Risks of love 《B.W.S.》

what's up with Bradley?

p.o.v. Jonne.

Ik word wakker van rare geluiden en Bradley ligt niet meer naast me. De geluiden komen uit de badkamer. Ik sta op en loop langzaam in de richting van de badkamer waar ik Bradley aantref op zijn knieën naast de wc-pot. "Gaat het wel?" Vraag ik slaperig. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en kijk hem aan. Weer diezelfde kille blik in zijn ogen.

p.o.v. Bradley.

Nooit geweten dat een mens zich zo beroerd kan voelen. Het voelt alsof er een mes in mijn maag is gestoken en de persoon die deze vasthoud me dwingt al mijn eten uit mijn lichaam te bannen. Ik kan er niks aan doen. Ik voel me draaierig, misselijk en ook gewoon zwak. Het zuigt alle energie uit me. Ik kan wel ja knikken, maar ik lieg niet graag tegen haar. Ze heeft me nou een aantal keer zo gezien en ik geloof best dat het haar ook geen prettig gevoel geeft als ik ja zeg. Dus ik schud eerlijk mijn hoofd en trek mijn knieën op als ik geen drang meer voel om over mijn nek te gaan. Ik zweet en tril van top tot teen en ik weet zeker dat het niet lang duurt voordat ze het merkt. Mijn adem stokt en Jonne loopt voorzichtig naar me toe. "Is het weer hetzelfde?" Vraagt ze voorzichtig en bezorgd. Ik knik en draai mijn hoofd weg als ze naast me komt zitten. Ze slaat zachtjes en zorgvuldig haar armen om me heen en geeft me een warme knuffel. Ik krijg ondanks de warmte van haar knuffel kippenvel en ik voel me alsof ik een dodelijke ziekte heb die je langzaam vanbinnen opeet en dan ook een pijnlijke en langzame dood veroorzaakt. Maar ik weet bijna zeker at het iets anders is...

"Moet ik bellen?" Vraagt ze angstig. Ik weet dat ik ja moet zeggen, maar dat zal haar alleen maar banger maken. Ik schud mijn hoofd maar haar reactie had ik niet verwacht. "Genoeg. Ik doe het gewoon." schreeuwt ze uit. Een steek gaat door mijn hoofd en ik zie de wereld ineens alleen nog maar wazig. Ze staat op en pakt haar telefoon. Ze belt het alarmnummer maar hoe hard ik ook probeer te focussen op wat ze zegt, ik kan het niet verstaan. Ik sluit mijn ogen omdat de draaiende beelden pijn doen. Ik voel een aantal achtereenvolgende steken in mijn hoofd en als ik mijn ogen open nog een. Ik sluit ze weer en schud wild met mijn hoofd. Dit is niet goed, dit is zo niet goed...

Ik open mijn ogen tot spleetjes en probeer op z'n minst Jonne te zien, maar als ik niet wist dat zij daar stond, dan zou ik toch serieus echt denken dat het een vreemde was. Dan had ik haar niet herkend. Ik zie hoe alles langzaam vervaagd en mijn beeld uiteindelijk zwart word.

p.o.v. Jonne.

"Bradley!!!!" Schreeuw ik uit paniek. Ik weet zeker dat ik de buren wakker geschreeuwd heb en dat die nu gaan bellen wegens geluidsoverlast, dat is dan pech. Zij zouden precies hetzelfde doen. "Bradley, alsjeblieft word wakker..." Zeg ik huilend. De ambulance is onderweg en ik ga tegen Bradley aan liggen. Huilend. Trillend. Schokkend. "Ik hou van je." Fluister ik. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en wacht op de ambulance. 

Ambulancepersoneel stormt binnen en ik word van hem af gehaald. Ik schok nog, tril nog, huil nog. Ik word ook meegenomen maar weet niet wat ik vergeet. Ik loop naar het nachtkastje en pak Bradley's telefoon. personeel neemt me mee. Allemaal mensen staan midden in de lobby, de gangen om te kijken wat er aan de hand is. Het dringt allemaal niet tot me door... Het enige wat doordringt is: Bradley gaat dood. Bradley gaat dood. Bradley gaat dood.

Ik sluit mijn ogen en als ik ze weer open glijd een traan over mijn wangen. "Mevrouw, gaat het wel?" Hoor ik vaag. "Mevrouw?" hoor ik nu ietsje harder. Het enige wat ik kan is huilen. Zodra ik kan stoppen bel ik Joe, om te vragen wat we nu moeten doen. Want om eerlijk te zijn... Zou ik het niet weten. Steeds gaat er een stemmetje in mijn hoofd:

Bradley gaat dood. Jouw schuld. Alles. Bradley leidt. Jouw schuld. Schaam je. Bitch. Trut. Bradley gaat dood. Bradley red het niet. Schaam je diep. Jouw schuld!

Ik word gek want het is waar. Het is allemaal waar. Alles wat gebeurd is is mijn schuld. Ook al heb ik geen idee wat Bradley heeft, toch weet ik zeker dat het mijn schuld is. Ik weet ook dat Bradley boos op me gaat zijn. 

*Na een uur.* 

Mijn ogen schieten open, heb ik geslapen??? Ik kijk om me heen en zie de lelijke muren van een ziekenhuiskamer. Een silhouet van een man verschijnt vlak boven me. "Waar is Bradley?" "Hij ligt een aantal kamers verderop... Rustig maar." zegt hij kalm. "Ik ben niet rustig. Wat is er met hem?" "We zijn nog aan het onderzoeken. Er is nog geen diagnose vastgesteld." Hoor ik. Maar zijn lippen bewegen niet. Ik schiet overeind en zie in een oogopslag dat er hier 5 mensen aanwezig zijn. "Zeg wat moet dat hier? Ik heb niks. Ga maar beter uitzoeken wat Bradley heeft." Zeg ik chagrijnig. "Bradley krijgt alle hulp die hij nodig heeft. Hoe voel je je?" "Opgefokt, maar buiten dat. Prima. Mag ik nu even bellen?" Vraag ik ongeduldig. "Tuurlijk mag je bellen, heb je je telefoon bij je?" "Nee, niet met mijn eigen, met die van Bradley." Zeg ik als ik die uit mijn zak haal. De arts kijkt me verbaasd aan. "Ja ik heb toestemming en het is uit groot belang, nou... Mag ik wat privacy?" De arts knikt vriendelijk en grimlacht, hoewel hij me het liefst een klap zou geven...

Ik zucht als ik zie dat zijn telefoon vergrendeld is. Fijn... Misschien weet Niels daar iets op. Ik pak mijn eigen mobiel en sms Niels. 

Ik: Niels, kun je me helpen? Weet jij misschien hoe ik de code van Bradley's mobiel kan kraken?

Niels: Jawel, maar waarom vraag je het hem niet gewoon? En waarom zijn jullie in hemelsnaam midden in de nacht in een ziekenhuis en vraag je mij zijn mobiel te kraken?!

Ik: Bradley werd ontzettend ziek. Ik belde de alarmlijn en toen is ie buiten westen geraakt. Ik ben om de een of andere reden ook in een kamertje gestopt voor onderzoek wat de reden daarvan is kan ik ook niet echt achterhalen. Maar please, help me nou.. Ik moet Joe ff bellen.

Niels: Welke telefoon heeft hij?

Ik: Iphone ehh.. 6

Niels: Heb je zn nummer voor me?

ik: (Contact)

Niels: Geef me een minuutje, ik hack hem van afstand, hij ontgrendelt dan automtisch x

Ik: Thankyou x

En ja hoor na een paar tellen ontgrendelt Brad's telefoon en kan ik Joe bellen. "Joe, met Jonne. Alsjeblieft kom hierheen. Bradley ligt in het ziekenhuis." "sorry wat?" Vraagt Joe slaperig. "IK WEET DAT HET MIDDEN IN DE NACHT IS MAAR BRADLEY LIGT IN HET ZIEKENHUIS! Kun je alsjeblieft hierheen komen?" "Ehh, tuurlijk." "Niels weet wel waar ik ben, ik vraag hem je de naam van het ziekenhuis door te sturen." Ik hang op en sms Niels.

Ik: Kun je de naam van het ziekenhuis naar dit nummer sturen?

Ik: (Contact)

Niels: Komt goed! Stay strong x

Ik: Thanks x

Ik leg de telefoon weg , sta op en houd een van de zusters aan op de gang. "Waar ligt Bradley Will Simpson?" Vraag ik haar. "Daar, maar u kunt er niet naar binnen, over 5 minuten is de laatste test afgerond, hij word kunstmatig in coma gehouden." Mijn hart slaat veel te veel slagen over en mijn ademhaling stokt. "Coma?" De zuster knikt en legt een hand op mijn schouder. "Het komt goed, echt waar..." Fluistert ze en ze loopt weer verder de gang over. 

Na 5 minuten zie ik hoe een aantal artsen de kamer verlaten en ik vraag meteen: "Kan ik naar binnen?" En er rollen een aantal tranen over mijn wangen. De artsen knikken en 2 van de 3 lopen verder. "Sterkte..." Fluistert de laatste arts. Ik knik en ga langzaam de kamer binnen.