan en staart voor zich uit terwijl hij het verkeer in de gaten houd. 

*paar uur later*

Het is nu half 3,  we stoppen even bij subway voor een broodje. Jesse springt vrolijk van de achterbank en rent voor ons uit de zaak in waar op de deur staat: NO DOGS. Ik zie de humor er wel van in, net als Bradley. Jesse komt de zaak weer uit wanneer er een man achter haar aan komt. Als de man weer in de keuken staat rent ze weer naar binnen. Een hond met humor kan je haar noemen. Bradley roept haar weer naar buiten. "wat wil jij?" Vraagt hij als hij Jesse aan de riem doet. "Wat is een echte aanrader?" Vraag ik hem uitdagend. "De spicy Italian is echt heel lekker." "Doe die dan maar." Lach ik. "Ik ben zo terug." Hij geeft de riem van Jesse aan mij en verdwijnt in het restaurant. 

Ik ga met Jesse op de rand van de plantenbak zitten en aai Jesse vrolijk over haar kop. "Brave hond." Fluister ik. Ik kijk om me heen om te kunnen ontdekken waar we zijn. Ik heb het afgelopen uur geen bord met een stad/dorp erop kunnen ontdekken...

Niks herkenbaars, geen bekend gebouw of standbeeld of een bekende straatnaam. Ja, de Hoofdstraat, nou wauw... Daar zijn er zo veel van.

Bradley komt terug met de broodjes en we lopen weer naar de auto. Jesse springt weer op de achterbank en ik op de bijrijdersstoel. Nog even 3 uurtjes in de auto volhouden....