Risks of love 《B.W.S.》

Worst thing I've ever been through...

p.o.v. Jonne.

Als ik de deur open zie ik Bradley levenloos op bed liggen. Aangesloten op allerlei apparaten... Ik sla mijn hand voor mijn mond en val op mijn knieën. Wilde ik dit wel zien. Wilde ik wel weten hoe dit eruit ziet? Ik had niet naar binnen moeten gaan. Ik had op mijn eigen ziekenhuiskamer moeten blijven. En toch stelt het me gerust te weten dat Bradley nu niks voelt. Dat zijn lichaam de rust heeft gekregen voor zover mogelijk te herstellen en het eventuele virus de deur uit te zetten. Ik sta op en loop langzaam naar zijn bed toe. Ik zet de stoel dicht tegen zijn bed en ga zitten. Een traan glijd over mijn wang en valt op de mouw van zijn schattige teddyberen onesie. Ik kijk naar mijn kleding. De koe. Ik voel me hier niet op mijn gemak, maar dat is best logisch... Ik las laatst dat er gemiddeld per uur minimaal 5 doden vallen in een ziekenhuis en als je dan op zo'n plek bent is dat niet gek.

De koeien onesie helpt overigens wel. Het feit dat ik comfortabele kleding aan heb maakt het een stuk makkelijker om hier te zijn... Bradley ligt hier met een zuurstofmasker, een infuus door de aderen in zijn handen en een lelijke ziekenhuisdeken. Daaronder zitten van die plakkertjes die je aansluit op een hartmonitor. Dat gepiep werkt op mijn zenuwen... Ik begin een nummer van the Vamps te neuriën terwijl de tranen over mijn wangen stromen en ik me besef dat we steeds dichter bij de dood komen als er niet snel iets gaat veranderen. Ik zou niet weten wat voor een oplossing die Aiden wil zien, ik heb geen idee waar ze zijn en dus zijn we terug bij af. Ik pak mijn telefoon terwijl ik de melodie van het liedje aanhoud. Ik kijk naar hoe zijn borst met contant tempo op en neer beweegt en hoe het zuurstofmasker steeds een laagje condens toont. Hij ademt constant en dat is al een hele verandering naar hoe ik hem aantrof....

Ik heb een sms van het nummer van Aiden, Niels en nog een onbekend nummer. Ik open eerst die van Niels.

Niels: Jonne, ik heb wat gekloot met het kenteken van Bradley's auto. Het zend een signaal uit vanaf de grens van het land, ze kunnen de signalen die de auto verstuurd ook zien aangezien jij het had over die vage sms over dat opgeven. Ze zijn onderweg daar naartoe. Hoe staat het ervoor met Bradley? Al wat gehoord? xx

Ik: Nou, hij word kunstmatig in coma gehouden, of dat goed is mag je zelf invullen. Bedankt voor alles Niels. Smart guy..

Ik open de volgende van Aiden.

Aiden: Dus... Jullie kunnen 'tijdelijk' dat signaal uit de lucht halen? Knap hoor... Maar je bent nog steeds niet van ons af bitch.

Ik zucht diep en open de laatste.

Onbekend: Ja, sorry, ik heb je nummer van Niels. Ben jij verder oké? Xx James.

Ik: Ja, met mij wel. Ik heb nieuws over Bradley en niet schrikken...

James: ???

Ik: Hij... hij word kunstmatig in coma gehouden. Jullie zijn onderweg???

James: Ja, nog een half uurtje. JEZUS, sterkte meisje x

Ik haal diep adem en kijk naar Bradley. Hij is zo vredig in een andere wereld nu... Een wereld die hij wel verdient. Hij weet niet wat er om zich heen gebeurd en dat is goed om te weten. Ik begin aan een nummer dat veel voor me betekent. Mijn inmiddels overleden oma zong het altijd voor me. Ze had het zelf geschreven en als ik bij haar sliep zong ze het voor het slapen gaan...

Een kinderliedje wat ik nooit meer zal vergeten. Ik laat mijn vingers langzaam en van zijn schouder naar zijn bovenarm glijden, vervolgens over zijn onderarm naar zijn hand. Ik pak zijn hand vast en staar naar de monitor die zijn hartslag weer geeft.

*half uur later.*

Er word heel zacht op de deur geklopt. Als de deur open gaat zie ik James binnen komen. "Heey, hoe is het met hem?" Vraagt hij. Hij sluit de deur achter zich terwijl ik mijn schouders ophaal. "Ik weet het niet..." zucht ik."waar is de rest?" Vraag ik oprecht nieuwsgierig. "Joe is bewaking regelen, Connor en Tristan zijn voor ons allemaal wat te drinken halen." Zegt hij met een vriendelijke glimlach. Ik sta op, laat Bradleys hand los en geef James een knuffel. "Daar had je behoefte aan, of niet?" Fluistert hij in mijn oor. Ik knik en laat hem weer los. "Ga zitten. Zeg... Klein vraagje... Heb je misschien zoekende artsen en zusters op de gang gezien?" Vraag ik zachtjes.

"Ja... Hoezo?" "Wacht even." Ik open de deur en zie een arts deze kant op komen terwijl deze zegt: "Ze had het over Bradley, misschien is ze daar naartoe." "Ehh... Oeps..." Ik kijk om me heen naar een plek waar ik me kan verstoppen maar die is er niet... Maar ik weiger deze kamer te verlaten. "Ze zijn bang dat ik in shok ben, ik ehh... Ben ook met de ambulance afgevoerd en ik ben de kamer uit geglipt toen ze weg waren. Ze willen me weer terug hebben in die kamer maar ik weiger deze kamer te verlaten... Kun je me helpen??" "Tuurlijk, ik zeg dat je oké bent en alles is weer klaar." Zou het echt zo makkelijk zijn? Hij lacht en gaat zitten. Ik haal mijn schouders op als hij een klopje op zijn schoot geeft. Ik loop naar hem toe en ga bij hem op schoot zitten. Op dat moment gaat de deur open en verschijnt de arts in de deurpost. James kijkt geschrokken en werpt hem vervolgens een vragende blik toe. "Ze moet terug naar haar eigen kamer zodat we verder kunnen met de laatste test." Legt hij uit. "Waarom? Ze heeft niks." Zegt James. "Dat zal best maar ze heeft toezicht nodig." "Euhh... Halloo?! Ik zit hier hoor." Zegt James beledigd. "Dokter. Dit is een vriend van me. Geen zorgen, ik heb niks." "Dat geloof ik graag... Ben je niet moe?" Vraagt hij. Ohh nee. Daar trap ik niet in. "Ik zie best waar u mee bezig bent hoor. Ik ben niet gek. Maar ik verlaat Bradley niet. Ik heb ook gevoel voor andere mensen. Ik weiger ook maar een voet over die drempel te zetten." "Oké. Goed. Als meneer beloofd goed op je te letten mag je blijven." Geeft de arts dan toe. Hij zucht en verlaat de kamer. "Bedankt." Zeg ik. Hij begint te lachen. "Geen probleem." Ik gaap en meteen laat ik mijn vingers weer door de zijne glijden. Ik meende wat ik zei... Ik voel echt veel voor hem....