Risks of love 《B.W.S.》

On warpath

P.o.v. Jonne.

"Jonne. Word je wakker? We gaan." Hoor ik James zachtjes. Ik open langzaam mijn ogen en zie dat zijn arm nog steeds om me heen ligt. Ik spring op en het eerste wat ik doe is grijpen naar mijn telefoon. Ik heb 3 smsjes. Eentje van t nummer van Kian.

Eey Bitch. Nog 62 uurtjes en een minuutje. Ik zou maar opschieten. Of moeten we meer gaan halen? Ik noem een voorbeeld... Je ouders misschien? Heey,  schiet maar op met je oplossing.

Ik slik. Volgende. 2 van Bradley.

Ze slapen zo ongeveer 5 kamers verderop. Gaat wel lukken xx

Ik wil niet dat je denkt dat ik niet wil dat je me komt halen. Ik wil alleen dat je weet dat ik niet wil dat jij het loodje legt. Je bent mooi. Xx

Mijn hart pompt zo snel dat mijn lichaam begint te gloeien en ik krijg tegelijk kippenvel. Ik spring uit bed en trek mijn schoenen aan. Ik pak mijn jas en tas en zie er vreselijk uit. Geen borstel,  geen make-up. Welkom in de jaren 30.

"Niels? Is het gisteren trouwens gelukt?" "Ja. Ze zitten ver buiten de stad, ik heb het kenteken van de bus in mijn telefoon gezet en de broer van Ricardo heeft me een track app gestuurd zodat we ze kunnen volgen." "Goed werk." Lach ik. "Kom op. De tijd tikt weg mensen." "Doei Luke!!" Roepen we allemaal. "Doeii! En Succes!!" "Dankjee!!" We rijden vol gas weg en de zenuwen bekruipen me weer. Niels en Kate zitten weer samen op de motor en rijden voor ons.

We hebben allemaal zo langzamerhand wel door dat dit een zware dag gaaat worden. Ik kijk constant bang maar mijn telefoon, die elk moment weer kan gaan trillen. Elke uur heeft dat ding iets te melden. Iets wat me nog nerveuzer maakt. Dan is het zover en trilt hij weer. Bradley...

Geen idee waar ze heen zijn, maar ze zijn al uren niet meer binnen geweest. We zijn oké. Xx

Met een bijgesloten selfie van hem en Kian bij een raam. Ik herken die plek. Is dat niet de lege loods waar we vorige week nog een feestje in hadden? Nouja, Niels brengt ons. We volgen hem. 

60 uurtjes, 4 minuten en 50 seconden. You better get your ass over here girl.

Ik slaak een zucht. Wat een lul. Ik wil hem slaan. Maar ik heb misschien toch een beter idee. Misschien moet ik gewoon vragen of ik Ricardo kan spreken? Even bellen? Flirten en zorgen dat ik een paar dagen extra krijg omdat ik ziek ben of wat dan ook? Ik kan het proberen, geheid zonder succes maar niet geschoten is altijd mis...

"Wat ga je doen???" Vraagt James argwanend als hij ziet hoe agressief ik antwoord. "Vragen of ik die bitch van een Ricardo even kan spreken. Zo kan ik misschien zorgen voor extra tijd om een plan op te zetten." James kijkt me verbaasd aan en richt zich vervolgens weer op de weg. Dan haalt hij zijn schouders op alsof hij de moed al is verloren. Triest. 

Wie je dan ook bent, kan ik Ricardo misschien over de telefoon even spreken?

Ik wacht gewillig op antwoord in de hoop dat het me ook serieus gaat lukken. Ik wil zo graag een sterk plan hebben zodat ik zeker weet dat ik Bradley terug kan krijgen. Maar het allerbelangrijkst, Kian weer mee naar huis nemen. Zijn ouders zullen kwaad zijn, en dan hebben we het nog niet eens over de schade aan de auto. Ik ben bijna teleurgesteld als ik zie dat de volgende sms niet van de grote man achter dit alles is, maar van Bradley. 

Ik hoor ze weer aankomen, GEEN sms'jes meer sturen totdat ik er eentje gestuurd heb xx Bradley.

Ik slik en wacht op antwoord wat maar niet komt. Ik wil zo graag antwoord ik wil Ricardo overhalen ik wil Kian terug en ik wil meer te weten komen over Bradley.  Ik wil veel maar het is niet onmogelijk. Ik pak meteen mijn telefoon als deze weer iets te zeggen heeft. Kian's nummer.

Tuurlijk schatje, hij belt je zo.

Ik bedenk alvast een kort verhaaltje. Hoe ga ik een goed excuus verzinnen? Ik wil graag 2 dagen extra bijlullen maar 1 ben ik al blij genoeg mee. Dan gaat de telefoon over. Ik slik de laatste onzekerheid door en laat de jongens weten dat ik gebeld word. De radio stond al uit en niemand bracht een woord uit. 

"Wat?" Hoor ik die enge, zware stem zeggen, de stem die me nog steeds pijn doet. Me diep raakt. "Ricardo, jij bent de enige van die jongens daar die ik ken, ik wil je graag om een gunst vragen." Zeg ik op de meest flirterige en zwakke manier die ik kan. "Zeg het eens." Zucht hij alsof hij zich verplicht voelt. Maar volgens mij vond hij me echt leuk en was dat de reden dat het wapen zo trilde in zijn hand. "Ik lig ziek op de bank met 40 graden koorts. Ik heb vreselijke hoofdpijn en kan niet helder denken, kun jij misschien regelen dat ik 1 of 2 dagen extra de tijd krijg?" "Ik wil het wel proberen maar ik kan niks beloven..." Geeft hij uiteindelijk toe. Nu weet ik dus dat ik hem bijna heb waar ik hem hebben wil. "Ricardo?" Vraag ik zachtjes. "Hm?" "Ik... Je... Je bent leuk." "Ehhh... Dankjewel. Jij ook." "Ahw... Dat is zo lief." Ik kan er nu van uit gaan dat ik van hem veel los kan krijgen. "Ik moet weer hangen Jonne, en bedankt." "No problem lekkerding." Zeg ik half kokhalzend. Ik hang snel op. 

"Oké, Ricardo gaat proberen te regelen dat ik 1 of 2 dagen extra kan krijgen. Laten we een sterk plan bedenken om hem terug te halen. Of ja. Om ze terug te halen." "Tot in hoeverre kun je daar een plan voor maken? Het loopt toch anders dan je verwacht en dan is het improvisatie. Dus een plan haalt in principe niks uit. Of het gaat goed of het gaat fout." Oké, daar heeft hij een punt. "Je hebt gelijk. Dan gaan we zonder plan, als we dan in tweetallen gaan ofzo? Dan kunnen we ze in ieder geval te slim af zijn als het bij de een bijna fout afloopt." "Ja, maar dat leek mij sowieso al het idee." Zegt Connor vanaf de achterbank. "we gaan zonder plan en vechten het uit. We doen het op jullie manier." "We gaan er gewoon voor. We maken ze af. We slachten ze tot worstjes en voeren ze aan de leeuwen." Zegt Tristan gefrustreerd van de achterbank. "We doen het op Tristan's manier. Ik ben voor!" Lach ik.